Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια των ξένων: Sibylla Bendig

Όταν επιλέγεις ή σε επιλέγει μια πόλη, γίνεσαι κομμάτι της. Αλληλεπιδράς μαζί της, με τους ανθρώπους της. 

Σου δίνει και της επιστρέφεις. Αφομοιώνεσαι. Με την καλή έννοια, συνήθως. Η Θεσσαλονίκη είναι μια τέτοια πόλη, καθώς στο DNA της έχει την κουλτούρα των διαφορετικών πολιτισμών κι εθνικοτήτων που έχουν συναντηθεί κι ακόμα συνυπάρχουν.

Κάποιοι ζουν εδώ δεκαετίες. Άλλοι μερικά μόνο χρόνια. Οι περισσότεροι μιλάνε σπαστά ελληνικά, αλλά καλά, ενώ μερικοί δε γράφουν παρά στη γλώσσα τους ή αγγλικά. Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χώρες εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας, με κόντρα κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, αλλά η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, επαγγελματικής πορείας, έρωτα ή η πολιτική κατάσταση τους έφεραν εδώ. Όλοι ξένοι στην ίδια πόλη, όλοι κοινωνοί και δέκτες νέων εμπειριών, εικόνων, συνηθειών. Όλοι κριτές, αλλά και παντοτινά γοητευμένοι μαζί της.

Sibylla Bendig, Γενική Πρόξενος της Γερμανίας

Γεννημένη στην Ιαπωνία, τα μισά παιδικά της χρόνια τα πέρασε στο Τόκιο, ενώ το Βερολίνο έγινε η πατρίδα της στη Γερμανία. Το επάγγελμά της ως διπλωμάτης την οδήγησε στο Κάιρο της Αιγύπτου και στη Μόσχα, ενώ από το 2019 ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Το πρώτο πράγμα που εκτίμησα στην πόλη ήταν η ζεστασιά και η φιλικότητα όλων όσων γνώρισα. Είχα την ευκαιρία να μάθω ελληνικά πριν έρθω κι αυτό με βοηθάει πάρα πολύ στην καθημερινότητά μου, το ότι καταλαβαίνω τους πάντες. Συνήθως, μιλάω μόνο ελληνικά, αφού μου αρέσει η γλώσσα.

Αγαπώ τη Νέα Παραλία. Τη γειτονιά, τα μαγαζιά, τα πάντα. Το αγαπημένο μου κτίριο είναι η όμορφη Ροτόντα, με τη συναρπαστική ιστορία της, που αντανακλά και την ιστορία της πόλης. Η Ροτόντα είναι, επίσης, το «άκρως μυστικό μέρος» μου: πηγαίνω εκεί το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όταν μόνο λίγοι άνθρωποι είναι τριγύρω, χαιρετούν ο ένας τον άλλον -μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Έναν επισκέπτη θα τον πήγαινα μια βόλτα, ξεκινώντας από την Καμάρα, μέσω Αγίας Σοφίας, πρώην Χαμάμ, Πλατεία Αριστοτέλους και Ρωμαϊκή Αγορά. Στο Εβραϊκό Μουσείο, στη Μονή Βλατάδων και στο Γεντί Κουλέ για την φανταστική θέα της πόλης.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η κίνηση. Υπάρχουν πάρα πολλά αυτοκίνητα και καμία πραγματική εναλλακτική γι’ αυτά.

Θα βελτίωνα οπωσδήποτε τις δημόσιες συγκοινωνίες και τη φροντίδα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες (AMEA).

Θεωρώ πως η Θεσσαλονίκη χρειάζεται μετρό! Κι αυτό είναι που θα την έκανε μια αληθινή ευρωπαϊκή πόλη.

Με μια λέξη, η πόλη και οι κάτοικοί της είναι φιλικοί.

Μου λείπει πολύ από την πόλη μου η φροντίδα των ανθρώπων για το περιβάλλον. Για παράδειγμα, είμαι η μόνη πελάτισσα στον μανάβη που φέρνει τη δική της τσάντα. Όλοι οι άλλοι προτιμούν πλαστικές σακούλες.