Η “σωστή” πλευρά της Ιστορίας

Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου 

Για να καταλάβουμε λίγο πόσο βλακώδες είναι όλο αυτό και πόσο ανίκανη είναι η “σωστή πλευρά της ιστορίας” να κατανοήσει τους συσχετισμούς, οι οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβάλλει η ΕΕ και οι ΗΠΑ, οι οποίες θα διέλυαν υποτίθεται τη Ρωσία σύμφωνα με τα μεγάλα κεφάλια της Ευρώπης, όχι μόνο δεν έχουν πετύχει τον στόχο, αλλά αντίθετα το Ρωσικό χρηματιστήριο ανεβαίνει, και μαζί με αυτό ανεβαίνει και το Ρούβλι έναντι του Ευρώ και του Δολαρίου!

Και φυσικά αυτό δεν είναι κάτι που δεν μπορούσε κάποιος να προβλέψει, απλά κανείς δεν ήθελε να το προβλέψει αλλά ούτε και να το ακούσει από κάποιον άλλο που το προέβλεπε χωρίς να τον αποκαλέσει “Πουτινάκι”! Και να που τελικά ούτε η Ουκρανία έγινε το Βιετνάμ της Ρωσίας όπως έλεγαν κάποιοι (και το πίστευαν), αλλά αντίθετα έχει χάσει το 20% των εδαφών της και έχουν χαθεί πόλεις, άνθρωποι και ζωές, ούτε οι οικονομικές κυρώσεις έκαναν κάτι, για τον πολύ απλό λόγο ότι αφενός η Ευρώπη δεν παράγει κάτι που να το έχει πολύ μεγάλη ανάγκη η Ρωσία, η οποία μπορεί να αγοράσει και να πουλήσει ό,τι θέλει γιατί εξακολουθεί να έχει πρόσβαση ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΛΑΝΗΤΗ και οικονομικές σχέσεις ΜΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΛΑΝΗΤΗ και φυσικά μέσω του υπόλοιπου πλανήτη εξακολουθεί να έχει οικονομικές σχέσεις και με την Ευρώπη, informally και πλαγίως, ή όχι και τόσο!

Απλά, στις ΗΠΑ και στην ΕΕ οι κοινωνίες και οι κυβερνώντες δεν θέλουν να το καταλάβουν αυτό, γιατί η Δυτικοκεντρική τους ματιά τους έχει μάθει να θεωρούν ότι είναι πάντα σε θέση ισχύος, ακόμα κι όταν δεν είναι, και ότι όλος ο κόσμος είναι η Ευρώπη και η Αμερική… Η Αφρική, η Ασία, η Λατινική Αμερική, όλος ο υπόλοιπος πλανήτης που κρατάει ουδέτερη στάση, χωρίς μάλιστα να είναι εξαρτημένος οικονομικά ή ενεργειακά από τη Ρωσία, δεν υπάρχει καν στον χάρτη γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί φυσικά εμείς είμαστε οι Δυτικοί, οι καλοί, οι νικητές, η “σωστή πλευρά της ιστορίας”.. Τέλεια!

Όταν λοιπόν επειδή έμαθες να είσαι νικητής νομίζεις ότι θα νικάς συνέχεια, μόνο και μόνο επειδή είσαι εσύ, και αρνείσαι να το δεις όλο αυτό συνολικά και να το καταλάβεις μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο, καταλήγεις και να μην μπορείς να κατανοήσεις τους συσχετισμούς και να νομίζεις ότι θα πληγεί ανεπανόρθωτα η Ρωσική οικονομία επειδή θα της κλείσεις τα McDonalds, τα Starbucks και τα ΙΚΕΑ… Είναι βλακώδες, και ειδικά επειδή μιλάμε συγκεκριμένα για τη Ρωσία είναι ακόμα πιο βλακώδες και δεν ξέρω τελικά αν αυτή η πεποίθηση υποτιμά τη Ρωσία σαν παραγωγική και οικονομική δύναμη, περισσότερο από αυτούς που πίστευαν ότι έτσι θα πιεστεί η Ρωσία και άσκησαν πολιτικές σε αυτή τη βάση, πιστεύοντας ότι η Ρωσία θα υποφέρει περισσότερο από όλους εμάς θεωρώντας ότι εξαρτάται από εμάς περισσότερο από ότι εμείς από εκείνη.

Διάβαζα πριν σε ανάρτηση φίλου ότι 70% των Γερμανών πολιτών πιστεύει ότι πρέπει να συνεχίσει η Γερμανία να στηρίζει την Ουκρανία με όπλα και πολεμικό εξοπλισμό παρά την αύξηση του κόστους της ενέργειας! Οι Γερμανοί δηλαδή δεν έχουν πρόβλημα να πληρώνουν ακριβά το ρεύμα αρκεί να συνεχίσουν να στέλνουν όπλα στους Ουκρανούς για συνεχίσουν να σκοτώνονται σε έναν πόλεμο στον οποίο όσο συνεχίζεται αυτοί χάνουν όλο και περισσότερα, οι Ευρωπαίοι (και οι Γερμανοί μαζί) πληρώνουν όλο και περισσότερα, και οι μόνοι που κερδίζουν είναι ο Πούτιν και η Ρωσική οικονομία… Πόσο λάθος είναι αυτό; Γιατί να θέλει ο Πούτιν να σταματήσει όλο αυτό όταν κερδίζει

Θα μου πεις “και τί μπορούσαμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τον Πούτιν”… Μια παρένθεση εδώ για να εξηγήσω κάτι. Οι χώρες δεν είναι οι ηγέτες τους, οι οποίο παίρνουν αποφάσεις μεν, αλλά έχουν από πίσω τους χώρες και λαούς, οικονομικές και παραγωγικές δυνάμεις, κοινωνίες και οικονομίες κλπ. Η πεποίθηση ότι απέναντι είναι “ο Πούτιν”, ή το “καθεστώς του Πούτιν” είναι μια ακόμα συμπίεση που βγάζει από την εξίσωση όλο αυτό πάνω στο οποίο πατάει ο Πούτιν και το οποίο λέγεται Ρωσία. Απέναντι λοιπόν δεν είναι “ο Πούτιν”, είναι η Ρωσία και αν το πρόβλημα του Δυτικού Κόσμου ήταν απλά το τί θα κάνει με τον Πούτιν, ή απάντηση είναι ότι θα μπορούσε να του είχε ρίξει Πολώνιο στο τσάι του.

Το ερώτημα λοιπόν, αν θέλουμε να μιλάμε έντιμα, είναι άλλο… και συγκεκριμένα είναι δύο. Το πρώτο είναι τί έπρεπε να κάνουμε (η ΕΕ και οι ΗΠΑ) για να μην καταλήξει η 8ετής κρίση του Ντονμπάς σε πόλεμο… Η απάντηση είναι ότι αν πιστεύει κανείς σήμερα, ότι οι Δυτικοί φωστήρες που κατάφεραν να επιβάλλουν στη Ρωσία οικονομικές κυρώσεις από τις οποίες οι χώρες τους χάνουν και η Ρωσία κερδίζει, είναι κάποιοι που μπορούσαν ή ήθελαν να διαχειριστούν με λογική και σοβαρότητα το θέμα του Ντονμπάς και τη μη τήρηση της συμφωνίας του Μινσκ, να κουνήσει το κεφάλι του για να επανέλθει. Άλλωστε βλέπεις ξεκάθαρα ότι όταν έγινε η εισβολή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντί να διαγκωνίζονται για το ποιος θα παίξει πρώτος ρόλο ειρηνοποιού, διαγκωνίζονταν για το ποιος θα κάνει την πιο επιθετική δήλωση και ποιος θα στείλει πρώτος όπλα, με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας.

Το δεύτερο ερώτημα είναι τί μπορεί να γίνει τώρα, και η απάντηση είναι ότι αρχικά πρέπει η ΕΕ τουλάχιστον να αποφασίσει ότι θέλει να καταλάβει ποια είναι η πραγματική πραγματικότητα και ότι πρέπει να σταματήσει να αντιμετωπίζει όλο αυτό που συμβαίνει σαν μια επικοινωνιακή μάχη, για το πώς θα αισθανθούμε περήφανοι ως Ευρωπαίοι που πληρώνουμε πανάκριβα το ρεύμα και πόσο ωραία είναι που δίνουμε μέσω της τσέπης μας τη μάχη της ηθικής και της δημοκρατίας για την οποία αφήσαμε να σκοτώνονται μόνοι τους κάποιοι άλλοι, αν σκοτώνονται καν γι’αυτό κι αν δεν έχει βάλει και η ΕΕ το χέρι της για να σκοτωθούν. Η πραγματική πραγματικότητα, πέρα από τις επικοινωνιακές ανοησίες, είναι ότι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη χάνει, και στο πεδίο της οικονομίας, και στο πεδίο της μάχης την οποία δίνει μόνη της η Ουκρανία με ξένα λεφτά και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, και όλο αυτό όχι μόνο δεν συνιστά λόγο για να είναι κανείς περήφανος, αλλά αντίθετα είναι λόγος για να αισθάνεται κανείς εξοργισμένος, ειδικά όταν ακόμα και τώρα δεν μιλά κανείς για ειρήνη, έστω και σαν ένα μακρινό αλλά επιθυμητό σενάριο! Και τελικά, κάπως έτσι, εξαιτίας του γεγονότος ότι όλοι θέλουν να μιλάνε πολύ αλλά κανείς δεν θέλει να κάνει πραγματικά κάτι, ούτε φυσικά να παραδεχτεί ότι σε αυτή την ιστορία τα σκάτωσε, καταλήγει ο κερδισμένος αυτού του πολέμου να είναι η Ρωσία και ο Πούτιν. Δεν είναι ούτε το δίκαιο, ούτε η ηθική, ούτε η Δημοκρατία και οι Δυτικές αξίες και όλα αυτά που επικαλούνται οι ηγέτες της ΕΕ κάθε λίγο και λιγάκι…

Και φυσικά, όσο όλο αυτό συνεχίζεται με αυτούς τους συσχετισμούς και αυτούς τους όρους τα πράγματα θα αλλάζουν μόνο προς το χειρότερο. Και δεν είναι μόνο ότι έρχεται χειμώνας και θα παγώσουμε, είναι ότι κάποια στιγμή που θα τελειώσει όλο αυτό (γιατί θα τελειώσει), η Ρωσία θα έχει καταλάβει τη μισή Ουκρανία και τότε ο Πούτιν θα έρθει να διαπραγματευτεί ως νικητής και καβάλα στο άλογο, έχοντας τη δυνατότητα να ζητήσει τον ουρανό με τ’άστρα… Εκτός αν πάρει απόφαση να εμπλακεί το ΝΑΤΟ, οπότε θα πέσουν τόσα πυρηνικά που ο επόμενος χειμώνας θα διαρκέσει 25 χρόνια…