Η ζωή μας Αλλιώς

Αντί για το δικό μας απολογισμό δίνουμε το λόγο στους συντονιστές του Θεσσαλονίκη Αλλιώς να καταθέσουν ωραίες και άγνωστες στιγμές από την πεντάχρονη πορεία του. Όπως λένε και οι ίδιοι Αλλιώς νάσαι και μη φοβάσαι…

Η ιστορία ξεκίνησε μ’ ένα δημιουργικό άγχος. Πλησίαζαν τα 20 χρόνια της Parallaxi και έπρεπε να το γιορτάσουμε. Πως όμως; Ένα πάρτι όπως τα προηγούμενα μας χρόνια; Πάρτι κάνουμε όλοι ακόμα και για ασήμαντη αφορμή. Θα θέλαμε να συμμετάσχουν όλο και περισσότεροι και που να τους χωρέσεις; Τότε έπεσε η ιδέα από το Γιώργο μήπως και όλη η πόλη μικροί, μεγάλοι, αποκλεισμένοι ή όχι; Μια γιορτή και ταυτόχρονα ένα μεγάλο στοίχημα ή καλύτερα ένα μεγάλο πείραμα που να συμπαρασύρει την πόλη, από τις δημιουργικές της δυνάμεις, τις ομάδες της, τους φορείς της που καθορίζουν την πορεία της μέχρι και όλους τους πολίτες της. Μια πόλη που για μια μέρα θα ήταν αλλιώς. ‘Έτσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός για μια μεγάλη αναμέτρηση πρώτα με τις δικές μας δυνάμεις όσο και με τις δυνάμεις αυτής της πόλης. Μια αναμέτρηση που απέδειξε ότι η πόλη χρειάζεται ένα όραμα για να ενεργοποιηθεί αυτή η σπάνια δυναμική των ανθρώπων της. 100 φορείς, 1000 συμμετέχοντες και 250 εθελοντές κατάφεραν τη μια μέρα γιορτής να την κάνουν τριήμερη, να την απλώσουν σε όλη την πόλη, σε κάθε γωνιά της. Όμως για μας, και της ομάδας του Θεσσαλονίκη Αλλιώς που προέκυψε εντελώς αυθόρμητα, ήταν η αρχή μιας ωραίας ιστορίας και βαθιάς φιλίας, που το μότο της είναι ότι όλα μπορούν να γίνουν ακόμα και τα πιο αδύνατα.Και συνεχίσαμε με αυτό το όνειρο να μας ενώνει, και να τροφοδοτούμε την μηχανή μας με ιδέες, αρκετή αδρεναλίνη, ατέλειωτο γέλιο, επιθυμίες, δημιουργική μέθη και ένταση. Γιατί η Θεσσαλονίκη αλλιώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια Μηχανή Ονείρων. Να ακούς μια πλωτή συναυλία τζαζ που να διαχέει τους ήχους της στους ανυποψίαστους της Λ. Νικης, vα θέλεις τα παιδιά να παίζουν ξανά στους δρόμους, να θέλεις να γεμίζει με κόσμο μια εγκαταλελειμμένη παραλία και το δάσος του Σειχ Σου και να μετατρέπονται σε τόπους αναψυχής, να θέλεις μια βραδιά να ξαπλώσεις σε γκαζόν στην πλατεία Αριστοτέλους βλέποντας ταινία κάτω από τα άστρα και δίπλα στη θάλασσα, να θέλεις να ακούσεις ακόμα και όπερα πάνω από ένα πλοίο ή από τα μπαλκόνια ενός διατηρηταίου, να θέλεις να βλέπεις να χορεύουν, να παίζουν μουσική να κανουν γιογκα, αικίντο, τάι τσί και ζούμπα σε δημόσιους χώρους, να θέλεις, να θέλεις βλέπεις ηλικιωμένους να χορευουν ξανά, να θέλεις, να θέλεις… (Kατερίνα Καραμφυλίδου)

Απρίλιος-Μάιος 2010: Είχα μόλις απολυθεί από το στρατό και η συμμετοχή σε κάτι που λεγόταν “Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς” φάνταζε ως μία καλή ευκαιρία “κοινωνικής επανένταξης”. Στην πρώτη συνάντηση με τον Γιώργο γέμισα αρκετές σελίδες σημειώσεων, επαφών και ιδεών. Έφυγα από την Αριστοτέλους, όπου είχαμε βρεθεί, ενθουσιασμένος, γεμάτος αισιοδοξία και ενέργεια. Αλλά και με ένα μικρό προβληματισμό, γιατί το πρώτο σημαντικό πράγμα που μου είχε ζητήσει να κάνω ήταν να βρω μία φορτηγίδα για να πραγματοποιηθεί μία συναυλία εν πλω! Ομολογώ είναι το πιο πρωτότυπο πράγμα που μου έχουν ζητήσει ποτέ να βρω. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Έκτοτε στα 5 χρόνια του Αλλιώς και ιδιαίτερα στα 3 της αφορίωσής μου από κοντά σ’ αυτό, ακολούθησαν πολλές ακόμη ιδέες και προτάσεις που στο πρώτο άκουσμα φάνταζαν απίθανες… Στο τέλος, όμως, πάντα υπήρχε ένας τρόπος… Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής, 6 Ιουνίου: Μετά από ένα εξαντλητικό 60ωρο, όπου κανείς δεν κουράστηκε, βλέποντας τα φαναράκια να σηκώνονται στον ουρανό πάνω από τον Θερμαϊκό πρωτοσυνειδητοποίησα τη δύναμη που έκρυβε μέσα του αυτό «αστικό πείραμα» σε εξέλιξη. Μία δύναμη που κατάφερε να γεννήσει το όνειρο και το πάθος αρχικά σε μία ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που ανέλαβαν το συντονισμό και στη συνέχεια σε ένα σημαντικό κομμάτι της πόλης. Μία δύναμη που μας πήρε από το χέρι και μας άνοιξε τα μάτια να δούμε μόνο τα καλά της Θεσσαλονίκης κάτω από το επιφανειακό τέλμα. Η πόλη έβραζε από δημιουργία και απλώς κανείς δεν την ακούγε. Τόσοι άνθρωποι, τόσες ομάδες, πόσες και πόσες συνεργασίες… Το Σαββατοκύριακο 5 και 6 Ιουνίου ήταν ένα ξέσπασμα. Το ότι το ξέσπασμα αυτό παραμένει ζωντανό 5 χρόνια -και τι χρόνια- μετά, σημαίνει πολλά για όλους όσους ήμασταν εκεί. Κι ένα τραγούδι που το έχω συνδέσει πλήρως (Μιχάλης Γουδής)

Στο πρώτο Aλλιώς εγώ δεν ήμουνα. Δεν θα σας πω ψέματα. Δεν έχω εικόνες, δεν έχω αναμνήσεις, δεν έχω τίποτα. Αλλά τι μπορείς να κάνεις όταν πρέπει να διακτινιστείς στην Κόρινθο για ένα γάμο; Σπαθιά να καταπιείς; Από τότε το έβαλα γινάτι ρε παιδί μου. Έψαχνα απεγνωσμένα την επόμενη ευκαιρία που θα βρεθώ εκεί. Δεν ήξερα κανέναν, δεν ήξερα τι ήταν αυτοί οι περίεργοι, ποιοι το οργανώνουν και στο φινάλε τι θέλει για να γίνεις εθελοντής; Είχα πάθει ψύχωση το παραδέχομαι. Σιγά σιγά χωρίς να το θέλω το αλλιώς έμπαινε στην ζωή μου. Στην αρχή στο ύπνο μου άρχισα να ακούω φωνές «Αλλιωωωωωώς…..αλλιωωωωώς….αλλιωωωωωωώς». Μετά προχώρησε η κατάσταση και έβλεπα όλα τα λάμδα ανάποδα.. Είχα πάθει εμμονή. Δεν άντεχα άλλο. Λύγισα. Έφτασα στα όρια μου. Έστειλα ένα email κάπου ανάμεσα στην παραζάλη μου και στην δουλειά μου και τσούπ… Μου απάντησαν!! Σαν χθες το θυμάμαι. Πήγα στην πρώτη συνάντηση εθελοντών με λάμδα στα μάτια, πήρα το μπλουζάκι μου και από τότε όλα τα είδα αλλιώτικα. Ούτε Αλλιώς στο ύπνο μου, ούτε λάμδα ανάποδα. Βασικά με το που φορούσα αυτό το μπλουζάκι αποκτούσα μια περίεργη ενέργεια. Και δεν ήμουν ο μοναδικός. Μη νομίζεται πως τα έχω χάσει. Ρωτήστε και τους άλλους. Η ανεξήγητη δύναμη του ανάποδου λάμδα μας οδηγούσε όλους να κάνουμε υπερβάσεις πιστεύοντας πως αν την δεις αλλιώς κάτι μπορεί να αλλάξει. Γιατί το Αλλιώς είναι και αυτό από μόνο του αλλιώς. Είναι κάτι που μας ξεπερνάει, μας προσπερνάει όλους μας. Σαν τρόπος σκέψης, σαν τρόπος συμπεριφοράς, σαν λογική. Με λίγα λόγια «Αλλιώς να σαι και μην φοβάσαι» που λέγαν και οι παλιοί… Η δύναμη του, πλέον, δύναμη μας. Δύναμη ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν να είναι αλλιώς. Και αυτή είναι η μαγεία του Αλλιώς. (Γιώργος Κουρτίδης)

Το τεύχος όπου στο editorial ζητούσε για εθελοντές, το βρήκα εντελώς από σπόντα ένα βράδυ στο κλείσιμο ενός μαγαζιού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στέλνω ένα email και καταλήγω στο Ηλέκτρα Palace στην παρουσίαση του προγράμματος των δράσεων. Πρώτη φορά άκουγα τέτοιο πράγμα, μόλις είχα επιστρέψει μετά από 7 χρόνια απουσίας σε άλλη πόλη και δεν ήξερα την πόλη μου παρά μόνο τα βασικά, πόσοι περνάνε όλη τους τη ζωή χωρίς να την ξέρουν. Θεωρητικά η εθελοντική μου προσφορά χρειαζόταν μόνο το βράδυ του Σαββάτου αλλά δεν έμεινα μόνο σ’ αυτό. Τα βίωσα όλα, ήθελα να το δω αυτό το πράγμα από την αρχή. Και έτσι έγινε, τα ρούφηξα όλα σαν το νερό που δίνουν στο μαραθωνοδρόμο μετά τον αγώνα. Και σαν κι’ εμένα είδα πολλούς διψασμένους. Μετά το μεσημέρι άρχισα να να ξαναβλέπω τους ίδιους ανθρώπους με τον χάρτη-πρόγραμμα και το ίδιο βλέμμα ανυπομονησίας και ευχαρίστησης. Που κάτσαμε πάρα τις νεροποντές στην Ικτίνου και την Αριστοτέλους, και ανοίξαμε το δρόμο στην Βαλαωρίτου να περάσουν οι μουσικές παρελάσεις. Την επόμενη μέρα το ίδιο ξανά η ίδια μεθυστική ευφορία μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του διημέρου. Και μετά; Ήθελα κι’ άλλο, και οι επιθυμίες εισακούστηκαν, τόσο καλά μάλιστα που άρχισα να εμπλέκομαι στο Θεσσαλονίκη Αλλιώς ενεργά. Είδα την διοργάνωση απο μέσα. Εκεί ερωτεύτηκα την πόλη μου, τις δυνατότητες της και τα κρυφά της σημεία. Εκεί σχημάτισα την άποψη που έχω μέχρι και σήμερα για την Θεσσαλονικη. Ότι είναι μια πόλη όπου τα αξιοθέατα και τα ωραία μέρη δεν είναι “εύκολα” δηλαδή μεγάλα προφανή και έτοιμα να τα φας στο πιάτο, θέλει ψάξιμο και εξερεύνηση. Να πας κάπου και να λες αποκλείεται να έχει κάτι εδώ. Όπως όταν στο τέλος της μουσική παρέλασης εκείνο το πρώτο Σάββατο κάποιος από ένα κτίριο στην οδό Καθολικών που το έλεγες άδειο ή έρημο, αποφάσισε πως θέλει να παίξει την τρομπέτα του μαζί με την μουσική παρέλαση των Paranaue. Για 5 λεπτά ενα call and response γινόταν ανάμεσα στο δρόμο και το μπαλκόνι. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προμελέτη γιατί μπορούσε.(Αλέξης Πυρπύλης)

Αυτό που θα ακολουθούσε τον Ιούνιο του 2010 δεν θα μπορούσα να το φανταστώ ποτέ. Αφού πρώτα δηλώσαμε συμμετοχή, μαζευτήκαμε ένα απόγευμα στα τότε γραφεία της Parallaxi και μας μίλησε ο κύριος Γιώργος. Ποιος είναι ο κύριος Γιώργος και ποιοι είναι αυτοί οι μυστήριοι τύποι; Εκείνες τις μέρες κυριαρχούσε στο μυαλό μου μόνο μια σκέψη, ή θα τα καταφέρουμε ή θα γίνουμε τελείως ρεζίλι, δεν υπάρχει μέση λύση. Από τότε άλλαξαν πολλά, αυτοί οι μυστήριοι τύποι πλήθυναν και έγιναν καλοί μου φίλοι. Ακολούθησαν δεκάδες δράσεις, εκατοντάδες συνεργασίες και αναρίθμητοι συμμετέχοντες. Η πορεία της ομάδας “H Θεσσαλονίκη Αλλιώς” όμως είναι λίγο-πολύ γνωστή και μπορεί να τη μάθει ο καθένας. Αυτό που δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει είναι το κλίμα και η δυναμική που νιώθεις όταν γίνεσαι κομμάτι μιας δράσης. Η απάντηση φυσικά και βρίσκεται εν μέρει στα αγαπημένα κλισέ: στην έμπνευση, στο μεράκι, στη διάθεση. Αυτά όμως εξαντλούνται γρήγορα όταν κάποιος δεν νοιάζεται πραγματικά. Ο συνδετικός μας κρίκος σίγουρα πρέπει είναι κάτι παραπάνω από αυτό, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω αλλά το διαισθάνεσαι στην ατμόσφαιρα. Γιατί το Αλλιώς έρχεται για να μας πει κάτι, να μας κάνει να νοιαστούμε, να ενδιαφερθούμε, να προσδώσει μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μας, να προτείνει μια εναλλακτική λύση, να καινοτομήσει και να μας κάνει πιο ενεργούς χτίζοντας σχέσεις ζωής, αναπτύσσοντας τις ικανότητές μας και εξελίσσοντας εμάς τους ίδιους. Γιατί η ηθική ικανοποίηση που νιώθει κανείς στο τέλος της ημέρας σε στιγματίζει, είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται, είναι το δώρο του “H Θεσσαλονίκη Αλλιώς”. (Ελίζα Λαμπούδη)

Καθώς συνηθίζω να βλέπω κάθε φορά τις δημοσιεύσεις της Αλλιώτικης ομάδας, προχθές ο Γιώργος με ξάφνιασε λέγοντας: “Τι είναι για σας το Αλλιώς; Στείλτε μου στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου [.]” Τι να πω για το Αλλιώς; Από που ν’αρχίσω; Ευτυχώς ανάλογα ερωτήματα είχαν κι άλλοι, ρωτώντας αν πρέπει να βγάλουμε να εσώψυχά μας, αν θα πρέπει να είμαστε πιο σύντομοι και περιεκτικοί ή να απαντήσουμε απλά όπως θα εξηγούσαμε σε κάποιον για πρώτη φορά τι είναι το Αλλιώς. Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, σωστός τρόπος. Τι είναι το Αλλιώς για μένα; Σαν θέμα έκθεσης ιδεών μου ακούγεται. Ταξιδεύω λοιπόν για Μασσαλία, ο καιρός μυρίζει χειμώνα, αλλά τουλάχιστον εδώ που βρίσκομαι τώρα έχει λιακάδα. Η πρώτη μου σκέψη φυσικά πήγε στη φράση που λέει ο Γιώργος Τ. “Μια μηχανή ονείρων”. Αυτό όμως θα ταν μια εύκολη απάντηση. Να δανειστώ μια πετυχημένη ατάκα και να “ξεμπερδέψω”. Προσπαθώ λοιόν να αναπολήσω τις πρώτες στιγμές μου με το Αλλιώς. Μάρτης ήταν. Εϊχα διαβάσει κάπου, ίσως και στην Parallaxi – αφού άλλωστε πάντοτε μου άρεζε να μαζεύω περιοδικά και flyer από καφετέριες – ότι θα γινόταν μια συγκέντρωση εθελοντών σε μια αίθουσα στο Ηλέκτρα Παλλάς σχετικά με τον εορτασμό 20 χρόνων της Parallaxi. Πήγα λίγο αργοπορημένος από μάθημα, και βλέπω μια αίθουσα με αρκετό κόσμο και 4 ομιλητές. Τότε ήταν ο Γιώργος Τ, η Βίκη, η Θεοδώρα κι ο Κωνσταντίνος. Όλα αυτά που μας διηγήθηκαν έμοιαζαν σαν παραμύθι για εκείνη την επόχή. Δϊχως να μακρυγορώ το πρώτο Αλλιώς στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα τριήμερο που όμοιό του δεν είχε ξαναζήσει η πόλη κι όλοι μας εθελοντές, διοργανωτές και συμμετέχοντες βρεθήκαμε σε μια κατάσταση μέθης από αυτή τη πρωτόγνωρη εμπειρία. Η συνέχεια υπήρξε απρόσμενη και ευχάριστη. Μέσα από ένα σύνολο συγκυριών βρέθηκα ξανά στο Αλλιώς του Σεπτέμβρη, στη μέρα δίχως αυτοκίνητο, να είμαι στην ομάδα της Όλιας, της Αλίκης, του Αλέξη. Μαζί και με άλλα παιδιά θέλαμε να δώσουμε συνέχεια σε αυτό το φανταστικό project. Μέσα σε λίγο καιρό γίναμε 15 άνθρωποι περίπου με μια δίψα για περισσότερες εκδηλώσεις στην πόλη μα πάνω απ όλα με όρεξη για αλλαγή, για να γίνει επιτέλους η πόλη μας αλλιώτικη. Άλλωστε δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από πολλές άλλες πόλεις στην Ευρώπη και στον κόσμο. Οι μήνες πέρασαν. Άνθρωποι έφυγαν. Άλλοι ήρθαν. Οι συνθήκες στη χώρα γίνανε όλο και δυσκολότερες όμως το Αλλιώς συνεχίζει να δίνει χαρά στον κόσμο. Πλέον στις εκδηλώσεις που συνεχίζουν να γίνονται, μαζεύεται όλο και περισσότερος κόσμος. Κακώς ίσως νομίζαμε ότι οι συμπολίτες μας δε θέλανε τέτοιες παρεμβάσεις. Με το πλήθος των νεών ομάδων που δημιουργήθηκαν, αλλά και με τα σχόλια που συνεχίζω να διαβάζω όποτε ολοκληρώνεται μία νέα δράση, αντιλαμβάνομαι ότι το Αλλιώς το είχαμε όλοι μέσα μας. Περιμέναμε όμως μια σπίθα. Εκείνη έλαμψε εκείνο το τριήμερο του Ιούνη του 2010. Όσο δύσκολη κι αν γίνεται η καθημερινότητά μας πλέον, όλοι αποζητούν κάτι που θα τους κάνει να νοιώσουν πιο γεμάτοι, σαν να ζουν πραγματικά κι όχι μηχανικά. Το Αλλιώς, ίσως ακουστεί υπερβολικό, για μένα έδωσε νέα πνόη, ψυχή στην πόλη. Ο Γιώργος και η Κατερίνα είχαν μια θαυμάσια ιδέα και μαζί με τη βοήθεια πολύ κόσμου την κάνανε πραγματικότητα. Και συνεχίζουν. Ελπίζουν να μην σταματήσουν. Ότι και να συμβεί το Θεσσαλονίκη Αλλιώς πρέπει να συνεχίσει να πραγματοποιεί όνειρα, γιατί τα όνειρα πάντα θα υπάρχουν. Αυτά τα πολλά, ίσως, λόγια για μια ομάδα που μου έδωσε πολλά και που θα είμαι για πάντα ευγνώμων που ηπήρξα μέλος της. Κι ακόμη κι αν κάνουμε καιρό πολή να ξαναβρεθούμε, να ξέρετε Αλλιώτικοι φίλοι μου ότι θα έχετε πάντοτε μια θέση ξεχωριστή στην καρδιά μου. (Κώστας Μεσιμερλής)

Θυμάμαι που μπήκα στο Ολύμπιον και κάθισα πάνω στο γραφείου του Γιώργου, ήταν αγχωμένος όπως πάντα αλλά γεμάτος ενέργεια. Ξεκινάμε, μου είπε, ελπίζω να είσαι έτοιμη. Δεν ήμουν. Για την ακρίβεια δεν ήξερα καν που αναφερόταν. Ο Γιώργος ξέρετε ξεχειλίζει από ενθουσιασμό. Ξεκινήσαμε..κάναμε μαγικά τον πρώτο χρόνο μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Τα νούμερα άγνωστα, θα έχει γράψει για αυτά κάποιος παραπάνω ή παρακάτω. Στο πρώτο αλλιώτικο σαββατοκύριακο είχα την αίσθηση ότι κολλάω, αυτόν τον ατέλειωτο ενθουσιασμό της Κατερίνας και του Γιώργου. Κολλούσαμε όλοι, η Ελιζα, ο Αλέξης, ο Μιχάλης, η Αλίκη, η ‘Ολια, η Αθηνά, ο Πέτρος, η Αργυρώ, κολλούσαν οι θεατές, οι πεζοί, οι ποδηλάτες. Το πρώτο Αλλιώς ήταν μια σειρά καρέ από μια ταινία που δεν θέλεις να τελειώσει καθώς αράζεις σε καρέκλα σκηνοθέτη σε θερινό σινεμά με καλό σανφιστικ. Αυτές οι δυο μέρες με κατακλυσμό, ατέλειωτο κουβάλημα, γέλια,τρέξιμο, και ένα σωρό θέματα που λύναμε παράλληλα ήταν το καλύτερο πράγμα που είχε συμβεί στη δική μου Θεσσαλονίκη μέχρι τότε. Από τότε το Αλλιώς κατάφερε να με καταπλήξει πολλές φορές και είμαι πολύ περιφανή που μεγάλωσα και εγώ μαζί του.(Ελένη Σβυριάδη)