Η Θεσσαλονίκη ως πειραματόζωο

Κάθε μέρα που περνά στη Θεσσαλονίκη είναι μια μέρα ακόμα κερδισμένη, αν έχεις καταφέρει να φτάσεις στο τέλος της χωρίς να δοκιμαστούν τα νεύρα σου σε βαθμό κατάρρευσης. 

Σήμερα ας πούμε για παράδειγμα ξεκίνησα με χαμόγελο να κατέβω στη δουλειά μου. Η Β. Όλγας όμως ήταν απροσπέλαστη. Γιατί; Διότι εδώ και πέντε μέρες βρίσκονται εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα στο λεωφορειόδρομο της.

 Άλλα από αυτά μεταφέρθηκαν εκεί από την παραλία για να αδειάσει ο δρόμος για την παρέλαση και άλλα απλά έχουν παρκαριστεί σε σημείο που απαγορεύεται ρητά όχι μόνο να παρκάρεις αλλά και να διέλθεις. Η αστυνομία πέρασε τη Δευτέρα, αφαίρεσε κάποιες πινακίδες, έκοψε μερικές κλήσεις και πίστεψε ότι ολοκλήρωση το έργο της. 

Η υποψία να μετακινηθούν τα οχήματα με γερανό ή να ειδοποιηθούν οι κάτοχοι να τα πάρουν προφανώς δεν πέρασε από το μυαλό κανενός. Από που ποιου όμως να περάσει; Από του διευθυντή τροχαίας που πριν τρία χρόνια μας είπε με στόμφο πως θα βαρεθούμε να τους βλέπουμε στην πόλη; 

Πότε ήταν αλήθεια η τελευταία φορά που είδες τροχονόμο στη Θεσσαλονίκη; Όταν ήρθε ο Πρωθυπουργός, όταν γίνεται κανένας Μαραθώνιος για να αποκλείσουν όλο το κέντρο, άντε και όταν έρχεται καμιά βασίλισσα όπως σήμερα. 

Και αποφασίσει η βασίλισσα με το δήμαρχο να κάνουν ποδηλατάδα στην παραλία. Τότε ναι θα εμφανιστεί ένας τροχονόμος από το πουθενά, θα κλείσει όλη τη Νίκης, θα προκαλέσει χάος σε όλο το κέντρο αλλά οι σέλφι θα βγουν μια χαρά για τα σόσιαλ. 

Για κάποιους που ζουν με παραμύθια με βασιλοπούλες όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά. Για μας όμως που η ζωή μας κάθε μέρα απαξιώνεται περισσότερο η οργή και η αγανάκτηση δυναμώνει. 

Για τα πάντα. Χθες βράδυ έβλεπα ένα προξενικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο σε θέση αναπήρων. Το έβλεπα και δεν το πίστευα. Ξένος πρόξενος από την καρδιά της Ευρώπης. Θα τολμούσε να κάνει το ίδιο και στην πατρίδα του; 

Είμαι πια πεπεισμένος ότι η Θεσσαλονίκη λειτουργεί σαν ένα τεράστιο πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζονται οι αντοχές των ανθρώπων, εδώ προβάλλεται κάθε έννοια θράσους, απαξίωσης της ζωής, επίδειξης αναισθησίας απέναντι σε ανθρώπους που δεν αντέχουν πια να το ζουν όλο αυτό. 

Νυχτερινό update

Ο επίλογος μιας μέρας, ή όταν το κράξιμο πιάνει τόπο

  Ξεκίνησα τη σημερινή μέρα με μια ανάρτηση για τα παρατημένα από την τροχαία οχήματα στο λεωφορειόδρομο της Όλγας για πέμπτη μέρα. Μάλιστα αφιέρωσα και ένα τέταρτο από την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο αναρωτώμενος αν υπάρχει τροχαία σε αυτή την πόλη κλείνοντας την αναφορά με τη φράση: ”Αν εμφανιστεί τροχαία ή γερανοί της αύριο να πιείτε ένα νεράκι στο όνομα μου”. Το μεσημέρι μετά την αναπαραγωγή του κράξιμου από πολλούς εμφανίστηκε η τροχαία με τους γερανούς της και με τηλεφωνα σε ιδιοκτήτες αυτοκινήτων. Υποψιαζόμουν ότι πολλά από αυτά τα αυτοκίνητα τα είχαν μεταφέρει στο λεωφορειόδρομο απο΄την παραλιακή για να μην εμποδίζουν την παρέλαση της 28ης όμως δεν ήθελα να το πιστέψω. Ώσπου μου περιέγραψε κάποιος τι είχε πάθει: Το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του στην παραλιακή είχε εξαφανιστεί από την Παρασκευή. Κανείς δεν ήξερε που βρίσκεται. Η τροχαία το είχε μεταφέρει φίλε μέσα στο λεωφορειόδρομο, μάλιστα σε πιάτσα ταξί. Φυσικά δεν τον είχε ειδοποιήσει κανείς. Στο μεταξύ το αυτοκίνητο είχε αρχίσει να εκνευρίζει. Κάποιοι του ξεφούσκωσαν τα λάστιχα, κάποιοι άλλοι του έσπασαν τους υαλοκαθαριστήρες. Μόλις σήμερα το μεσημέρι, μετά το κράξιμο φιλοτιμήθηκε η τροχαία να του τηλεφωνήσει και να του πει ότι το αυτοκίνητο του είναι εκεί και αν δεν το πάρει θα το μαζέψει γερανός. Η κατάσταση είναι αυτή. Αρχές σε κατάσταση διάλυσης, πόλη διαλυμένη και το μόνο πράγμα που πιάνει είναι η δύναμη του θάρρους να μιλάμε και να καταγγέλλουμε. Χωρίς φόβο. Σήμερα το πρωί σκεφτόμουν ότι είναι μάταιο αυτό που κάνω κάθε μέρα και ότι ίσως περνάει καλύτερα το 90% των συναδέλφων μου που κάνει τον Κινέζο και ανεβάζει ηλιοβασιλέματα. Εγώ χαλάω το στομάχι μου κάθε μέρα. Απόψε σκέφτομαι πως τίποτε δεν πάει χαμένο. Τουλάχιστον θα κοιμηθώ ήσυχος με τη συνείδηση μου το βράδυ. Αυτά. Καληνύχτα σας. ΥΓ Τελικά τους τροχονόμους της Θεσσαλονίκης δεν τους απήγαγαν οι εξωγήινοι…