Η τοξικότητα στο gaming

Πώς μπορώ από 'δω και στο εξής να αντιμετωπίζω τόσο προβληματικό και άκομψο σχολιασμό στο ίντερνετ;

20 Ιανουαρίου 2025, 7:54 πμ

20 Ιανουαρίου 2025, 7:54 πμ

Λέξεις: Αστέρης Καρατζάς

To μακρινό πλέον 2013 το the last of us κυκλοφορεί, ένα Video Game τόσο παιχνίδι όσο και ταινία, χάνεσαι στον κόσμο του και κυρίως στην σχέση των δυο πρωταγωνιστών, του Joel και της Ellie.

Ένας πατέρας που έχασε την κόρη του μαζί με ένα έφηβο κορίτσι πρέπει να διασχίσουν την Αμερική για να βοηθήσουν στην ανακάλυψη ενός αντίδοτου για την πανδημία ζόμπι που διακατέχει τον κόσμο του παιχνιδιού. Είναι γιγαντιαία επιτυχία! Όλοι το αγαπούν και ο κόσμος μιλάει για ένα πολύ επαναστατικό έργο τέχνης σε ένα μέσο που είναι γνωστό κυρίως για το μπαμ μπαμ και… ίσως την μπάλα. Πολλοί είδαν για πρώτη φορά ανθρώπινες και συγκινητικές σχέσεις μέσα από γραφικά χάρη στο the last of us.

Δυο χρόνια αργότερα η Naughty dog, στούντιο του παιχνιδιού, κυκλοφορεί και μια μικρότερη ιστορία, που εξηγεί το πως η Ellie έμαθε πως Έχει ανοσία στον ιό. Μέσα σε αυτή την περιπέτεια μαθαίνουμε και το πως η πρωταγωνίστρια μας έχασε την αγαπημένη της με έναν πολύ τραγικό τρόπο (στην ουσία μολύνθηκαν και οι δυο και αποφάσισαν σε μια ρομαντική ειρωνεία, να περιμένουν αγκαλιά να γίνει το μοιραίο).

Όταν λοιπόν κυκλοφόρησε η μικρή αυτή περιπέτεια έγινε ένας χαμός στο ίντερνετ για το γεγονός ότι η Ellie είναι… λεσβία. Η αλήθεια είναι πως αυτό αποτελεί ένα συνηθισμένο γεγονός για mainstream media. Η επανάληψη αυτού του συμβάντος βεβαία δεν το κάνει λιγότερο στενάχωρο. Ήδη στο πρώτο παιχνίδι ένας χαρακτήρας ήταν γκέι και ήδη από το 2013 είχαμε αντιδράσεις.

Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα για να αποκαλυφθεί το σίκουελ, τα πράγματα έγιναν πολύ περίεργα. Στις 12 Ιουνίου του 2018 βγαίνει το δεύτερο τρέιλερ για το the last of us 2 στο οποίο η Ellie μοιράζεται μια πολύ γλυκιά στιγμή με μια νέα χαρακτήρα, η οποία τελειώνει με τις δυο να φιλιούνται. Τα σχόλια στο τρέιλερ είναι δυστυχώς απενεργοποιημένα…

Σίγουρα η ανικανότητα μου να αντιληφθώ αυτές τις συμπεριφορές πάει παρέα με την ανικανότητά μου να αντιληφθώ γενικά την ομοφοβία σαν κόνσεπτ. Έχοντας πει όμως αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω και το πως γενικά κάποιος νοιάζεται για κάτι τέτοιο, εννοώ γενικότερα, εννοώ για ένα βιντεοπαιχνίδι…

Μπορώ να φανταστώ να είναι μια παρόμοια αντίδραση όπως αυτή των ταινιών όταν αλλάζουν το φύλο οικιών πρωταγωνιστών, λες και αυτό έχει κάποια σημασία για την ποιότητα ενός έργου.

Η κατάσταση, ωστόσο, ξέφυγε όταν βγήκαν στην φόρα κατά λάθος κάποιες λεπτομέρειες για την πλοκή του δεύτερου παιχνιδιού, συγκεκριμένα για το ότι η συμπρωταγωνίστρια σκοτώνει τον πρωταγωνιστή του πρώτου παιχνιδιού, έναν Alpha male, που σκέφτεται κυρίως εγωιστικά και γίνεται θεριστική μηχανή μπροστά στις ηλίθιες αιτιολογίες που δημιουργεί για τον εαυτό του (μη με παρεξηγήσετε, θεωρώ τον Joel έναν πολύ χαρισματικό και καλογραμμένο χαρακτήρα, αλλά ένας ξεροκέφαλος είναι ένας ξεροκέφαλος).

Μιας και το physique της εν λόγω συμπρωταγωνίστριας είναι αυτό που λέμε ντούκι, με γιγαντιαία χεριά, το υπέροχο αυτό ίντερνετ culture ξεκίνησε να λέει πως η χαρακτήρας είναι transgender και πως γίνεται αυτός ο άλφα μειλ να πέσει στα χέρια της.

Φυσικά τα πράγματα γίνανε πολύ χειρότερα, όταν ξεκίνησαν οι απειλές κατά της υπέροχης ηθοποιού που ενσαρκώνει την χαρακτήρα, την Laura Bailey, πραγματικά σκοτεινές στιγμές. Εν τέλει το παιχνίδι κυκλοφορεί και αποτελεί μια ωδή στην διαφορετικότητα, με ένα subplot να αφορά έναν transgender έφηβο και το πως οι προκαταλήψεις της φυλής του έχουν καταστρέψει την ζωή του αλλά και της οικογενείας του. Φυσικά η κεντρική θεματική του παιχνιδιού είναι το πόσο άσκοπη μπορεί να καταντήσει η βια και η εκδίκηση, πολύ ειρωνικό αν με ρωτάτε, αλλά και πολύ μεγάλο μάθημα για πολλούς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα).

To 2023 το πρώτο παιχνίδι γίνεται σειρά. Ένα από τα επεισόδια, αφιερώνει όλο του το χρόνο να γίνει ένα ρομαντικό δράμα για την ζωή ενός γκέι ζευγαριού στην μετα-αποκαλυψη. Εδώ πάλι αντιμετωπίζουμε το ίδιο φαινόμενο, θεατής κατά του δημιουργού, για ποιον λόγο όμως; Θα μπορούσε να είναι γιατί η ιστορία δεν είναι καλογραμμένη; Δεν νομίζω για να είμαι ειλικρινής. Πάλι μόνο και μόνο η ύπαρξη ενός ομοφυλόφιλου χαρακτήρα είναι αρκετή για να εκνευρίσει άπειρα μικρά μυαλά.

Το επεισόδιο για παράδειγμα αποτελεί το δεύτερο χαμηλότερα βαθμολογημένο επεισόδιο στην σειρά (το πρώτο είναι χαμηλά βαθμολογημένο αφορά την ιστορία του left behind, τα συμπεράσματα δικά σας) και μάλιστα έχει 228 χιλιάδες κριτικές, 116 χιλιάδες περισσότερες από το αμέσως επόμενο πιο δημοφιλές επεισόδιο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι πρόκειται για review bombing, και όχι πραγματικές κριτικές.

* Review bombing είναι όταν φανς από κάτι (ή και εχθροί) βγάζουν τα κόμπλεξ τους στην κριτική ενός έργου τέχνης, συνήθως για όλους τους άσχετους λογούς πέρα από την ποιότητα του εν λόγω έργου.

Και κάπου εδώ καταλήγουμε στην αφορμή για να φτιάξω αυτό το βίντεο.

Πριν από κάποιες μέρες ανακοινώθηκε το νέο project του στούντιο της naughty dog με ένα τρέιλερ. Στο Intergalactic: the Heretic Prophet, η Jordan έχει κάποιες διαγαλαξιακές περιπέτειες (δύσκολο να το φανταστείς από τον τίτλο). Εδώ λοιπόν θα κάνουμε ένα κουίζ, γιατί θεωρείτε ότι το gaming community πήρε πάλι τα πληκτρολόγια στα χέρια και ξεκίνησε να ζητάει δικαιοσύνη από το αδυσώπητο σύστημα που τους τρώει;

Α) Οι πολλές απλήρωτες υπερωρίες που σημειώθηκαν κατά την διάρκεια της δημιουργίας του the last of us 2 Β) το μέτριο design του τέρατος στο τέλος του τρέιλερ Γ) τις πάρα πολλές διαφημίσεις μέγα-εταιρειών που υπήρξαν στο τρέιλερ ή Δ) η πρωταγωνίστρια έχει ξυρισμένο κεφάλι;

Καλά λίγο και το Γ, αλλά αλήθεια είναι δυνατόν; Πώς στον διάολο ενδιαφέρεσαι για το αν είναι φαλακρή, μια ψηφιακή κοπέλα. Δεν είναι ότι μιλάμε για κακά designs, κακή ενδυματολογία, κακό Casting, όχι, εδώ μας ενοχλεί απλά η έλλειψη μαλλιού σε μια κοπέλα, όπως ακριβώς ενοχλούσε την φανατική φατρία του Transgender χαρακτήρα στο the last of us 2, η έλλειψη μαλλιών. Πέρα από όλα αυτά, να μην ξεχνάμε πως η εμφάνιση όλων των χαρακτήρων που έχουν δεχτεί μίσος στα συμβάντα αυτου του αρθρου, είναι εμφάνιση πραγματικών ανθρώπων. Πώς λοιπόν μπορεί να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που πήγαν να κάνουν την δουλειά τους (μια πολύ αξιοθαύμαστη και δύσκολη δουλειά κατά την άποψη μου) και γυρνάν να δουν ένα πλήθος άμορφων ατόμων να τους δείχνει γιατί δεν συμφωνούν τα γούστα τους με αυτούς.

Όλα τα προαναφερθέντα έργα είναι δημιουργήματα του Neil Druckmann, μου φαίνεται λοιπόν πολύ κρίμα ένας άνθρωπος που προσπαθεί να δημιουργήσει πρωτότυπη και προκλητική τέχνη σε ένα κατά τα άλλα απαρχαιωμένο μέσο (στην mainstream μεριά), να πρέπει να ακούει κυριολεκτικά ανόητες απόψεις (γιατί δεν μιλάμε για επιχειρηματολογία εδώ) αντί να του δίνεται θάρρος από το κοινό του να συνεχίσει την δύσκολη δουλειά, όπως συνήθως γίνεται στο κοινό του σινεμά (εντάξει ίσως όχι τόσο στο mainstream ξανά).

Από την άλλη βέβαια η προσοχή σε τόσο ασήμαντα θέματα μας κάνει να μην βλέπουμε και τα πραγματικά προβλήματα. Όπως προείπα, για την ανάπτυξη του The Last of Us 2 πολλοί άνθρωποι δούλεψαν υπερωρίες χωρίς να πληρώνονται με άπειρη πίεση στις πλάτες τους για να προλάβουν την τελειομανία των δημιουργών μέχρι τις εξευτελιστικά πιεστικές ημερομηνίες κυκλοφορίας που γίνονται όλο και πιο μεγάλο θέμα στον χώρο του gaming. Αυτό, για παράδειγμα, θεωρώ πως είναι ένα πρόβλημα, για το οποίο ένας υγιής άνθρωπος θα μπορούσε να ανησυχήσει.

Τώρα, εγώ προσωπικά έχω ένα άλλο θέμα. Το πως μπορώ από δω και στο εξής να αντιμετωπίζω τόσο προβληματικό και άκομψο σχολιασμό στο ίντερνετ. Είτε θα μπορούσα να γράψω ένα ακόμα άρθρο, είτε να συνεχίσω να πίνω τον καφέ μου, είτε απλά να χορέψω στους ρυθμούς της ρίψης των δακρύων gamers για την επόμενη έγχρωμη πρωταγωνίστρια βιντεοπαιχνιδιού.

intergalactic trailer: