Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια των ξένων: Leonardo Delfanti

Όταν επιλέγεις ή σε επιλέγει μια πόλη, γίνεσαι κομμάτι της. Αλληλεπιδράς μαζί της, με τους ανθρώπους της. 

Σου δίνει και της επιστρέφεις. Αφομοιώνεσαι. Με την καλή έννοια, συνήθως. Η Θεσσαλονίκη είναι μια τέτοια πόλη, καθώς στο DNA της έχει την κουλτούρα των διαφορετικών πολιτισμών κι εθνικοτήτων που έχουν συναντηθεί κι ακόμα συνυπάρχουν.

Κάποιοι ζουν εδώ δεκαετίες. Άλλοι μερικά μόνο χρόνια. Οι περισσότεροι μιλάνε σπαστά ελληνικά, αλλά καλά, ενώ μερικοί δε γράφουν παρά στη γλώσσα τους ή αγγλικά. Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χώρες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας, με κόντρα κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, αλλά η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, επαγγελματικής πορείας, έρωτα ή η πολιτική κατάσταση τους έφεραν εδώ. Όλοι ξένοι στην ίδια πόλη, όλοι κοινωνοί και δέκτες νέων εμπειριών, εικόνων, συνηθειών. Όλοι κριτές, αλλά και παντοτινά γοητευμένοι μαζί της.

Leonardo Delfanti, φοιτητής στο Α.Π.Θ.

Ο πρώην επαγγελματίας χορευτής και ηθοποιός, που πλέον σπουδάζει Δημοσιογραφία, γεννήθηκε στη Βερόνα. Μετά από μια επαγγελματική περιπλάνηση στη Ρώμη, το Λονδίνο και το Βερολίνο, επέλεξε τη Θεσσαλονίκη καθώς έψαχνε ένα μεταπτυχιακό με εστίαση στη Δημοσιογραφία στις Κρίσεις, έχοντας την ευκαιρία, από τον Σεπτέμβριο του 2020, να ζει σε μια χώρα, που όπως λέει «είναι ένα ενδιαφέρον μείγμα Ευρώπης και Μέσης Ανατολής».

Το πρώτο πράγμα που ερωτεύτηκα στην πόλη ήταν η ειλικρίνεια του κόσμου. Όταν μίλησα με Έλληνες όλοι ήταν πολύ ξεκάθαροι στις ιδέες και τις θέσεις τους. Τις πρώτες φορές ήταν δύσκολο να συνηθίσω τέτοια ευθύτητα, αλλά έμαθα να εκτιμώ την ελληνική γνησιότητα. Και φυσικά, λάτρεψα την μπουγάτσα!

Από την αρχή έζησα στην Άνω Πόλη: όλα εκεί ακούγονται σαν μαγικά κι αυτός ο λαβύρινθος από σπίτια και ιστορίες μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Το καλύτερο μέρος στην πόλη είναι το Θέατρο Γης. Δεν έχω ξαναδεί τόσο τεράστιο και υπέροχο θέατρο σε όλη μου τη ζωή. Ελπίζω να δω μια παράσταση εκεί μια μέρα.

Έναν επισκέπτη της Θεσσαλονίκης θα τον πήγαινα στις αγορές, στα καφέ και στο Λιμάνι. Περισσότερο από το να δει τη Θεσσαλονίκη, θα προσπαθούσα να τον κάνει να δει πώς ζουν οι Έλληνες στον δρόμο, πώς φροντίζουν τους άλλους, ενώ μπορούν κι επιβιώνουν από το χάος αυτού του παγκοσμιοποιημένου κόσμου.

Αν είχα την ευκαιρία να αλλάξω κάτι, μάλλον θα άλλαζα τη γραφειοκρατία.

Αν ήμουν ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, θα την έκανα ένα πραγματικό χωνευτήρι πολιτισμών: κάθε άτομο έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και όλες αξίζει να ειπωθούν.

Το πιο σημαντικό πράγμα που απουσιάζει από την πόλη είναι ένα μέρος όπου μπορούν να συναντηθούν ξένοι κι Έλληνες. Είμαι το είδος του ανθρώπου που του αρέσει να μιλάει με άλλους στον δρόμο και είχα το Α.Π.Θ. που με βοήθησε να ενσωματωθώ γρήγορα. Δεν έχουν, όμως, όλοι την ίδια ευκαιρία: τα «χωνευτήρια» θα έριχναν τη γέφυρα μεταξύ των «περίεργων» Ελλήνων και των ντροπαλών ξένων.

Τους θεσσαλονικείς θα τους περιέγραφα ως μεσανατολίτες.

Όταν φεύγω από την πόλη, μου λείπει ο ήχος των πουλιών έξω από το δωμάτιό μου στην Άνω Πόλη.