Οι ταινίες που αγάπησα το 2012

Μια καλή κινηματογραφική χρονιά ήταν αυτή που μας πέρασε. Με ταινίες που μας διασκέδασαν, που μας συγκίνησαν, που μας έκαναν να γελάσουμε, που τις κουβαλούσαμε για μέρες μετά, που τις θαυμάσαμε για την καλλιτεχνική τους αρτιότητά, που ανέβασαν τους χτύπους της καρδιάς μας, που ενόχλησαν, που μας μελαγχόλησαν, που μας συγκλόνισαν… αλλά όλες -όσες θα δείτε τον τίτλο τους στο παρακάτω κείμενο- μας έδειξαν ότι το σινεμά δεν έχει πεθάνει… ούτε καν ψυχορραγεί. (Οι ταινίες είναι βαλμένες με τυχαία σειρά)

1. Σώμα με σώμα: Για τη Μαριόν Κοτιγιάρ και τον Ματίας Σένερτς, για τον Ζακ Οντιάρ, τον καλύτερο γάλλο σκηνοθέτη της γενιάς του, για τους διαλυμένους του ήρωες, για την αποδοχή του λειψού μας σώματος, για την διαδικασία της επαφής δυο ανθρώπων «ανάπηρων» (και δεν μιλάω για σωματική αναπηρία), για τον έρωτα που σώζει…

2. Το Κυνήγι: Για την ολική επαναφορά ενός από τους σπουδαιότερους Δανούς σκηνοθέτες σήμερα, για τη νηφάλια σκηνοθεσία ενός «εκτροχιασμένου» θέματος. Για το τέλος που είπε τόσα πολλά και υπονόησε ακόμα περισσότερα.

3. To κορίτσι με το τατουάζ: Γιατί ένα remake μπορεί να είναι καλύτερο από το πρωτότυπό του αν είσαι μάστορας σαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ (για μένα ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς σκηνοθέτες). Για την παγωμένη Ρούνι Μάρα και τα παγωμένα τοπία.

4. Tinker taylor soldier spy/Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι: Για την πιο ατμοσφαιρική και αριστοτεχνικά δομημένη ταινία ψυχροπολεμικής θεματικής, για τη βαθιά μελαγχολία των ηρώων του, των πλάνων, του τοπίου, της ιστορίας που έπεσε πάνω μας σαν την ομίχλη κείνης της εποχής.

5. Αγάπη: Γιατί μόνο ο Χάνεκε μπόρεί να φτιάξει μια ταινία για την αγάπη και συγχρόνως να μιλήσει για την ανακούφιση του θανάτου. Γιατί η ταινία μπορεί να μην ανήκε στις γροθιές στο στομάχι που μας έχει συνηθίσει (όποιος έχει δει τα «Παράξενα παιχνίδια», τη «Δασκάλα του πιάνου» και τη «Λευκή κορδέλα» καταλαβαίνει τι εννοώ) αλλά ήταν σίγουρα ένα χαστούκι αφύπνισης μήπως και καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα.

6. Shame: Για την πιο ειλικρινή προσέγγιση σε ένα θέμα ταμπού με ένα τίτλο που τα λέει όλα. Μια ταινία σπουδή στη μοναξιά και την αποξένωση και σε δεύτερη ανάγνωση στην ανδρική σεξουαλικότητα που κατεβάζει το “Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι” από το θρόνο του (επιτέλους γιατί πάντα υπερεκτιμημένο το θεωρούσα).

7. Beasts of the Southern Wild: Για την πιο φρέσκια κινηματογραφική ματιά και άποψη (μαζί με το πορτογαλέζικο «Tabu» και το «Holy Motors»), φέτος. Γιατί ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, Μπεν Ζάιτλιν, τραβάει την κουρτίνα των “πρέπει” για να φτάσει στα βασικά της ανθρώπινης φύσης και την αποδοχή της θνητότητάς μας μπροστά στο αιώνιο του σύμπαντος, με τον πιο απλό τρόπο.

8. Η ζωή του Πι: Γιατί το σινεμά μπορεί να είναι μαγικό… Γιατί τελικά όλες οι λέξεις μπορούν να γίνουν εικόνα στα χέρια του Ανγκ Λι. Για τη σοφία της ιστορίας όπου η αναζήτηση του Θείου καταλήγει (αναπόφευκτα) στον άνθρωπο.

9. Τhe Raid redemption: Γιατί μια ταινία μπορεί να είναι τόσο σωστά τοπογραφημένη και καλοκουρδισμένη, ώστε ένα απλό σενάριο δράσης να μοιάζει με τον γρίφο του να λύνεις τον κύβο του Ρούμπικ σε ένα λεπτό. Αν αντέξεις, βέβαια, αυτό το λεπτό να κρατήσει σχεδόν μιάμιση εξουθενωτική ώρα. Εν ολίγοις η ταινία που άλλαξε ορισμό στον όρο καταιγιστική δράση.

10. The master: Για την άριστοτεχνική κινηματογράφηση του Πολ Τόμας Άντερσεν που μας βάζει σε μια μηχανή του χρόνου και παραδίδει μαθήματα αμερικανικής ιστορίας μέσα από τον κινηματογραφημένο μικρόκοσμο του Μαστερ. Γιατί ένα χαοτικό σενάριο (με πολλές ενστάσεις που δεν είναι της παρούσης) μπορεί να γίνει λειτουργικό και αποκαλυπτικό για τις παθογένειες της μεταπολεμικής Δύσης.

Και 3 θεματικές πεντάδες που δεν πρέπει να χάσετε:

Για το χιούμορ τους (συχνά μαύρο): «Για όλα φταίει το όνομά σου», «Ο Υπουργός», «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», «Οι άθικτοι» (μα όλες γαλλικές;). Ιδού και μια βρετανική: «Το Μερίδιο των Αγγέλων» και μια αμερικάνικη: «Killer Joe».

Για τη δράση που δεν θες να τελειώσει: «The Avengers», «Τhe Bourne Legacy», “Σκοτεινός Ιππότης: Η επιστροφή», «Skyfall», «Grey».

Γιατί δε χώρεσαν στη δεκάδα: «Barbara», «Πίσω από τους λόφους», «Η αδελφή μου», «Ακακίες», «Μεσοτοιχίες», Το λιμάνι της Χάβρης», «Young Adult», «Το βαθύ μπλε του έρωτα», «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»…(ναι, ξέρω, ξεπέρασα την πεντάδα… δεν χαίρεστε;)

Υ.Γ.1 Ως λάτρης των ταινιών τρόμου (μεταξύ άλλων), λυπάμαι αφάνταστα που φέτος δεν υπήρξε τίποτα αξιόλογο που να συνθέσει μια πεντάδα με εξαίρεση το «Cabin in the woods».

Υ.Γ.2 Δυο από τις ταινίες της δεκάδας (Το κορίτσι με το τατουάζ και ο Σμάιλι) είναι του 2011, αλλά στην Ελλάδα μας άργησαν λίγο, οπότε αφού δεν ανταγωνίστηκαν για την περσινή δεκάδα, τις χώρεσα εδώ.

Υ.Γ.3 Αναμένω με αγωνία αυτά που ήδη έχουν παιχτεί στην Αμερική και θεωρούνται ταινίες του 2012, αλλά εδώ θα πάνε για το ’13: «Silver Linings Playbook», «Django Unchained», «Lincoln», «Zero Dark Thirty», «Dark horse».