Η τέχνη της αναμονής ή αλλιώς, ο χαμένος χρόνος μου στη Θεσσαλονίκη

Σκεφτείτε σε πόσα πράγματα καθημερινά μετράμε τον χρόνο προσπαθώντας να υπολογίσουμε πώς μοιράζουμε το 24ωρο μας. Ωστόσο, κανείς μας ποτέ δεν μετράει τον χρόνο που… χάνουμε περιμένοντας κάτι!

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η μέρα μας δεν κατανέμεται μόνο σε αυτά που κάνουμε, αλλά και σε αυτά που δεν κάνουμε ή αργούμε να κάνουμε. Είναι σημαντικό ασφαλώς να μετράμε τον χρόνο που δουλεύουμε καθημερινά, αλλά θα έπρεπε να μετρήσουμε κάποτε και τον χρόνο που αφιερώνουμε για να πάμε στη δουλειά, ειδικά όταν αυτός έχει εμπόδια…

Χαμένος χρόνος;

Ίσως ναι και στη Θεσσαλονίκη, ειδικά τους τελευταίους μήνες με τα έργα του FlyOver, ο χαμένος χρόνος περισσεύει για εκείνους που μπαίνουν στα αυτοκίνητα τους και περιμένουν σε μία μπλοκαρισμένη οδό ή αναζητούν να παρκάρουν σε κάποιο στενό, αλλά και σε εκείνους που μπαίνουν σε ένα αστικό του ΟΑΣΘ και βλέπουν τον χρόνο να κυλάει βασανιστικά αναμένοντας τη στάση τους.

Χρόνος ακριβός, χρόνος χρήμα όπως έχουμε μάθει να λέμε. Χωρίς να μπορεί όμως να πληρωθεί ούτε με τα χρήματα όλου του κόσμου, ακριβώς γιατί κανείς δεν τον υπολογίζει ποτέ. Οι επιπτώσεις στην  υγεία, στην ψυχολογία και στο σώμα περιμένοντας πάντα κάτι, δημιουργεί ένα άθροισμα ψυχοσωματικών που κάνει την αναμονή ακόμα πιο ανυπόφορη. Άλλωστε ας σκεφτούμε πόσα περιμένουμε έτσι κι αλλιώς μέσα στη μέρα μας. Περιμένουμε τον καφέ να γίνει, περιμένουμε τον κούριερ, περιμένουμε την αγαπημένη μας σειρά να ξεκινήσει, περιμένουμε στην ουρά του σουπερ μάρκετ, περιμένουμε στην Τράπεζα, στην Εφορία, περιμένουμε να φωνάξουν το νούμερο μας στα σουβλάκια που παραγγείλαμε, περιμένουμε το ντελίβερι, περιμένουμε στο σινεμά, στο θέατρο, περιμένουμε να έρθει το λεωφορείο και τελικά, όταν έρχεται, περιμένουμε πάλι βασανιστικά να φτάσουμε στον προορισμό μας, για να περιμένουμε μετά κάτι άλλο.

Στη Θεσσαλονίκη βέβαια, μαθαίνουμε να περιμένουμε γενικώς. Από το μετρό που χρόνια περιμένουμε να γίνει, μέχρι τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ στις στάσεις και, πρόσφατα, το “μεγαλόπνοο” έργο του FlyOver που μέχρι να παραδοθεί, θα βρεθεί κάτι άλλο για να ταλαιπωρεί την υπομονή των κατοίκων.

Μάθαμε να περιμένουμε κάποιος να περάσει να μαζέψει τα σκουπίδια της γειτονιάς, κάποιος να επιδιορθώσει το χαλασμένο πεζοδρόμιο, κάποιος να καθαρίσει τους δρόμους. «Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα» έλεγε ο πατέρας μου θυμάμαι παλιά, μιλώντας για όσα ζούμε. «Έφυγε» κι αυτός περιμένοντας…

Κι όσο θα μιλάμε λοιπόν για εκείνα που μας χρωστούν, θα πρέπει μία μέρα να ανοίξουμε και μία συζήτηση για εκείνα που περιμένουμε να έρθουν. Μεγάλο το τεφτέρι. Να αρχίσουμε να μετράμε τα λεπτά, να αρχίσουμε να μετράμε τους στεναγμούς και τις απώλειες μέσα μας κάθε φορά που χάνουμε ζωή από τη ζωή μας, μέσα σε ένα αστικό ή σε ένα αμάξι στον Περιφερειακό στις εννέα το πρωί, προσπαθώντας να οργανώσουμε τη μέρα και να φτιάξουμε εποικοδομητικό έναν χρόνο που φεύγει άσκοπα περιμένοντας. Να αρχίσουμε να μετράμε εκείνους που μας λένε ψέματα. Εκείνους που μας λένε αλήθεια. Να μάθουμε να απαιτούμε λιγότερο χαμένο χρόνο.

Να αρχίσουμε να χρεώνουμε την αναμονή. Εκείνη που, ίσως, να μη πληρώνεται τελικά ούτε με τα λεφτά όλου του κόσμου.

Θα περιμένω όμως, μήπως και κάτι αλλάξει… Κι ας είναι η μόνη φορά τελικά, που θα αξίζει η αναμονή.