Η Θεσσαλονίκη εξωστρεφής

Η Θεσσαλονίκη τον τελευταίο καιρό μοιάζει πέραν της κρίσης να βιώνει μια εντυπωσιακή εξωστρέφεια, που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια χάρη στη δράση ομάδων σαν τη Stereosis , τη Sfina και το Θεσσαλονίκη Αλλιώς που ώθησαν τα πράγματα σε μια κατεύθυνση δημόσιας συνομιλίας, διεκδίκησης και πάνω από όλα επαναπροσδιορισμού του τι θέλουμε από αυτή την πόλη. Αυτή την εποχή με δύο Μπιενάλε και τα Δημήτρια σε εξέλιξη, αλλά και χιλιάδες τουρίστες να κυκλοφορούν νοιώθεις ότι είσαι σε άλλη πόλη.

Αυτό το Σαββατοκύριακο αν κυκλοφορούσε κάνεις στη Θεσσαλονίκη είχε την αίσθηση πως βρίσκεται σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της Ευρώπης. Παρασκευή βράδυ στα εγκαίνια του Hotel Ariston, του εικαστικού project που εμπνεύστηκε η Θούλη Μισιρλόγλου για τη Biennale Νέων της Μεσογείου. Ένα παλιό ξενοδοχείο, σύντομων ερωτικών συνευρέσεων στα παραβαρδάρια, φορτωμένο με μνήμες, ήχους και μυρωδιές άλλων εποχών, εγκαταλειμμένο στη μοίρα του τα τελευταία χρόνια, μαζί με μια ολόκληρη εποχή, γίνεται το πεδίο δράσης καλλιτεχνών από πολλά μέρη του κόσμου, που καλούνται να μετατρέψουν τα δωμάτια του σε τόπους ονείρου, συνδιαλεγόμενοι με τις ιστορίες που κουβαλά, με τις υποψίες των όσων συνέβησαν κάποτε πίσω από τις κλειστές του πόρτες. Καθώς ανεβαίνεις τις σκάλες των έξι ορόφων του και στέκεσαι στις στενάχωρες παλιές κάμαρες, που μεταμορφώνονται σήμερα σε φωτεινά παράθυρα έκφρασης, αναρωτιέσαι γιατί τόσα και τόσα κτίρια ρημάζουν αναξιοποίητα στην πόλη. Ο εθιστικός τέταρτος όροφος είναι το μεγάλο του συν, μια σειρά μικρές παραλείψεις στη σήμανση και την επεξήγηση, πιστεύω θα διορθωθούν στο κοντινό μέλλον.

Αν το Άριστον είναι το ιδανικό παράδειγμα της Μπιενάλε για το μέλλον, η συνέχεια μιας ιστορίας που ξεκινήσαμε με το ”Λιμάνι Αλλιώς” τον Ιούνιο, με την αξιοποίηση των άγνωστων αποθηκών του λιμανιού, είναι η συνέχεια. Όταν έχεις τέτοιο πλούτο στα χέρια σου σαν το Λιμάνι οφείλεις να το εκμεταλλεύεσαι πάντα για το καλό. Στις Αποθήκες του λιμανιού βρίσκει κάνεις στην ίδια Μπιενάλε εξαιρετικές στιγμές , καλές στιγμές αλλά και αδιάφορες στιγμές, στημένες στο πόδι την τελευταία στιγμή και με τα σημάδια μιας νέας διαπλοκής πολιτισμού με συγκεκριμένα πρόσωπα, που ‘’φωνάζει’’ τον τελευταίο χρόνο, να στιγματίζει ένα μέρος της, δυστυχώς. Παρόλα αυτά η αίσθηση ενός ζωντανού χώρου νέων δημιουργών σε αποζημιώνει.

Η άλλη Biennale, η μεγάλη διοργάνωση του Κρατικού Μουσείου, συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της με σημαντικές εκθέσεις παντού στην πόλη που αποζημιώνουν τον επισκέπτη. Η διασπορά της σε όλη την πόλη την κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σαν αποτέλεσμα.

Την εξωστρέφεια της πόλης τη συνάντησα και αλλού αυτό το Σαββατοκύριακο. Στις ουρές των προβολών του Γούντι Άλλεν, που κάνει φέτος την πιο αδύναμη ταινία των τελευταίων χρονών, ένα τουριστικό κλιπάκι για το Παρίσι, γεμάτο κλισέ και στερεότυπα που θυμίζουν φυλλάδιο ταξιδιωτικού γραφείου, με προσχηματικές ερμηνείες ηθοποιών που αναγκάζονται να υποδυθούν αμήχανα γίγαντες της παγκόσμιας μυθολογίας. Στο ‘’ Μεσάνυχτα στο Παρίσι’’, βυθισμένο σε μια κομψή και χαριτωμένη πλήξη, με ξεθυμασμένη την ιδιοφυΐα του αγαπημένου Αμερικάνου δημιουργού, είδα ουρές ατέλειωτες στην πόρτα του Ολύμπιον και ένα υπουργό, το Χάρη Καστανίδη, που δεν μου είναι αντιπαθής ως πολιτικός σε σχέση με άλλους, να περιμένει υπομονετικά να μπει στην προβολή των έντεκα. Με δεδομένη μάλιστα τη γενικευμένη δυσαρέσκεια εναντίον των πολιτικών που εξακολουθούν να μην ανταποκρίνονται στο αίτημα της εποχής να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να πείσουν πως έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει και έχοντας ζήσει την εμπειρία του προπηλακισμού του στο περσινό πρώτο Θεσσαλονίκη Αλλιώς, στην οδό Εμπράρ, απόρησα με το θάρρος του να εκτεθεί δημόσια σε μια προβολή κατάμεστη από κόσμο. Μια ώρα αργότερα πληροφορήθηκα για τι συνέβη μέσα στην αίθουσα στη διάρκεια του διαλείμματος. Πιστεύοντας σθεναρά πως η βία δεν οδηγεί πουθενά, το μόνο που σκέφτομαι σε παρόμοια περιστατικά πως αν υπάρχει κάτι που θα αποτρέψει ακόμα πιο ακραία περιστατικά είναι να αντιληφθεί ο θίασος που κατοικοεδρεύει στο κοινοβούλιο ότι το μοντέλο του παντοδύναμου πολιτικού που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση έχει πάει περίπατο και αν τους προσέχεις μήνες δεν φροντίσουν να πείσουν με πράξεις ότι πήραν το μήνυμα θα περάσουν μαύρες μέρες. Ο καιρός της καλοπέρασης τους είναι μετρημένος. Φινάλε.

Η νύχτα του Σάββατου έκλεισε εντυπωσιακά με το γενέθλιο πάρτι άλλης μιας ομάδας που εξακολουθεί να εκπλήσσει με τη δυναμική και την πρωτοτυπία της. Οι Des Thess γιόρτασαν στο ladoze και ένα μεικτό κοινό ανθρώπων πολλών ηλικιών που ονειρεύονται μια καλύτερη πόλη, χόρεψε το χορό της βροχής με τους Paranaue, ξορκίζοντας για λίγο το ζόφο και την αποφορά μιας άρρωστης χώρας που βαριανασαίνει τις απειλές των δελτίων των οκτώ.

Η Θεσσαλονίκη αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν ένα υπόδειγμα πόλης εξωστρεφούς, που αν είχε λύσει κάποια στοιχειώδη προβλήματα καθημερινής βιωσιμότητας που παραμένουν έντονα, ένα χρόνο μετά τις δημοτικές εκλογές θα έμοιαζε σχεδόν ευτυχισμένη.

*Φωτογραφία: Μαρίνα Τούλα