Η Σαλονίκη είναι οι άνθρωποί της

Λέξεις: Απόστολος Βέττας Εικόνα: Διονύσης Μεταξάς

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Zω και δουλεύω στη Θεσσαλονίκη.

Θέλω να μιλήσω γι αυτήν.

Όλοι λένε πως είναι ωραία πόλη. Διαθέτει όλα τα στοιχεία που συνήθως όλες οι αναφορές με μια δόση υπερβολής διαρκώς εξυμνούν.

Η αμφιθεατρική της διάταξη μπροστά στη θάλασσα. Το λιμάνι, η παραλία, η αγορά. Τα Κάστρα ο Πύργος, η Καμάρα, η Ροτόντα, η πλατεία Ναυαρίνου και η πλατεία Δικαστηρίων, το πανεπιστήμιο, η έκθεση, η πλατεία Αριστοτέλους. Κατά τη γνώμη μου τίποτα απ’ αυτά δεν έχει σημασία. Μάλιστα πολλά από αυτά θα μπορούσαν και να λείπουν.

Είναι πόλη των αντιθέσεων και των αλλαγών, όπου τα μελαγχολικά της χρώματα αναδιπλώνονται μέσα στις βαθιές σκιές της που αντιδρούν στο ισχνό γκρίζο φως του ουρανού, που μαζί με τις εξάψεις της δύσης και τις κατά καιρούς ομίχλες συνοδεύουν μια διαρκώς αναννεούμενη νεότητα που κάθε φορά εγκαθίσταται για μερικά χρόνια στην πόλη για σπουδές και που ο νους τους τίποτα δεν χωρά και τίποτα δεν καταλαβαίνει.

Όμως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι οι άνθρωποί της, με τα ονόματα και τις πράξεις τους, με τα ίχνη της ζωής τους, όπως αναπτύχθηκαν μέσα στις πτυχές της.

Αν και θα προτιμούσα λοιπόν, να μιλάω με τις ώρες με όσους δίδαξαν με πάθος την γνώση, με τους λογοτέχνες της και τους ποιητές της, με όλους αυτούς που τραγούδησαν σε όλες τις γλώσσες, για την ομορφιά της, για τις θαμπές εικόνες της, τις γεμάτες θλίψη βροχερές μέρες, την διάχυτη μελαγχολία με κρυφές προσμονές, για όλους όσους έκαναν έργο σημαντικό και φτιάξαν μουσεία, ιδρύματα και έργα τέχνης. Γι’ αυτούς που την φαντάζονται αλλιώς.

Παρόλα αυτά προτιμώ να μιλάω για όσους δεν θέλουμε να θυμόμαστε που όπως είπε πρόσφατα ένας… “Και οι ατιμώρητοι γράφουν ιστορία”.

Για τις συμμορίες εκείνων που για χρόνια βανδάλισαν πάνω της με μανία, γεμίζοντας με οκταόροφες σκιές τους δρόμους και τις πλατείες της… Και που ακόμα συνεχίζουν.

Σ’ αυτούς που σκαλίζουν αδιάντροπα το σώμα της και πετάνε στα “σκουπίδια” για το “καλό” μας τα ευρήματα μιας ίδιας πόλης που είναι ακριβώς κάτω από αυτή, το παλίμψηστο που καταστρέφεται και χάνεται η συνέχεια της ιστορίας μας.

Σε όσους με ανεξίτηλα χρώματα λερώνουν τους τοίχους και τα μνημεία της για να μας επιβάλλουν συνθήματα του τίποτα…

Για όλους εκείνους που την εκμεταλλεύτηκαν και την κατέστρεψαν… ακόμα και τώρα … “εθνάρχες”, “πατριάρχες” και όλες οι αρχές του τόπου μέρας και νύχτας. Σε όσους δηλαδή ασκούν μια εξουσία και έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που ωφελήθηκαν άδικα αποσπώντας διακρίσεις και απολαβές για έργα που νομίζουν πως έκαναν… ενώ δεν έκαναν.

Τέλος όμως για όσους δακρύζουμε στη μνήμη τους.

Σε όσους παραμερίστηκαν και αδικήθηκαν σε κείνους που δώσανε τη ζωή τους, θέλοντας και μη, δίκαια και άδικα.

Όλους τους επώνυμους και τους ανώνυμους ήρωες, του Επταπυργίου και ενός Ολοκαυτώματος που ακόμα δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου πως έγινε…

Με όλους αυτούς καλούς και κακούς, όμορφους και άσχημους, με τα ανεξίτηλα ίχνη των πράξεών τους, η γοητεία της πόλης που ζω πάλλεται συνεχώς και αναπτύσσεται μέσα μου.

Οι μόνοι που συμφωνούν μαζί μου είναι τα αδέσποτα σκυλιά που βλέπουν τα πάντα και όλα τα καταλαβαίνουν.