Η ζωή χωρίς τα social media

Πριν από μία εβδομάδα έκλεισα τα social media καθαρά από προσωπική επιλογή, χρειαζόμουν απεγνωσμένα αποτοξίνωση. 

Το μόνο που κράτησα ήταν το messenger για να επικοινωνώ με τους ανθρώπους μου. Τα profiles που διαχειρίζομαι τα παραχώρησα σε συνάδελφο και πάτησα διαγραφή εφαρμογών.

Σε αυτή την απόφαση με οδήγησε η άμετρη σπατάλη χρόνου στην οθόνη του κινητού μου και μια διάγνωση για “ίλιγγο θέσης” που προέκυψε, ο οποίος έκρουσε τον κώδωνα του stop για λίγο χρονικό διάστημα. 

Εργάζομαι στον τομέα της Ενημέρωσης και στου Digital Marketing οπότε, όπως καταλαβαίνετε, περίπου 18 ώρες την ημέρα είμαι συνδεδεμένη παντού και επικοινωνώ με πολλούς ανθρώπους.

Αυτή η κατάσταση είναι αρκετές φορές στρεσογόνα και, φυσικά, δεν την αντιλαμβάνεσαι απευθείας. Έκλεισα λοιπόν το Facebook και το Instagram μου για να ξεφύγω από μία πολύ κακή για μένα κατάσταση. 

Φυσικά ενημέρωσα τους φίλους μου, διότι την πρώτη μέρα δεν έμπαινα ούτε στο messenger, ώστε να γνωρίζουν πως είμαι καλά. Κι αυτό γιατί επικοινωνούμε μέσω stories, αλληλεπιδράσεων και συνεχόμενων μηνυμάτων όλη την ημέρα (σε σημείο που χθες ένας γνωστός μού έστειλε μήνυμα στο κινητό: Φίλε, ζεις; Δεν έχεις ανεβάσει τίποτα εδώ και πόσες ημέρες).

Πήγαινα στο γραφείο και ξαφνικά δεν αναβόσβηνε η οθόνη, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη στην δουλειά μου και στο τι συμβαίνει γύρω μου, δεν μου αποσπούσε τίποτε την προσοχή. 

Το οκτάωρο κυλούσε πολύ πιο εύκολα. Μετά γυρνούσα σπίτι και κοιμόμουν για μία ώρα, το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου με κλειστό το κινητό και ένα βιβλίο αγκαλιά -το οποίο και διάβαζα απόλυτα ρουφηγμένη στις σελίδες- και να με πάρει ο ύπνος χωρίς να έχω την οθόνη στα μάτια μου. Ξυπνούσα, έτρωγα το φαγητό μου, συνήθως παρέα με μία σειρά του Netflix και μετά ξεκινούσα τα τηλέφωνα στην παρέα μου για να δω αν θα κάνουμε κάτι το βράδυ. 

Πήγα cinema, η ταινία διαρκούσε 2 ώρες και το κινητό μου παρέμεινε στην τσάντα σε όλη την διάρκεια της προβολής. Βγήκα βόλτα να φωτογραφίσω μέρη και ανθρώπους, και δεν έτρεχαν οι ειδοποιήσεις στην οθόνη. 

Κρατούσα το μυαλό μου διαρκώς απασχολημένο και φρόντισα να ξοδεύω κάθε λεπτό της ημέρας. Το πιο δύσκολο κομμάτι της δοκιμασίας ήταν όταν βρέθηκα με τους φίλους μου για καφέ και φαγητό. Και ενώ ευτυχώς δεν είμαστε μία παρέα η οποία κοιτά τις οθόνες, υπήρχαν στιγμές που οι φίλοι μου άνοιγαν τα κινητά τους για 5-10 λεπτά για να μιλήσουν με τις σχέσεις τους, να χαζέψουν στο instagram κλπ κλπ κι εγώ απλώς κοιτούσα παλιές φωτογραφίες. Κάτι έπρεπε να κάνω κι εγώ,  αισθανόμουν αμήχανα.

Η ζωή μου και οι ζωές των άλλων Μία εβδομάδα μετά το κλείσιμο των λογαριασμών μου και ενώ σήμερα άνοιξα το facebook, σκρόλαρα, ανέβασα φωτογραφία profile, διάβασα απόψεις η ώρα μειώθηκε αισθητά. Σαν κάτι να με απωθεί πια. Το instagram μου ακόμη είναι κλειστό, εκεί μου βγήκε περισσότερη απέχθεια, είχα μπει σε μία διαδικασία να ανεβάζω τα πάντα, το φαγητό μου, τους φίλους μου, εμένα, τραγούδια με στιχάκια που σηματοδοτούσαν τι αισθανόμουν εκείνη την στιγμή, φωτογραφίες που μου θύμιζαν πρόσωπα, πολλές πληροφορίες μαζεμένες, τις οποίες και μοίραζα αλλά και δεχόμουν από άλλους χρήστες και φυσικά ασυναίσθητα επηρεαζόμουν πολύ από τις ζωές των άλλων. 

Από την άλλη, έδρασα ως παρατηρητής αυτές τις ημέρες. Φίλες μου που έχουν σχέση έψαχναν τα follows των αγοριών, φίλοι μου που ψάχνουν το έτερον ήμισυ προχωρούσαν στα spam profiles και για μένα σκεφτόμουν αν κάποιος μου ζητήσει τα social μου τι θα του πω; Δεν έχω; Και πως θα με κοιτάξει; Θα με πιστέψει; Θα του φανώ ούφο; Η παλιοπερίεργη;

Στερητικό σύνδρομο. Αυτό είναι στην πραγματικότητα η αλόγιστη χρήση των social media. Τις πρώτες μέρες που μπαίνεις σε αυτή την διαδικασία, σου λείπουν, σου βγαίνουν νεύρα και αμηχανία, νοιώθεις μισός χωρίς την digital ζωή σου που είναι πιο ενεργή από την πραγματική.

Και έτσι τα αναζητάς απεγνωσμένα, χαζεύεις από τα κινητά των άλλων, πηγαίνεις στο εκάστοτε app store τα ξανακατεβάζεις αλλά δεν συνδέεσαι. Σκέφτεσαι τι μπορεί να ανέβασε ο τάδε, μετά αποτραβιέσαι και δεν σε νοιάζει. Μετά συναντάς ανθρώπους σε βόλτες, στα αστικά στα καφέ και τους βλέπεις με το κινητό ανά χείρας, που λαμβάνουν κάποια ειδοποίηση φωτίζεται το πρόσωπο από την οθόνη και λάμπουν και εκεί πάλι νοιώθεις μισός, λες κάτι λείπει. 

Συνειδητοποιείς πόσες ώρες σπατάλησες σε ανελέητο scrolling και αδιανόητη ανταλλαγή μηνυμάτων χωρίς ουσία κι εκεί κάπως ισορροπείς και ξαναχάνεσαι στον αληθινό κόσμο.

Θυμάσαι τα χόμπι που είχες νεότερος, πριν το κινητό σου κάνει κατάληψη στις ελεύθερες ώρες σου,  πίνεις εκείνον τον καφέ που δεν ήπιες ποτέ με τον γνωστό σου, ζεις σε έναν περίεργο, άλλο κόσμο τον οποίο και είχες ξεχάσει, χωρίς να ανεβάσεις τη στιγμή κάπου. Την γνωρίζεις μόνο εσύ κι αυτοί που την έζησαν. 

Εγώ αντιλήφθηκα πως ήμουν εθισμένη και, μετά από αυτή την βδομάδα που έβαλα μόνη μου τα όρια στον εαυτό μου, οι ώρες μπροστά στην οθόνη μειώθηκαν αισθητά κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνω. Γιατί κουράστηκα να ξυπνάω με φθαρμένα μάτια, με τρικυμία εν κρανίω, η οποία και προκλήθηκε από αδιαχείριστες πληροφορίες που δεχόμουν όσο άνοιγα τα profiles μου.