Η ζωή μας … μια παιδική χαρά

Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια απλή ανάπλαση.

Η παιδική χαρά της γειτονιάς άδειασε λίγες μέρες λόγω έργων και με την έναρξη της σχολικής χρονιάς υποδέχθηκε με νέα μορφή τους μικρούς και μεγάλους θαμώνες της.

Η νέα παιδική χαρά, εντυπωσιακή με την πρώτη ματιά, αντικατέστησε το χώμα με δάπεδο από καουτσούκ και τα ξύλινα παιχνίδια με πλαστικά. Μετατράπηκε σε ένα ασφαλές καταφύγιο όπου κανένα παιδί δεν κινδυνεύει να χτυπήσει, να γδαρθεί, να λασπωθεί ή να λερώσει τα ρούχα του με χώματα. Έγινε τόσο ασφαλής που σταμάτησε σχεδόν να δικαιολογεί το όνομα της και κυρίως το δεύτερο συνθετικό αυτού, χαρά.

Και καθώς βλέπεις τα παιδιά να παίζουν, σκέφτεσαι πως αυτή η παιδική χαρά – προφυλακτικό αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης κοινωνίας που έχει αντικαταστήσει τον αυθορμητισμό με τον καθωσπρεπισμό και τη χαρά με τη σιγουριά και την ασφάλεια. Είναι αξίες που μεταφράζονται σε καθημερινές κουβέντες και κινήσεις: από τη μητέρα που θα μαλώσει το παιδί που τραγουδάει στο δρόμο μέχρι το δάσκαλο που θα νουθετήσει το μαθητή να διαλέξει μια σχολή με κριτήριο την εξασφάλιση μιας στέρεης επαγγελματικής αποκατάστασης. Σε λίγο θα εισαχθούν ή θα αποφοιτήσουν κάποιοι νέοι και νέες από σχολές που δεν τους ενδιέφεραν αλλά προσφέρουν επαγγελματική σταθερότητα ή μπορεί και μια θέση στο Δημόσιο Τομέα. Την ίδια ώρα, συνομήλικοι τους στην Ευρώπη ταξιδεύουν με προγράμματα όλο τον κόσμο με στόχο να ζήσουν εμπειρίες που θα τους βοηθήσουν να εξελιχθούν ως άνθρωποι και να επιλέξουν τη μελλοντική τους εργασία.

Η ελληνική κοινωνία στην προσπάθεια της να μιμηθεί τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα μάλλον δεν συμπεριέλαβε και αυτές τις σύγχρονες συνήθειες στο πρόγραμμα της. Αρκέστηκε στο να γαλουχήσει ολόκληρες γενιές να φοβούνται τις αλλαγές, να διαλέγουν το σίγουρο, να υπερασπίζονται τον ατομικισμό και να βιώνουν την περιπέτεια και το διαφορετικό μόνο μέσα από τους δέκτες των τηλεοράσεων τους.

Τώρα να δούμε πού θα παίζουμε;