Η Σαλονίκη μου

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, από τύχη. Έφυγα και γύρισα, από επιλογή.

Μέρα που είναι, θέλω να μοιραστώ μαζί σου ότι: Πρόλαβα να παίξω στα «μάρμαρα του Διοικητηρίου», πριν τα χαλάσουν για να γίνει το παρκινγκ που ποτέ δεν έγινε. Τι έκπληξη! Βρήκανε αρχαία που από τότε «μελετάει» η Αρχαιολογική Υπηρεσία αφού τα παράτησε και τα μετέτρεψε σε ένα χερσωμένο αγρό στο κέντρο της πόλης.

Είδα παρέλαση στην Εγνατία, πριν την μεταφέρουν στην παραλιακή την χρονιά του σεισμού. Είδα και ένιωσα Τον σεισμό που μας χάρισε το πιο μεγάλο καλοκαίρι της ζωής μας και πήρε μαζί του πολλούς συμπολίτες μας, κάτω από τα χαλάσματα της πολυκατοικίας «του Νίκου».

Πήγα στην Έκθεση βάζοντας «χρυσές» μάρκες στα τουρνικέ και είδα πυροτεχνήματα τρώγοντας παγωτό «όσο μπορείς να βάλεις» από τον Δεληολάνη. Άκουσα τον Στέα να μας εύχεται «ευτυχείτε» στο φεστιβάλ τραγουδιού στο Παλέ.

Στο ίδιο μέρος, χρόνια μετά, παρακολούθησα τις επικές μάχες ΠΑΟΚ – ΑΡΗΣ, τα χρυσά χρόνια του μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί είδα και τον Μάικλ Τζόρνταν παίκτη του κολεγιακού ακόμα σε αγώνα με την «μεικτή Θεσσαλονίκης» στα πλαίσια των Δημητρίων. Έφαγα σουτζουκάκια και ρώσικη από την Ρογκότ. Πατάτες κομπλέ και μπιφτέκι από το Tiffany’s. Τα πρώτα χάμπουργκερ από τα Goody’s. Παγωτό από την Ωραία. Εκλέρ από τον Αγαπητό. Κασάτο από το Νίκο. Κοτόπιτα και Βιενέζικο από τον Τερκενλή. Έδωσα ραντεβού στο Μουταφάκι και πήρα τηλέφωνο από το παρακείμενο περίπτερο για να μάθω «γιατί αργεί». Έλιωσα παπούτσια περπατώντας πάνω κάτω την Τσιμισκή.

Τέλειωσα το τιμημένο Δεύτερο στην Ικτίνου και την πρόλαβα κανονικό αμφίδρομο με άπειρα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Πρόλαβα να χαρίσω στο κορίτσι μου, γαρδένια από αυτές που πουλούσε ο ευτραφής σερβιτόρος με το άσπρο σακάκι, στου Κρικέλα. Έπαιξα «πόλεμο» με τα μπαλάκια από τους πυράκανθους στην Νέα παραλία, όπου μας πήγαιναν «περίπατο» με το σχολείο, πριν αυτή γίνει Νέα Νέα Παραλία.

Πρόλαβα «Ατσαλάκωτο» και «Πανίκα» να ψηφίζονται μονοκούκι. Είδα τον Κυριακίδη επάνω στη σκάλα. Χαιρέτησα του «δίδυμους». Θυμάμαι τον Ευγένη.

Ήπια τις πρώτες μου «ρετσίνες» στου «Φαλάκρα» και του «Φαλακρού». Αυτή η πόλη πάντα είχα να κάνει με τρίχες. Είδα τα πρώτα πορτοκαλί διπλά λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Σπούδασα στο ΑΠΘ.

Άκουσα πρωθυπουργούς να μου λένε ότι θα ζήσω στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων και να μου τάζουν έργα μεγάλα και θαυμαστά που ποτέ δεν τελειώνουν. Είδα τρύπες του μετρό να ανοίγουν και να κλείνουν μέχρι που επιτέλους είδα και τον μετρό. Είδα τις δυνάμεις τις παρακμής να τραβάνε την πόλη από το πόδι. Έζησα προδομένα συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Είδα Κούδα και Χατζηπαναγή. Είδα Γκάλη και Μπάνε.

Ήπια καφέδες, μπύρες, ποτά, στο Bel Air. Χόρεψα στην Αμνησία και στο Ακρόαμα. Πρόλαβα την Αγίου Δημητρίου και την Αγίας Σοφίας διπλής κατεύθυνσης. Ήπια τον πρώτο καφέ της χρονιάς στον Τότη στην Αριστοτέλους. Είδα παιδικό θέατρο στο Χατζώκου.

Είδα τις “ομπρέλες” να αλλάζουν θέση και να γίνονται τοπόσημο. Πρόλαβα το Δημαρχείο στο “Καραβάν Σεράι”. Πρόλαβα την Θεσσαλονίκης πριν να ανοίξει η Νέα Εγνατία και η Ιασωνίδου. Πρόλαβα τα Λαδάδικα με τις αρχικές του χρήσεις και τα «κορίτσια» στις γωνίες. Με πήρε και με σήκωσε ο Βαρδάρης.

Μου τρύπησε τα κόκαλα η υγρασία από σιγανοψιχάλισμα που κρατούσε μέρες και πλέον δεν υπάρχει. Ψώνισα στον πρώτο «Μασούτη». Πήρα τηλέφωνο από καμπίνα στον ΟΤΕ στην Ερμού.

Έχω την πολυτέλεια να κλείνω τα μάτια μου και να φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και εμπειρίες πλούσιες που έζησα στην πόλη που αγαπάμε να μισούμε και να μισούμε επειδή με όλα της τα στραβά την αγαπάμε.

Χρόνια πολλά στην Θεσσαλονίκη με την ευχή κάποτε να την αγαπήσουν οι πολίτες της.