Η πολιτική μας φαρσοκωμωδία

Καμαρώνω στην τηλεόραση τον απίστευτο διάλογο της Βάσως Παπανδρέου με το Μανώλη Κεφαλογιάννη, μέσα στη βουλή. Διάλογος επιπέδου. Αντάξιος των χιλιάδων ψήφων που εκλέγουν και τους δύο. Καμαρώνω επίσης τον τρόπο με τον οποίο εξευτελίζουν καθημερινά τον πρωθυπουργό της χώρας και τους υπουργούς του οι ξένοι εταίροι μας. Μιλώντας πια ανοιχτά για ανθρώπους ανίκανους να εφαρμόσουν ο,τιδήποτε. Σε λίγο λέει θα τους βάλουν τοποτηρητές. Να τους μάθουν τη δουλειά. Ταυτόχρονα κυκλοφορούν σενάρια για κυβέρνηση σωτηρίας. Όπου θα ηγηθούν πρώην πρωθυπουργοί. Δηλαδή τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στο χαμό. Στο ενδιάμεσο συμβαίνουν και άλλα ανέκδοτα. Η αξιωματική αντιπολίτευση, διά του εκπροσώπου της αντέδρασε στην παρουσία της αστυνομίας σε σχολεία που βανδαλίζονται. Νόμιζα ότι άκουγα εκπρόσωπο ακροαριστερού σχηματισμού! Η υπόλοιπη αντιπολίτευση σύσσωμη συνιστά απλά απειθαρχία. Σε τι ακριβώς αδυνατώ να κατανοήσω. Στο μεταξύ πήραν όλοι μαζί μια γενναία απόφαση: να κλείσουν το χαμάμ της Βουλής, συμμετέχοντας με τη βαριά θυσία τους στο δράμα του ελληνικού λαού.

Τους επόμενους μήνες θα κληθούμε να ψηφίσουμε. Η αδυναμία διαχείρισης της μεγαλύτερης φουρτούνας που προέκυψε στη νεότερη ιστορία της χώρας θα μας φέρει στις κάλπες. Για λίγο θα ξεχάσουμε τα πάθη και τα μίση και υποθέτω ότι η πλειοψηφία θα λειτουργήσει με τον παλιό τρόπο, σταυρώνοντας όσους θα τάξουν ποιος ξέρει τι; Είμαι αληθινά περίεργος να ζήσω τις επόμενες εκλογές. Να δω τι θα επικαλεστούν τα μέλη αυτού του απίθανου θιάσου που δεκαετίες τώρα παίζει την ίδια φαρσοκωμωδία στη σκηνή της Βουλής και κυρίως πώς θα αντιδράσει το κοινό, ακούγοντας τα ίδια ξαναζεσταμένα χωρατά.

Αν αντί για εκλογές στήναμε ένα συνοπτικό δικαστήριο και περνούσαμε από δίκη όλους όσους κάθισαν σε πόστα υπουργών, πρωθυπουργών και γενικών γραμματέων ώστε να λογοδοτήσουν για το τι έκαναν τριάντα χρόνια τώρα και επίσης πόσους διόρισε ο καθένας, σε συνδυασμό με το λογαριασμό των χρημάτων που ξόδεψε και αποκόμισε για ιδία οφέλη δεν θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον;

Και μετά να υποχρεώναμε τα κόμματα, να επιστρέψουν τις επιχορηγήσεις που πήραν από τη μεταπολίτευση και δώθε. Και τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών. Και τα προστατευόμενα σωματεία τους. Και όσους ευνοήθηκαν.

Και τέλος να μειώναμε με αλλαγή του Συντάγματος τις θέσεις των Ελλήνων βουλευτών, ας πούμε σε 200 ή και λιγότερες. Και τις αμοιβές τους για συμμέτοχες σε επιτροπές. Και τις επιδοτήσεις για να διατηρούν γραφεία ή σπίτια στην Αθήνα και την επαρχία. Όταν ένας δάσκαλος διοριστεί μακριά από το σπίτι του, του πληρώνει κάποιος το νοίκι, ας πούμε;

Και αφού συμβούν αυτά τα αυτονόητα, που συζητάμε στις παρέες αλλά κάνεις δεν τολμά να απαιτήσει με μια διαδήλωση, τότε να πάμε να ψηφίσουμε. Ό,τι θα έχει απομείνει.