Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια των ξένων: Sandrine Mouchet

Όταν επιλέγεις ή σε επιλέγει μια πόλη, γίνεσαι κομμάτι της. Αλληλεπιδράς μαζί της, με τους ανθρώπους της.

 Σου δίνει και της επιστρέφεις. Αφομοιώνεσαι. Με την καλή έννοια, συνήθως. Η Θεσσαλονίκη είναι μια τέτοια πόλη, καθώς στο DNA της έχει την κουλτούρα των διαφορετικών πολιτισμών κι εθνικοτήτων που έχουν συναντηθεί κι ακόμα συνυπάρχουν.

Κάποιοι ζουν εδώ δεκαετίες. Άλλοι μερικά μόνο χρόνια. Οι περισσότεροι μιλάνε σπαστά ελληνικά, αλλά καλά, ενώ μερικοί δε γράφουν παρά στη γλώσσα τους ή αγγλικά. Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χώρες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας, με κόντρα κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, αλλά η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, επαγγελματικής πορείας, έρωτα ή η πολιτική κατάσταση τους έφεραν εδώ. Όλοι ξένοι στην ίδια πόλη, όλοι κοινωνοί και δέκτες νέων εμπειριών, εικόνων, συνηθειών. Όλοι κριτές, αλλά και παντοτινά γοητευμένοι μαζί της.

Sandrine Mouchet, Γενική Πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη – Διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης

Γενέτειρά της είναι ένα μικρό χωριό του Μποζολέ, βόρεια της Λυόν. Πριν εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 2020, έζησε στη Λυόν, την Εξ αν Προβάνς, το Παρίσι, την Αγγλία και την Ιαπωνία, αλλά και στην επαρχία Canton/ Guantzou στην Κίνα και την Καμπέρα της Αυστραλίας.

Αυτό που με εντυπωσίασε αμέσως στην πόλη ήταν ο ιστορικός πλούτος της. Αρκεί να περιπλανηθείς στους δρόμους για να ανακαλύψεις τα σημάδια του αρχαίου, ρωμαϊκού, βυζαντινού και οθωμανικού παρελθόντος.

Όταν πρωτοήρθα, ανακάλυψα ότι η πλατεία Αριστοτέλους σχεδιάστηκε από τον Γάλλο Ερνέστ Εμπράρ και ομολογώ ότι είμαι πολύ περήφανη! Ξεχωρίζω, όμως, την Άνω Πόλη. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι στα μικρά δρομάκια, να ανακαλύπτω αναπάντεχες γωνιές, να αγναντεύω τη θέα. Έχουμε ξαφνικά την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στην εξοχή, σε χωριό. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Ορφανού είναι για μένα σημείο ηρεμίας.

Έναν τουρίστα θα τον ξεναγούσα στην Άνω Πόλη, στον Πύργο του Τριγωνίου και τη Μονή Βλατάδων, θα του έδειχνα τις παραδοσιακές αγορές, θα πίναμε ένα ποτό στην πολύβουη ατμόσφαιρα του κέντρου, καταλήγοντας στη Νέα Παραλία για βόλτα.

Δεν είναι μόνο στη Θεσσαλονίκη αυτό που με ενοχλεί, αλλά σε όλες τις πόλεις: ο θόρυβος των αυτοκινήτων. Οι Θεσσαλονικείς είναι πολύ συμπαθητικοί! Το μόνο που με ξαφνιάζει είναι κάποιες φορές ο τρόπος που μιλάνε, η ένταση της φωνής. Συχνά, δημιουργείται η εντύπωση ότι κάποιος είναι εκνευρισμένος, παρότι δεν είναι. Είναι απλά ο διαφορετικός τρόπος έκφρασης από τη μία κουλτούρα στην άλλη. Αυτό, άλλωστε, είναι που κάνει τόσο συναρπαστικό το να ταξιδεύει ή να ζει κανείς στο εξωτερικό: να ανακαλύπτει έναν άλλο πολιτισμό κι έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Αυτό που θα άλλαζα στην πόλη είναι να αναπτύξω το δίκτυο ποδηλατοδρόμων και πεζοδρόμων. Ένας πεζόδρομος στο κέντρο, δίπλα στη θάλασσα, θα ήταν όνειρο.

Πιστεύω ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει να ενισχύσει τη συνεργασία της με τις ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικά στον τομέα της έρευνας και της επιστήμης μέσω των πανεπιστημίων.Εκτιμώ ότι η αληθινή δύναμή της είναι οι φοιτητές, οι καθηγητές και οι ερευνητές.

Η Θεσσαλονίκη υπήρξε στο μια κοσμοπολίτικη πόλη. Πιστευω ότι θα είχε μόνο να κερδίσει αν ανοιγόταν και πάλι στον κόσμο, γινόταν πιο διεθνής, κάνοντας γνωστά τα προτερήματά της στο εξωτερικό, κυρίως στον τουριστικό, οικονομικό κι εκπαιδευτικό τομέα. Είμαι διατεθειμένη να βοηθήσω σε αυτό, από την πλευρά της Γαλλίας.

Η Θεσσαλονίκη και οι πολίτες της είναι φωτεινοί!