Η ζωή νωρίς, πια…

*εικόνα pexels

Μια σειρά ταχύτατες εξελίξεις αλλάζουν τις ζωές μας πριν καν το καταλάβουμε, το επεξεργαστούμε ή το αποδεχτούμε. Η αντικατάσταση των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων με ψηφιακές συναντήσεις στα social, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, η οικονομική στενότητα λόγω του δυσβάσταχτου κόστους διαβίωσης και στέγης, δημιουργούν μια συνθήκη εντελώς διαφορετική απέναντι στη νύχτα.

Στις μητροπόλεις του κόσμου όλα μεταφέρονται χρονικά νωρίς. Οι παραστάσεις, οι προβολές, οι συναυλίες, τα δείπνα, μοιάζουν πια παντού με παιδικές απογευματινές, ως παρακολούθημα στην πραγματικότητα του εργασιακού βίου και ολοκληρώνονται σίγουρα πριν 10 το βράδυ, οπότε οι άνθρωποι αποσύρονται στα μακρινά τους υπνωτήρια, εκτός κέντρων που είναι σκηνικά για τουρίστες, ερημώνοντας τα αστικά κέντρα, που μοιάζουν φαντάσματα.

Τα παλιά ξενύχτια, ένα από τα πιο απολαυστικά χαρακτηριστικά της ζωής μας είναι πια κομμάτι του παρελθόντος. Δεν χωράνε σε ένα σήμερα αποστειρωμένο και ενταγμένο σε κουτάκια.

Η χαρά του να απολαύσεις μια ανατολή με κείνους που αγαπάς μετά από ένα ξενύχτι χαράς που θα θυμάσαι για πάντα ανήκει στη σφαίρα της νοσταλγίας.

Η ζωή τελειώνει πλέον στις δέκα το βράδυ και αυτή η απόσυρση λένε πώς είναι για το καλό μας. Και αυτή…Προφανώς οι εποχές που τραγουδούσαμε με πάθος το Νύχτα ξελογιάστρα ανήκουν στη μνήμη.

Μέρες που είναι ας αφήσουμε τα σκοτάδια, την ψηφιακή μοναξιά και ας ξαναβρούμε τα βλέμματα όσων αγαπούμε και μας αγαπούν. Με αληθινές συναντήσεις και γλέντια καρδιάς. Καλά Χριστούγεννα αναγνώστη μου.

*Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους Ιανουαρίου της parallaxi