Η Σαλονίκη παρακμάζει και ας έχει λαμπερά μαγαζιά…

Για κάποιο λόγο έχω κολλήσει από χθες σε αυτή την εικόνα του Τέλλου Φίλη. Νομίζω ότι συνοψίζει με ένα τρόπο το τι είναι η Θεσσαλονίκη σήμερα. Μια πόλη σε παρακμή. 

Είμαι άνθρωπος της πόλης. Έχω φάει τη Θεσσαλονίκη με το κουτάλι. Έχω περπατήσει από έφηβος κάθε σπιθαμή του ιστορικού κέντρου και των γειτονιών της. Την έχω δει να αλλάζει. Είδα γοητευτικές εποχές της, που περιείχαν φτώχεια και ελπίδα όμως μαζί.  Εποχές που μέναμε σε μονοκατοικίες, γιατί ήμασταν λιγότεροι στην πόλη, που οι γειτονιές, τα πάρκα, οι πλατείες όμως είχαν μια τάξη, μια φροντίδα μια νοικοκυροσύνη.

Που τα σχολεία που πηγαίναμε ήταν πετρόκτιστα και ψηλοτάβανα, τα μαγαζιά διέφεραν μεταξύ τους, πόζα δεν υπήρχε και τις συνοικίες οι άνθρωποι τις αγαπούσαν και τις πρόσεχαν. Δεν ήταν κοιμητήρια όπου αποσύρονταν μετά τη δουλειά για ανάπαυση. Ούτε καν τόποι ακραίας βίας που δεν ξέρεις αν το παιδί σου θα επιστρέψει από μια βόλτα του, όπως έγινε χθες βράδυ που οπαδοί σάπισαν στο ξύλο 16χρονο στην Ευαγγελίστρια.

Σήμερα και το λέω χωρίς ίχνος υπερβολής, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη σε εγκατάλειψη. Οι πολιτικοί την δουλεύουν ψιλό γαζί με βίντεο που δείχνουν ημιτελή μετρό που παλεύουν τριάντα χρόνια να τελειώσουν 9 χιλιόμετρα, εκεί που παλιότερα παρουσιάζαν μουσαμαδένια εκδοτήρια εισιτηρίων, να κόβουν βόλτες χωρίς λογική, δήμαρχοι μας τρολάρουν με αφίσες στις στάσεις για βελτίωση της ζωής στην πόλη, νεαρές υποψήφιες ορκίζονται ότι ο Πρωθυπουργός μας αγαπάει και τοπικοί δημοτικοί αστέρες απλά στέκονται σούζα μπροστά σε αυτή την φαρσοκωμωδία. Που περιλαμβάνει διαφημιστικές πινακίδες σε βυζαντινά τείχη και τεμαχισμένα μνημεία προς όφελος εργολάβων.

Γύρω μας η αηδία και η θλίψη. Ξέχειλων κάδων, σπασμένων πεζοδρομίων, διαλυμένων οδοστρωμάτων, πετσοκομένων δέντρων, μολυσμένου ουρανού, τεράστιας ανεργίας, ανύπαρκτης υγειονομικής περίθαλψης και ψευτογκλαμουριάς με καναπέδες και ναργιλέδες στα πεζοδρόμια, που προσπαθούν να διασχίσουν μάνες με καρότσια και ανάπηροι.

Το ότι έχει πολυεθνικές μπουτίκ και εμπορικά κέντρα πια δεν σημαίνει ότι η πόλη ανθίζει. Θα άνθιζε αν είχε υποδομές, υγιείς τοπικές επιχειρήσεις,  γιατί δεν είναι ανάπτυξη να κλείνουν όλα και να γίνονται ψιλικατζίδικα, έργα αναφοράς πλέον μια στρεβλής επιχειρηματικότητας. Δεν έχει τίποτε από αυτά. Έχει μια φούσκα ακινήτων, που οι τιμές φεύγουν στα ύψη γιατί αγοράζουν Ρώσοι, Ισραηλινοί και πλούσιοι Βαλκάνιοι και οι κάτοικοι της εγκαταλείπουν το κέντρο που μετατρέπεται όλο σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για τουρίστες. Σαν σκηνικό.

Είναι πια μια πόλη ανθρωποδιώχτρα, αφιλόξενη και ξεχασμένη. Την αγαπάνε μόνο οι τουρίστες μέχρι και αυτοί να περιμένουν το λεωφορείο στα ΚΤΕΛ ή το αεροδρόμιο και να αντιληφθούν ότι δεν έρχεται ποτέ…

Και κάποιοι μας κοροϊδεύουν βάζοντας στην παραλία κάτι στρογγυλούς σωλήνες που παριστάνουν τα πάρκινγκ ποδηλάτων, σαν να μας λένε να ρε γίδια εμείς σας κάνουμε Ευρώπη…

Λυπάμαι που τα λέω όλα αυτά αλλά αν έχουμε έστω και μισή ελπίδα να ξυπνήσουμε είναι τώρα. Αλλιώς θα τελούμε μνημόσυνα στη μνήμη μιας πόλης που πέθανε και της κάναμε λαμπερά σαράντα…