Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια των ξένων: Milan Miljikovic

Όταν επιλέγεις ή σε επιλέγει μια πόλη, γίνεσαι κομμάτι της. Αλληλεπιδράς μαζί της, με τους ανθρώπους της.

Σου δίνει και της επιστρέφεις. Αφομοιώνεσαι. Με την καλή έννοια, συνήθως. Η Θεσσαλονίκη είναι μια τέτοια πόλη, καθώς στο DNA της έχει την κουλτούρα των διαφορετικών πολιτισμών κι εθνικοτήτων που έχουν συναντηθεί κι ακόμα συνυπάρχουν.

Κάποιοι ζουν εδώ δεκαετίες. Άλλοι μερικά μόνο χρόνια. Οι περισσότεροι μιλάνε σπαστά ελληνικά, αλλά καλά, ενώ μερικοί δε γράφουν παρά στη γλώσσα τους ή αγγλικά. 

Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χώρες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας, με κόντρα κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, αλλά η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, επαγγελματικής πορείας, έρωτα ή η πολιτική κατάσταση τους έφεραν εδώ.

 Όλοι ξένοι στην ίδια πόλη, όλοι κοινωνοί και δέκτες νέων εμπειριών, εικόνων, συνηθειών. Όλοι κριτές, αλλά και παντοτινά γοητευμένοι μαζί της.

Milan Miljikovic, καθηγητής Ιστορίας στο Πρόγραμμα του Διεθνούς Απολυτηρίου (IB Diploma Programme) του Ανατόλια

Γνήσιο παιδί της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Από τη μελέτη της φιλολογίας και την ελπίδα ότι δε θα δούλευε ως δάσκαλος, ξεκίνησε να διδάσκει σερβική λογοτεχνία σ’ ένα πρόγραμμα Διεθνούς Απολυτηρίου στη Σερβία και το λάτρεψε. Το 2020, έμαθε για μια θέση στη Θεσσαλονίκη, όπου αποδείχθηκε πραγματικά η κατάλληλη – διδασκαλία σε μια πόλη που έχει χιλιάδες ιστορίες να διηγηθεί.

Όταν ήμουν οκτώ ετών, άκουσα μια ιστορία δύο αδερφών από τη Θεσσαλονίκη, που τον 9ο αιώνα δημιούργησαν μια πρώτη τυποποιημένη γραπτή σλαβική γλώσσα, μετέφρασαν τα πρώτα βιβλία από τα ελληνικά σε αυτήν την παλιά γλώσσα κι έκαναν ένα καταπληκτικό ταξίδι διάδοσης της γραφής.

Το πρώτο πράγμα που μου άρεσε στην πόλη ήταν η κουλτούρα του να πίνεις καφέ. Ακόμα κι αν παραγγείλεις εσπρέσο, τον πίνεις αργά. Γι’ αυτό παραγγέλνω έναν διπλό -δύο φορές!

Εκτός από την πανεπιστημιούπολη του Ανατόλια, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή στη Θεσσαλονίκη χωρίς την παραλία και την Άνω Πόλη. Σαν κτίριο, μου αρέσει η Villa Ahmed Kapandji.

Το μυστικό μου μέρος είναι το Coffee Story στη Δελφών με τις υπέροχες και πάντα φιλόξενες σερβιτόρες του.

Σ’ έναν επισκέπτη θα έδειχνα πέντε βασικά σημεία στον χάρτη: Λαδάδικα, Λευκό Πύργο, Μέγαρο Μουσικής, Κάστρα και νεκροταφείο Ζεϊτενλίκ. Μετά, θα του ζητούσα να συνδέσει τις κουκκίδες περπατώντας και απολαμβάνοντας τον ήχο της ελληνικής γλώσσας.

Με ενοχλεί ο θόρυβος από τις μοτοσικλέτες που ανεβάζουν στροφές και η χαλαρή στάση των πολιτών όταν αφορά στα σκουπίδια.

Αν είχα την ευκαιρία να αλλάξω κάποια πράγματα στην πόλη, θα έφερνα περισσότερο πράσινο και ησυχία.

Η Θεσσαλονίκη για να αποκτήσει ευρωπαϊκό χαρακτήρα πρέπει να αποκτήσει καλύτερες υποδομές δημόσιων συγκοινωνιών, περισσότερες ζώνες πεζών, ευρύτερα πεζοδρόμια, όπου είναι δυνατόν.

Το σημαντικότερο πράγμα που απουσιάζει για μένα από την πόλη είναι περισσότεροι ποδηλατόδρομοι.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με ζεστασιά.