Η τιμωρητική Ευρώπη

Υπάρχει ένα βιβλίο, ένα από τα πιο μοντέρνα βιβλία Ιστορίας που διάβασα τα τελευταία χρόνια, το ‘’Στην Ευρώπη’’ (Εκδόσεις Μεταίχμιο) του Χέιρτ Μακ. Είναι ένας Ολλανδός δημοσιογράφος που ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη για ένα χρόνο, στην αλλαγή του αιώνα και κατέγραψε ιστορίες επιζώντων που τις αντιπαραβάλει με όσα σημάδεψαν την Ευρώπη τον 20ο αιώνα. Συγκλονιστική αφήγηση, ένα μάθημα που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Στο βιβλίο αυτό αντιλαμβάνεται κάνεις το μέγεθος της τραγωδίας που έζησε αυτή η Ήπειρος στη διάρκεια εκατό χρόνων, το πως οι άνθρωποι της ανυπεράσπιστοι μπροστά στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και τα σύννεφα του, βίωσαν τα συντρίμμια και ξαναέχτισαν τις ζωές τους από το μηδέν.

Το βιβλίο το θυμήθηκα σήμερα με αφορμή την νέα κρίση στη Γαλλία και όσα λένε πλέον ανοιχτά οι αναλυτές για την καταστροφική πορεία που ακολουθείται παντού και την αμηχανία της Γηραιάς Ηπείρου να διαχειριστεί πέντε χρόνια τώρα τους τριγμούς, το τέλος μιας ψευδαίσθησης σιγουριάς και ενότητας, τις ανθρώπινες μοίρες.

Η Ευρώπη μοιάζει στις μέρες μας ένας τόπος με βραχεία μνήμη. Που δεν μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη της, που τις μεγάλες τραγωδίες που τη σημάδεψαν επιμένει να μην τις λαμβάνει υπ΄ όψη. Ο τρόπος που με απόλυτη αμηχανία παρατηρεί και κυρίως εκτελεί τα σχέδια απρόσωπων αγορών, επενδυτών, αόρατων οικονομικών δυνάμεων, η θέα εκλεγμένων ηγετών εξαιρετικά λίγων να αντιμετωπίσουν τα ζόρια, που άγονται και φέρονται από γελοίους συμβούλους που επιθυμούν διακαώς να δουν τους αριθμούς να ευημερούν και τους λαούς να γενοκτονούν προς όφελος των αριθμών, είναι αποκαρδιωτική.

Τι είναι η Ευρώπη σήμερα; Μια τιμωρητική ηλικιωμένη δεσμοφύλαξ, που χαιρέκακα αντικρίζει ανθρώπινα συντρίμμια στις παρυφές του Νότου της να αργοπεθαίνουν από απόγνωση, που αμήχανα κλείνει τα μάτια μπροστά στις τραγωδίες λαών ολόκληρων που σπαρακτικά κηδεύουν τα όνειρα τους, μπροστά σε εκατομμύρια νέους που έρχονται αντιμέτωποι με την απόρριψη, με την κατακρήμνιση της ελπίδας για ένα καλύτερο κόσμο, με την υποτίμηση της νοημοσύνης τους.

Η Ευρώπη της Μέρκελ, των Βρυξελλών, των οργανισμών με τα βαριά ονόματα, των τραπεζιτών και των στελεχών με τα ατσαλάκωτα κοστούμια, με τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, των ανθρωποειδών που επισκέπτονται πρωτεύουσες στη Μεσόγειο, με τη σιγουριά του οικονομικού δολοφόνου, εκτελούν συμβόλαια θανάτου λαών και επιστρέφουν στα ακριβά τους διαμερίσματα ήσυχοι ότι οι όσα έμαθαν στα ακριβά κολέγια που φοίτησαν δεν πήγαν χαμένα, η Ευρώπη που κάνεις δεν πιστεύει πια ότι έχει μέλλον.

Βλέποντας τα πρόσωπα ακόμα και ηγετών όπως οι κυρίες της Βαλτικής που ραπίζουν με τα λόγια τους την Ελλάδα με κάθε ευκαιρία καταλαβαίνει κανείς πως η γηραιά ήπειρος βρίσκεται στα χέρια επικίνδυνων ανθρώπων. Που αρχίζουν να κλείνουν σύνορα σε μετανάστες, αντικρύζουν ακροδεξιά κόμματα να πρωτεύουν στις εκλογές, διχαστικές τάσεις να γιγαντώνονται και τα όχι στα επερχόμενα δημοψηφίσματα να επιφέρουν την τυπική διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκείνοι απλά σφυρίζουν αδιάφορα. 

Η Κρίση που έλεγαν πως πέρασε μάλλον απλά λαγοκοιμόταν. Και όταν πια απειλεί και τους γίγαντες μοιάζει με ηφαίστειο που θα σαρώσει τα πάντα. “Η μία χώρα μετά την άλλη ολισθαίνει στην κρίση και αυτό αποδεικνύει ότι είμαστε αντιμέτωποι με συστημικά σφάλματα”, αναφέρει, συμπληρώνοντας ότι υποτιμήθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι ανασταλτικές επιδράσεις της λιτότητας στην ανάπτυξη. Με λίγα λόγια, ούτε “έξω πάμε καλά”, λέει ένα ρεπορτάζ της Ντόιτσε Βέλλε. Καλώς ήρθατε στην κόλαση…