Η Θεσσαλονίκη πίσω ολοταχώς;

Καθώς περπατούσα χθες βράδυ στους δρόμους της πόλης έπεσα πάνω σε αφίσες που με γύρισαν πολύ πίσω στο χρόνο. Η αφίσα βγαλμένη λες από την εποχή του πάππου μας παραπέμπει σε άλλες εποχές. Όπως και όλο το πνεύμα των εορτών που ετοιμάστηκαν  από το ΥΜΑΘ κόντρα στις άλλες γιορτές του Δήμου και των άλλων δήμων, που όπως επισήμανα πέρσι τέτοια εποχή, αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν για το πώς πρέπει να γιορτάσει η πόλη.

Πέρα όμως από την έλλειψη συνεννόησης που είναι απίστευτη, ο ίδιος ο Δήμαρχος κατήγγειλε χτες βράδυ πως ο υπουργός χωρίς να ζητήσει καν την άδεια του Δήμου καταλαμβάνει τους δημόσιους χώρους της πόλης για να οργανώσει μια ακόμα φιέστα. Η λέξη φιέστα είναι δική μου. Πέρα από αυτό το αδιανόητο πάμε στην ουσία των εκδηλώσεων που ανακοινώθηκαν εσπευσμένα και έχουν τον ευφάνταστο τίτλο “Η Γιορτή της σημαίας”.

Πριν λίγες μέρες ο υπουργός του νεκραναστημένου, πλην όμως πραγματικά χωρίς αρμοδιότητες Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, ανακοινώνοντας τη φιέστα είπε για αυτό που συνέβη το 1912  πως πρόκειται για το μεγαλύτερο ελληνικό στρατιωτικό άθλο μετά το 1821. Στρατιωτικό λοιπόν! Μάλιστα, ενδιαφέρουσα λέξη για να χαρακτηρίσεις μια επέτειο.

Για να συνεχίσει σε μια γλώσσα που θυμίζει δάσκαλο στα χρόνια του εβδομήντα. “Μια περίοδος ανδρείας, αυτοθυσίας και αγωνιστικότητας του ελληνικού Έθνους”.

Και για να μπούμε στην ουσία ο υπουργός δήλωσε πως οι εκδηλώσεις που ετοιμάζει το Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης το τριήμερο 25-26-27 Οκτωβρίου δεν είναι αναπαράσταση, ούτε θεατρικό δρώμενο, αλλά αναβίωση ιστορικών στιγμών και γεγονότων, που στιγμάτισαν εκείνη την ιστορική περίοδο!

Τι περιλαμβάνει λοιπόν το φιλόδοξο σχέδιο του υπουργείου:

Στις 8.30 το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου, προς τιμήν των Ενόπλων Δυνάμεων, θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και σε Μέγαρο Μουσικής, συναυλία με τη συμμετοχή των φιλαρμονικών των τριών σωμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων στην κεντρική αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Στις 6.45 το πρωί της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου και ημέρα απελευθέρωσης της πόλης μας, θα πραγματοποιηθούν κωδωνοκρουσίες από όλους τους Ιερούς Ναούς της Θεσσαλονίκης, ενώ θα υπάρξουν ταυτόχρονες κωδωνοκρουσίες συμβολικού χαρακτήρα και σε άλλες Μητροπόλεις, από το Διδυμότειχο μέχρι την Κρήτη και από την Κύπρο μέχρι την Κέρκυρα. Μιλάμε για πόλεμο, όχι αστεία!

Η συγκεκριμένη δράση θα διαρκέσει περίπου 15 λεπτά και θα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα, μιας και με την ανατολή της εκατονταετηρίδας από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μας, θα συνοδεύεται από τους ήχους των καμπανών, τα προαιώνια σύμβολα της ορθόδοξης πίστης μας!

Το Σάββατο 27 Οκτωβρίου οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν με τη γιορτή σημαίας, με πορεία που θα ξεκινήσει από την 26ης Οκτωβρίου, κοντά στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, θα διασχίσει τους μισούς κεντρικούς δρόμους ενώ κατά τη διάρκειά της θα πραγματοποιηθούν τέσσερις στάσεις όπου σε κάθε μια από αυτές, θα γίνεται έπαρση σημαίας σε ανάμνηση και προσομοίωση των γεγονότων της εποχής εκείνης. Η εκδήλωση αυτή έχει ένα τελετουργικό, είναι απόλυτα συντονισμένη από τον Ελληνικό στρατό και «ντύνεται» με τη συμμετοχή εκατοντάδων εθελοντών, που έχουν ως σκοπό την ανάδειξη και το ιδιαίτερο της επετειακής αυτής εκδήλωσης. Αυτά είναι τα λόγια του υπουργού που δεν δίστασε να ευχαριστήσει έναν ακόμα υπουργό και το μισό στράτευμα. “Αξίζει όμως μια ιδιαίτερη αναφορά, που βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς μου, στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και στο συνάδελφό μου Πάνο Παναγιωτόπουλο για τη συμμετοχή στη συν-διοργάνωση των δράσεών μας, -στον Διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού που σηκώνει όλο το βάρος της στρατιωτικής διοργάνωσης, στρατηγό κύριο Γεώργιο Μπασιακούλη, στους εκατοντάδες αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, στους στρατιώτες”, και να διευκρινίσει τέλος πως: “Ό,τι θα δείτε τις επόμενες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι δαπάνη του Υπουργείου. Αλλά είναι προσφορά σε είδος και υπηρεσίες Μακεδόνων που η αγάπη τους για τον τόπο, τους οδήγησε κοντά μας”. Ποιων Μακεδόνων δεν θα μάθουμε ποτέ.

Μάλιστα λοιπόν. Αυτός είναι σήμερα ο μοντέρνος τρόπος αντίληψης μιας επετείου και ενός εορτασμού. Δεν διαφέρει καθόλου βέβαια από κείνον της δεκαετίας του εξήντα.

Ξαφνικά μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν ο χρόνος να γύρισε πίσω, σαν να βγήκαν από τα σκονισμένα δωμάτια τα φαντάσματα. Έχω μια αίσθηση τις τελευταίες μέρες ότι γίνεται μια τεράστια προσπάθεια να επιστρέψει η πόλη στα σκοτάδια της, δεν εξηγείται αλλιώς.

Διαβάζοντας τις πρωτοβουλίες του υπουργού μιας τρικοματικής κυβέρνησης, αλήθεια τι λέει το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για αυτές τις γιορτές, με σύμβουλο του στα πολιτιστικά τον πρώην αντιδήμαρχο Βασίλη Γάκη, τις αντιδράσεις του αντιπεριφερειάρχη και για πολλούς μελλοντικό διεκδικητή της δημαρχίας Απόστολου Τζιτζικώστα, πάνω σε μια σειρά ζητήματα ποιότητας ζωής της πόλης, ποδηλατόδρομοι, πεζοδρομήσεις κλπ, μπλοκάροντας οτιδήποτε πάει να προχωρήσει, τις αντιδράσεις του αιωνίως αντιδραστικού Μητροπολίτη και μια σειρά άλλα θέματα, όπως μια πορεία Ιερολοχιτών που είδα την προηγούμενη Κυριακή στους δρόμους της πόλης, έχω την αίσθηση πως υπάρχει μια τάση επιστροφής σε όσα θέλαμε να ξεχάσουμε.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=m1aS3cUpXF0

Πριν λίγα χρόνια στη Νέα Υόρκη είδα πως γιόρτασε η πόλη μια ιστορική επέτειο δίνοντας στους πιτσιρικάδες της σόκορα, άδειους τοίχους κτιρίων να ζωγραφίσουν γκράφιτι εμπνευσμένα από την ιστορία της πόλης. Ένα αριστούργημα που έβαλε τα παιδιά στη διαδικασία να σκεφτούν κάνοντας τα πρωταγωνιστές. Εδώ θα χτυπήσουμε δαιμονισμένα τις καμπάνες ένα τέταρτο στις επτά το πρωί και θα παρελάσουν οι Λυτρωτές στο κέντρο της πόλης, την ώρα που οι παρελάσεις μοιάζουν πια το πιο ξεπερασμένο πράγμα στον κόσμο. Γυρνάμε πίσω ή μου φαίνεται; Αν όλη η ιστορία υποκινείται μόνο από αντιπολιτευτική διάθεση προς τον κεντρικό δήμο, τότε μιλάμε για απλή παλιομοδίτικη μικροψυχία. Αν όμως κρύβει και κάποιο διαφαινόμενο εθνικοπατριωτικό ανάχωμα κόντρα στην άνοδο της ακροδεξιάς, τότε μιλάμε για αληθινό έκτρωμα, με ιστορικές ευθύνες.

Χωρίς να αμφισβητώ τη σημασία του στρατού στα γεγονότα του 12 και την ιστορική βαρύτητα της απελευθέρωσης, θεωρώ πως οι πόλεις κοιτάζουν πλέον το μέλλον με μια ματιά πολύ πιο κοντά στο αύριο και όχι στο χτες.