Η τραγική δολοφονία της Λουίζ και η πολιτική εκμετάλλευση του όχλου

Λέξεις: Γιάννα Βασιλακοπούλου

Πριν από λίγες μέρες δολοφονήθηκε εδώ στη Γαλλία μέρα μεσημέρι (σε προαστιακή συνοικιακή κοντά στο σπίτι μας και λίγα μέτρα πιο μακριά από ένα γυμνάσιο όπου κάποτε είχα διδάξει) ένα 11χρονο κορίτσι με τον πιο βάναυσο και μαρτυρικό τρόπο (πολλά τραύματα με αιχμηρό αντικείμενο στο σώμα. Το πτώμα του παιδιού βρέθηκε πεταμένο σε ένα δασύλλιο αργά τη νύχτα). Πολύ σύντομα μετά το φρικτό αυτό έγκλημα ο τραγικός πατέρας έκανε μια δήλωση μέσω ενός φιλικού του προσώπου όπου παρακαλούσε να μη γίνει πολιτική εκμετάλλευση πάνω στο πτώμα της κόρης του.

Δυστυχώς όμως ο όχλος όχι μόνο δεν σεβάστηκε την επιθυμία αυτή, αλλά έβγαλε ολόκληρο hate speech πρώτα κατά του φιλικού αυτού προσώπου που δημοσίευσε στο Χ την επιθυμία του πατέρα και ύστερα ξεκίνησε το γνωστό ρατσιστικό και φασιστικού παραλήρημα: χωρίς να ξέρει ακόμα κανείς τον ένοχο, ο όχλος γνωρίζει εκ των προτέρων ότι πρόκειται για δολοφόνο μετανάστη.

Αρχίζει λοιπόν το γνωστό αφήγημα τύπου έξω οι μετανάστες δολοφόνοι των παιδιών μας, καθώς και το άλλο αίτημα επαναφοράς της θανατικής ποινής. Άλλη καινούρια πιπίλα αυτή.. πάει πακέτο με την γουόκ ατζέντα, την κατάργηση των αμβλώσεων κλπ.

Εν τω μεταξύ στη Γαλλία σύμφωνα με επίσημα κρατικά στατιστικά στοιχεία, ένα παιδί κακοποιείται ή βιάζεται μέσα στην ίδια του την οικογένεια κάθε τρία λεπτά! Κάθε τρία λεπτά! Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείτε το νούμερο!

Το κακό δεν έχει συγκεκριμένο πρόσωπο (ακούμε συχνά και δεν του φαινόταν, ή το άλλο δεν είχε ενοχλήσει ποτέ τη γειτονιά), δεν ανήκει σε συγκεκριμένη κοινωνική ή οικονομική τάξη, διευρύνεται σε όλα τα επίπεδα, από το χώρο της εκκλησίας όπου ακόμα υπάρχει ομερτά και τεράστια συγκάλυψη, ύστερα περνώντας και από εκπαιδευτικούς, νοσηλευτές κλπ. προσωπικό σε ιδρύματα, κλινικές,.νοσοκομεία,.σχολεία κατασκηνώσεις, κι από εκεί στους διεστραμμένους εγωπαθείς νάρκισσους που βιάζουν τις γυναίκες και τις συντρόφους τους φτάνοντας συχνά στη γυναικοκτονία, στους διάφορους της σόου μπιζ και του χώρου του θεάματος γενικότερα που εκμεταλλεύονται το στάτους τους για να βιάζουν νεαρές κοπέλες και αγόρια, στους διεστραμμένους ομοφοβικούς που χτυπούν ζευγάρια στο δρόμο ή τους κάνουν bullying στα σχολεία και σε τόσους άλλους… Είναι γελοίο λοιπόν και καθαρός ρατσισμός να γίνεται πάντα αυτή η σύνδεση.. Αλλά ο όχλος θέλει “επαναφορά της θανατικής ποινής” και “να φύγουν οι μετανάστες”. Είναι οι ίδιοι εν τω μεταξύ οι οποίοι χλευάζουν τις γυναίκες όταν καταγγέλλουν κακοποιητές, που βρίσκουν ότι το φταίξιμο είναι στο θύμα και όχι στον θύτη. Έτσι ακόμη και για στη φριχτό δολοφονία του νεαρού 11χρονου κοριτσιού βρέθηκαν διάφοροι και κυρίως διάφορες (μάλιστα διάφορες!) που άρχισαν να λένε ότι ίσως να είχε ραντεβού, “ξέρετε τώρα με το ΤΙΚ ΤΟΚ” έγραφαν και άλλα τέτοια ωραία…, ενώ δεν έλειψαν φυσικά κι εκείνοι που λιθοβόλησαν πίσω από το γυαλί από τον καναπέ τους τους γονείς:

“Εγώ δεν θα άφηνα ποτέ την κόρη μου τόσο μικρή να γυρίσει μόνη από το γυμνάσιο “, “Οι γονείς δεν πρέπει να αφήνουν μόνα τα παιδιά να γυρίζουν από το σχολείο “κλπ. κλπ. Τέλος άλλοι έπαθαν πανικό κι άρχισαν να λένε ότι δε θα αφήνουν έξω τα παιδιά τους να κυκλοφορούνε μέχρι να πάρουν… δίπλωμα αυτοκινήτου.

Ζούμε σε μια πολύ σάπια κοινωνία. Και το πιο σάπιο της κομμάτι είναι αυτός ο όχλος που το στόμα του στάζει μίσος και ρατσισμό ενώ ταυτόχρονα δε θα σηκώσει ποτέ το μικρό του δαχτυλάκι, ούτε καν το βλέμμα να βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη.

Το κακό θα υπάρχει πάντα. Η θανατική ποινή είναι η “λύση” που προτείνουν οι δικτάτορες φασίστες ώστε να εκτελούν μετά έτσι κατά το δοκούν όποιον τους βολεύει κι άλλωστε πουθενά στον κόσμο δεν σταμάτησε να υπάρχει το κακό και η βία λόγω τέτοιων ακραίων φασιστικών θέσεων.

Αυτό μάλιστα που είναι το πιο τραγικό είναι ότι αυτός ο όχλος με όλο αυτό το κήρυγμα μίσους θα μας φέρει πολύ πολύ σύντομα φοβάμαι πίσω σε εποχές που πιστέψαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας όταν έληξε ο β’ παγκόσμιος πόλεμος…

Η Γιάννα Βασιλακοπούλου είναι κάτοικος Γαλλίας, καθηγήτρια, και συγγραφέας.