Η σοκαριστική μετάλλαξη μιας παραλίας στην Κίμωλο

Λέξεις: Κατερίνα Μαρκαδάκη

Όταν άκουσα πως η θερμοκρασία θα αγγίξει τους 45 βαθμούς, πήρα τον μικρό 1,5 έτους και μπήκαμε στο πλοίο για την Κίμωλο να βρούμε δύο φίλες που ήταν ήδη εκεί.

Είχα πάει πριν χρόνια και η σκέψη της παραλίας Πράσα, με τα καταγάλανα νερά και τη λευκή άμμο μου έδινε κουράγιο να αντέξω μόνη με το μωρό τις 8 ώρες ταξίδι με το πλοίο.

Όταν φτάσαμε η θερμοκρασία ήταν ήδη στα ύψη. Την επόμενη μέρα πήρα την τσάντα του μπάνιου, ένα ψυγείο για τα σνακ του μωρού, μία τεράστια τσάντα με κουβαδάκια, μπρατσάκια, σωσίβια και τον υπέροχο μικρό μου και ξεκινήσαμε για την παραλία.

Με είχαν ενημερώσει πως μόλις είχε ανοίξει το beach bar με τις ξαπλώστρες και καλό θα ήταν να κάνω κράτηση.

Για έναν άνθρωπο που μέχρι πριν δύο χρόνια πήγαινε διακοπές στα πιο απομακρυσμένα νησιά και κολυμπούσε στις πιο δυσπρόσιτες παραλίες, η κράτηση ξαπλώστρας στην Κίμωλο ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο, αλλά ως μόνη μητέρα πρέπει να είσαι προνοητική και να εξοικονομείς δυνάμεις όπου αυτό είναι δυνατό.

Έτσι ζήτησα μια ξαπλώστρα με μία ομπρέλα μπροστά στη θάλασσα για να κυνηγάω εύκολα το μωρό και να μπορώ να έχω στο νου μου τα πράγματα.

Φτάνοντας στην παραλία δυσκολεύτηκα να καταλάβω πως ήταν αυτή, η ίδια παραλία των ονείρων μου. Πάνω από το μισό της παραλίας ήταν καλυμμένο με κακόγουστες, φθηνές κατασκευές τεράστιων ψηλών κρεβατιών σαν φρούρια με μεγάλα φουσκωτά στρώματα και ξύλα που ξεφλούδιζαν.

Για σκίαση, είχε τοποθετηθεί ένα διάτρητο πλαστικό ύφασμα σε υπόλευκο χρώμα που επέτρεπε στο φως να περνάει, τριπλασιάζοντας τη θερμοκρασία. Αν ήσουν άτυχος και είχες «φρούριο» στη δεύτερη σειρά δεν μπορούσες να δεις ούτε τη θάλασσα, από τον όγκο της κατασκευής που ορθώνονταν μπροστά σου.

Το δικό μας φρούριο από το διπλανό απείχε λιγότερο από μέτρο κι έτσι κοιταζόμασταν με τους διπλανούς λίγο αμήχανα. Θα μπορούσα να συμμετέχω άνετα στη συζήτησή τους κι εκείνοι στη δική μας, αν δεν ήταν η πολύ δυνατή μουσική που προσπαθούσε να υπερκαλύψει το θόρυβο.

Στο πίσω μέρος, στον λόφο, είχαν τοποθετηθεί δύο μεγάλες γεννήτριες που ακούγονταν σαν κομπρεσέρ. Ο θόρυβος ήταν εξωφρενικός. Το προσωπικό, κάθιδρο δέχονταν τα παράπονα των λουόμενων που είχαν και εκείνοι σαστίσει με την κατάσταση.

Τα νέα παιδιά που δούλευαν στο beach bar, απαντούσαν πως θα μεταφέρουν τα παράπονα στη διοίκηση, αλλά και εκείνα φαίνονταν να αντιλαμβάνονταν τη θλιβερή αυτή εικόνα. Καθώς το άνοιγμα του beach bar είχε καθυστερήσει και ήταν ήδη τέλος Ιουλίου, τα συνεργεία πηγαινοέρχονταν για να κατασκευάσουν κι αλλά κρεβάτια, κι άλλες κατασκευές, κι άλλα μπαρ, στο μεγαλύτερο μέρος της παραλίας.

Πήρα τον μικρό και κάναμε μία βουτιά. Απομακρυνθήκαμε όσο μπορούσαμε από τη στεριά και πήγαμε στην άκρη της παραλίας προς τους βράχους. Εκεί σε μία εσοχή των βράχων σαν σπηλιά φωνάξαμε δυνατά να κάνει αντίλαλο.

Εγώ για να εκτονώσω την απογοήτευσή μου και εκείνος για να δοκιμάσει τη φωνή του. Ξέσπασε σε γέλια, ήθελε να μπει μέσα, άκουγε το κύμα που έσκαγε στους βράχους παρατηρούσε το φως που έμπαινε από τη σχισμή τους, τα πόδια του που θάβονταν μέσα στην άμμο, άκουγε την ησυχία.

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να του δείξω την αληθινή παραλία και αυτή η σπηλιά ήταν ότι κοντινότερο είχε απομείνει.

Μείναμε εκεί για αρκετή ώρα, φωνάζοντας και παίζοντας με τον αντίλαλο μετά επιστρέψαμε, πληρώσαμε 40€ και τρέξαμε να σωθούμε.

*Η Κατερίνα Μαρκαδάκη είναι Υπεύθυνη για το Business Development στο B&E Goulandris Foundation

**Η φωτογραφία του άρθρου απεικονίζει την κατάσταση της παραλίας από προηγούμενη επιχείρηση που δραστηριοποιούνταν στο χώρο τα περασμένα χρόνια.