Η πόλη στερεύει από ευκαιρίες

Λέξεις: Γιώργος Δημαρέλος 

Οι δημοτικές εκλογές του 2010 ήταν ίσως οι πιο πολωτικές εκλογές που έχει ζήσει η Θεσσαλονίκη. 

Διεξήχθησαν στη σκιά της υπεξαίρεσης από τα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης και λίγους μήνες μετά από τη προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ. 

Η Πρωτοβουλία με επικεφαλής τον Γιάννη Μπουτάρη νίκησε στις εκλογές με οριακή διαφορά που συνοδεύτηκε από ένσταση στο Εκλογοδικείο για επανακαταμέτρηση των ψήφων, ενώ οι σχέσεις του Γιάννη Μπουτάρη με τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο ήταν τουλάχιστον κάκιστες, με αλληλοκατηγορίες που οδήγησαν και σε δικαστικές προσφυγές για προσβολή προσωπικότητας.

Ο πρώτος καιρός της λειτουργίας της τότε νέας διοίκησης με τα υπηρεσιακά στελέχη του Δήμου χαρακτηρίζονταν από μία καχυποψία και από τις δύο πλευρές. Η διοίκηση του Δήμου θεωρούσε ότι είχε να κάνει με έναν εχθρικό προς αυτήν μηχανισμό που είχε μάθει να υπηρετεί την προηγούμενη διοίκηση και τα υπηρεσιακά στελέχη αντιμετώπιζαν με επιφύλαξη τη νέα διοίκηση ακριβώς λόγω αυτής της αντίληψης που υπήρχε από τη νέα διοίκηση.

Χρειάστηκε να περάσει λίγος καιρός για να υπάρξει μία αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ του διοίκησης του Δήμου και των υπηρεσιακών της στελεχών, μάλιστα ο Γιάννης Μπουτάρης δεν έχανε την ευκαιρία να τονίζει τη σημασία των υπηρεσιακών στελεχών προκειμένου να υπάρχει μία συνέχεια στη λειτουργία και στοχοθεσία του Δήμου.

Το ίσως πιο σημαντικό είναι, ότι ακόμα και αν η Πρωτοβουλία καταψήφιζε κάποια από τα έργα που καλούνταν να υλοποιήσει όταν ήταν αντιπολίτευση, δεν έπαψε ποτέ στα δημοτικά συμβούλια να τονίζει ότι τα έργα ήταν προϊόν της δουλειάς της προηγούμενης διοίκησης. 

Έχω ακούσει άπειρες φορές στελέχη της Πρωτοβουλίας να το λένε για τη Νέα Παραλία, αλλά ακόμα και για την Πλατεία Χρηματιστηρίου, όπου ναι μεν υπήρχε μία μελέτη, αλλά αυτή είχε διαφοροποιηθεί προκειμένου να ικανοποιήσει τα βιοκλιματικά κριτήρια που απαιτούσαν τα χρηματοδοτικά εργαλεία της εποχής εκείνης.

Να συγκρίνουμε λίγο το τι γινόταν τώρα με το τι γίνεται τώρα? Η παρούσα διοίκηση είτε σταματάει με ρεβανσιστικό τρόπο έργα που ήταν σε πορεία άμεσης υλοποίησης ή σε φάση υλοποίησης είτε τα υλοποιεί χωρίς την παραμικρή αναφορά ότι ωρίμασαν και εντάχθηκαν σε χρηματοδοτικά εργαλεία από την προηγούμενη διοίκηση.

 Είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ένα πλήθος αυτών των έργων υλοποιούνται με το αναπτυξιακό δάνειο από την ΕΤΕπ, που τόσο πολύ πολεμήθηκε από την πλειοψηφία των στελεχών που συμμετέχουν στη σημερινή διοίκηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα εγκαίνια σχολικής στέγης που ήταν δουλειά πολλών ετών από τα υπηρεσιακά στελέχη του Δήμου Θεσσαλονίκης και που η προηγούμενη διοίκηση ενέταξε στο δάνειο της ΕΤΕπ.

Η δε σχέση των υπηρεσιακών στελεχών με τη νυν διοίκηση είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κάκιστη, καθώς το μοντέλο διοίκησης που έχει επιλέξει ο Δήμαρχος είναι της παράκαμψης των στελεχών με υπεραρμδιότητες στους συμβούλους του Δημάρχου, ως αποτέλεσμα της άποψη που εκφραζεται δεξιά και αριστερά ότι τα υπηρεσιακά στελέχη δεν μπορούν να ανταποκριθούν. 

Και αν, η αλήθεια είναι ότι σε κάθε δημόσιο οργανισμό παρατηρούνται δείγματα είτε ανικανότητας είτε απροθυμίας για ανάληψη ευθυνών, το στελεχιακό δυναμικό του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι από τα καλύτερα που μπορεί να συναντήσει κανείς σε ΟΤΑ.

Η δε απαξίωση του στελεχιακού δυναμικού, δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να επικαλεστεί ότι ήταν ένα απότοκο έλλειψης εμπιστοσύνης όπως αυτή περιγράφηκε παραπάνω το 2010, καθώς όλοι όσοι ασχολούνται με τα θέματα του δήμου Θεσσαλονίκης γνωρίζουν ότι κατά την προεκλογική περίοδο και δεδομένης της αλλαγής ηγεσίας στο Δήμο Θεσσαλονίκης, οι σχέσεις του νυν Δημάρχου με τα στελέχη του Δήμου Θεσσαλονίκης ήταν ανέφελη στην καλύτερη περίπτωση. Τα βλέπαμε μπροστά μας.

Στο διά ταύτα τώρα. Ο καθένας μπορεί να έχει μία άποψη για το αν μία διοίκηση είναι αποτελεσματική ή όχι. Υπάρχει όμως σοβαρό θέμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς το ύφος και ήθος της άσκησης εξουσίας όχι μόνο από τον Δήμαρχο, αλλά και από άλλα στελέχη της διοίκησης. 

Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχνάνε ποτέ τα αιρετά στελέχη των εκάστοτε διοικήσεων ότι ο τρόπος συμπεριφοράς απέναντι στους υπόλοιπους κατά την άνοδο, συνήθως πληρώνεται με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο κατά την κάθοδο. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, υπάρχει μία τεράστια ανάγκη να σχηματιστεί μία πλατιά συμμαχία που θα αντιμετωπίσει όχι μόνο την έλλειψη παραγωγής έργου, αλλά και το ύφος και ήθος της διοίκησης. Η πόλη στερεύει από ευκαιρίες, η επαναφορά μίας βελτιωμένης έκδοσης της Πρωτοβουλίας που θα δείξει ότι ξέρει τι δεν πήγε καλά και ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα όσων ενδιαφέρονται και μπορούν να βάλουν τη Θεσσαλονίκη ξανά σε μία εξωστρεφή και ανοιχτή προς την κοινωνία τροχιά.

*Ο Γιώργος Δημαρέλος είναι συγκοινωνιολόγος και πρώην αντιδήμαρχος του δήμου Θεσσαλονίκης.