Η ράμπα

Η ράμπα για τη διέλευση ΑΜΕΑ αποτελεί εδώ και χρόνια ίσως την πλέον χρήσιμη παρέμβαση για την ασφαλή, άνετη και φυσικά αναγκαία μετακίνηση όλων των ανθρώπων στην πόλη. Η βασική της χρήση είναι για να εξυπηρετεί το δικαίωμα των ατόμων με κινητικές δυσκολίες μέσα στην πόλη.

Η πρώτη ράμπα δημιουργήθηκε στα τέλη του ’80 στη διασταύρωση Εγνατία με Αγ. Σοφίας. Τότε ήταν μια κατασκευή που προκάλεσε έκπληξη και ερωτήματα για τη χρησιμότητα της. Από τότε όμως άλλαξαν πολλά. Η κοινωνία αντιλήφθηκε την έννοια των ίσων δικαιωμάτων πρόσβασης και μετακίνησης και απαίτησε τη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών. Όλοι αναγνωρίζουν την αξία και τη χρησιμότητα αυτών των παρεμβάσεων.

Όλοι; Μάλλον όχι. Μια μερίδα συμπολιτών μας, ευτυχώς μικρή, αδιαφορεί για το δικαίωμα στην πρόσβαση. Οι αρχές της πόλης τι κάνουν; Τεράστια συζήτηση. Κάνουν τα τυπικά και με το ζόρι. Ναι, ο δήμος έχει δημιουργήσει ράμπες. Με τι προδιαγραφές όμως. Κάκιστες. Οι περισσότερες δεν έχουν την κατάλληλη κλίση και το να τις χρησιμοποιήσει κάποιος είναι πολύ δύσκολο ή πιο απλά δεν υπάρχουν στα σημεία που πρέπει, όπως στην πολυδιαφημισμένη και βραδεία ανάπλαση της οδού Βύρωνος. 

Οι παλιότερες ράμπες δεν έχουν βελτιωθεί και έτσι έχουμε περιπτώσεις που χρειάζονται ικανότητες αναβάτη enduro για να περάσει κάποιος. Παράδειγμα η Ροτόντα στην οποία οι ράμπες δημιουργούν σκαλί 10 εκατοστών με το οδόστρωμα.

Η αστυνόμευση είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Αν κάποιο όχημα σταθμεύσει ή παρκάρει πάνω σε ράμπα, πρέπει κάποιος να βρεθεί για να καλέσει την τροχαία, η οποία κάνει το λιγότερο μισή ώρα για να βεβαιώσει την παράβαση και φυσικά δεν απομακρύνει το όχημα μια και οι γερανοί εμφανίζονται μόνο έξω από τα γήπεδα και όταν έρθει ο πρωθυπουργός. Αν καλέσει τη δημοτική αστυνομία, το μόνο που θα πετύχει είναι να περιμένει στη γραμμή και να μην απαντήσει κανείς. Αν κατά λάθος απαντήσει κάποιος, θα πει ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις και δείτε τη συνολική κατάσταση και διάφορα άλλα φαιδρά.

Τι λύσεις υπάρχουν τώρα. Ένα βουνό αρκεί κάποιος να ασχοληθεί.

Κατ’ αρχάς οφείλει ο δήμος να δημιουργήσει ράμπες σε κάθε διασταύρωση. Θα πρέπει να έχουν προδιαγραφές και αποτρεπτικά στάθμευσης και στάσης. Αυτό γίνεται απλά με την επέκταση του πεζοδρομίου εις βάρος του οδοστρώματος, η λεγόμενη φούσκα ή αυτάκι, μια μέθοδο που αποτελεί διεθνή πρακτική. Τοποθετεί και κολωνάκια και τέλος. Και να θέλει ο άλλος να σταθμεύσει δεν μπορεί. Έγινε κάπου αυτό; Ναι σε πολλά σημεία. Βέβαια συνήθως η επέκταση αυτή σχεδιάζεται και χαρίζεται σε κάποιο κατάστημα, φιλικό προς τη διοίκηση για να βάλει τραπέζια, καρέκλες και να πουλήσει μούρη εις βάρος των πεζών και των ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Υπάρχει ολόφρεσκο παράδειγμα αλλά δεν το γράφω λόγω τσιγκουνιάς. Δε θέλω να πληρώνω δικηγόρους για αγωγές και μηνύσεις.

Ακολουθεί η αστυνόμευση. Αυτό δεν υπάρχει. Η Τροχαία έχει άλλες δουλειές και η δημοτική αστυνομία δουλεύει για το από 5ετίας αφεντικό της, τον εργολάβο της ελεγχόμενης στάθμευσης. Η απομάκρυνση των οχημάτων είναι η ενδεδειγμένη λύση αλλά αυτό δεν γίνεται και είναι πολιτική απόφαση. Η Τροχαία δεν το κάνει και ο δήμος υποκρίνεται ότι δεν μπορεί να το κάνει. Πριν λίγα χρόνια στο αμαξοστάσιο του δήμου υπήρχαν τρεις παροπλισμένοι γερανοί. Κανένας δε θέλησε να τους επισκευάσει και να τους λειτουργήσει.

Για να είμαστε ειλικρινείς και σοβαροί θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ποιοι έχουν όφελος από τη ορθή κατασκευή και λειτουργία των υποδομών για τα ΑΜΕΑ. Όλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή στη σύντομη ζωή μας τη ράμπα. Είτε ως παροδικά τραυματίες, είτε ως βρέφη σε καροτσάκι, είτε ως ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα, είτε ως άτομα με αναπηρία. 

Ποιοι θέλουν τη σημερινή κατάσταση; Κακοήθεις καταπατητές των πεζοδρομίων και κοντόμυαλοι οδηγοί. Πόσο κοστολογείται η βελτίωση; Ελάχιστα. Η κάθε πλάκα πεζοδρομίου (50Χ50) κάνει 2 ευρώ με το ΦΠΑ. 

Ο δήμος έχει συνεργεία για να το κάνει και μάλιστα άμεσα. Καλές οι λήψεις από drone, καλές και οι πληρωμένες καταχωρήσεις, αλλά δεν εξασφαλίζουν το δικαίωμα στην πρόσβαση.

*φωτογραφία αρχείου