Η πόλη που κατέστρεφε τα όνειρα

Του Γιώργου Τούλα 

Μερικές φορές αισθάνομαι πως κουβαλάω μεγάλες δόσεις αφέλειας, για να μην πω ρομαντισμού που είναι και παρεξηγημένη έννοια. Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι δεν μπορεί, τα πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη, οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν καλύτερα τι συμβαίνει στην πόλη, τι προκαλούμε με τη στάση μας συχνά, οι αρχές θα πάρουν το ρόλο τους πιο σοβαρά, με όποιο κόστος, θα παλέψουν για βελτιώσεις χωρίς να τους νοιάζει το πολιτικό κόστος.

Κάπως έτσι προχώρησε μέχρι σήμερα και η ιστορία του Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Τέσσερα και μισό χρόνια τώρα. Και μετά έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της πόλης. Με τον τοίχο που πάνω του χτυπάς το κεφάλι σου χωρίς ελπίδα να τον διαπεράσεις.

Αφορμή για αυτές τις μαύρες σκέψεις μια επίσκεψη στο πάρκο που δημιουργήσαμε πρόπερσι στη γωνία Αγίων Πάντων και Λαγκαδά. Σε ένα δημοτικό οικόπεδο που είχε καταλάβει ένας ιδιώτης και το είχε μετατρέψει με το έτσι θέλω σε μάντρα πώλησης μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Το οικόπεδο το καθαρίσαμε, με τη βοήθεια τότε της αντιδημαρχίας Πρασίνου και τα σχέδια του αρχιτέκτονα Θοδωρή Μακρίδη και την επιμονή της αρχιτέκτονος Ελένης Σβυριάδη και του Νικου Μισυρλή, που το πήραν όλο πάνω τους με τους εθελοντές του Θεσσαλονίκη Αλλιώς το μετατρέψαμε σε ένα πρωτότυπο πάρκο που χρησιμοποιεί ανακυκλωμένα υλικά. Παλιά λάστιχα που απέκτησαν νέες χρήσεις. Φυτέψαμε εκατοντάδες φυτά, επιστρέψαμε άλλες δυο φορές και το διαμορφώσαμε στην τελική του μορφή. Με ότι μέσο και παράκληση μπορούσαμε, ακόμα και στον ΕΥΑΘ για να δώσει νερό για το πότισμα.

Έχει περάσει ενάμιση χρόνος. Αποφάσισα να το επισκεφτώ προχθές. Το πάρκο μοιάζει με έρημο τοπίο. Τα δέντρα και τα φυτά μεγάλωσαν πολύ, γέμισε αγριόχορτα, σκουπίδια παντός είδους, σπασμένα κλαδιά παντού και φύλλα, αρκετά λάστιχα ξεχαρβαλώθηκαν και ποντίκια φώλιασαν μέσα τους. Όπως μου είπαν στη γειτονιά ο δήμος δεν εμφανίστηκε ποτέ σε αυτό το διάστημα. Στο οικόπεδο του. Άφησε το πάρκο στη μοίρα του. Το ίδιο έκανε και η γειτονιά, που προφανώς δεν το αποδέχτηκε ποτέ. Η εγκατάλειψη σου ματώνει την καρδιά. Το πάρκο είναι πια μια αφιλόξενη ζούγκλα. Ένα μέρος που αποστρέφεσαι. Ειδικά αν έχεις δουλέψει τόσο καιρό για να γίνει.

Την ίδια απογοήτευση ένιωσα και άλλες φορές. Όταν στο άλλο μας πάρκο στην Ιασωνίδου διεκδικητές του οικοπέδου ξήλωσαν πρόπερσι τα εξαιρετικά παγκάκια που σχεδίασε ο Πρόδρομος Νικηφορίδης, τις κούνιες και τα λουλούδια που χαιρόταν η γειτονιά, χωρίς κάνεις να τον εμποδίσει.

Παρόμοια αίσθηση και με την τύχη της παραλίας που καθαρίσαμε και συμορφώσαμε πίσω από το εμπορικό κέντρο Φλόριντα στην περιοχή του αεροδρομίου. Ο δήμος Πυλαίας και οι καταστηματάρχες εκεί την άφησαν να γίνει και πάλι σκουπιδότοπος.

Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα και με τους εξαιρετικούς σταθμούς ποδηλάτων που σχεδίασαν για το Θεσσαλονίκη Αλλιώς οι αρχιτέκτονες Ελένη Πεταλωτή και Λεωνίδας Τραμπούκης και το 2010. Τα τοποθετήσαμε τότε καθ’ υπόδειξη του δήμου σε δημόσιους χώρους για να τα βρούμε τεμαχισμένα μετά αλλού.

Τα περιστατικά είναι πολλά για να τα αγνοείς και να πιστεύεις ακόμα αφελώς ότι όλα θα πάνε καλά. Ας αφήσουμε τα ποντίκια να χορεύουν στη Λαγκαδά και ας πούμε για άλλη μια φορά ‘’τουλάχιστον προσπαθήσαμε’’. Αυτή η πόλη δεν σηκώνει όνειρα. Τα τεμαχίζει μόνο.

Δείτε επίσης: Μια Κυριακή στην Ξηροκρήνη Αλλιώς!

Ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο μεταμορφώνεται σε αστικό κήπο. Μέρος δεύτερο.