Η ζωή σου είναι σίγουρα δική σου;

Λέξεις: Αγγέλη Χαρίνη

Ο άνθρωπος είναι εύπλαστο κοινωνικό ον. Δίχως τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος δε θα διαμόρφωνε εύκολα τον χαρακτήρα του και την ιδιοσυγκρασία του.

Ξεκινά λοιπόν την πορεία της ζωή του από μικρή ηλικία, αφουγκραζόμενος τις απόψεις, τις αντιδράσεις, τα πιστεύω και τα χαρακτηριστικά των οικείων του, μέχρι να αρχίσει να ανακαλύπτει τον εσωτερικό του κόσμου και να τα επαναπροσδιορίζει από τη δική του σκοπιά.

Κάποιες φορές ωστόσο, συνεχίζει την πορεία αυτή υιοθετώντας τις παρούσες απόψεις και τα χαρακτηριστικά, φτάνοντας στο σημείο να ενστερνιστεί απόλυτα όχι μόνο τις αντιλήψεις, αλλά και επιθυμίες των άλλων, δίχως φίλτρο, δίχως κρίση. Θέτει τους στόχους που κυρίως εκείνοι ορίζουν για αυτόν και παλεύει για δεδομένα που θα ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους και την προσωπικότητά τους, ώστε μέσα από τη δική τους ευχαρίστηση να νιώσει τη δική του ολοκλήρωση και να ακούσει τον πολυπόθητο έπαινο.

Ποιά θα είναι όμως η έκβαση αυτής της πορείας σε συνάρτηση με την προσωπική ευτυχία;

Σε ένα πρώτο υποθετικό σενάριο αρχίζει να ζει κρυμμένος πίσω από τα πρότυπα της εποχής και τα διαφορετικά προφίλ που έχει υιοθετήσει, σνομπάροντας τη φύση του, τις εσωτερικές, βαθιές του επιδιώξεις και τα αληθινά «θέλω», υιοθετώντας το «δήθεν» ως κάτι φυσικό.

Τυφλώνεται όλο και περισσότερο από τα πρότυπα που του ορίζουν οι άλλοι και προσπαθεί να γίνεται καθρέπτης τους. Μοχθεί να γίνει αρεστός, αλλά συνάμα και πιο ψεύτικος.

Όμως, για να είσαι αρεστός σε όλους πρέπει να μεταμορφώνεσαι με κάθε συναναστροφή σου με κάποιον άνθρωπο, σαν ένα κομμάτι ζυμάρι που κάθε πλάστρια του δίνει ό, τι σχήμα θέλει. Αλλά κάπου εκεί χάνεις αυτό που πραγματικά θα ήσουν εσύ, χάνεις τη μορφή με την οποία ξεκίνησες να ζεις και έχεις γίνει ένα άβουλο, χωρίς ταυτότητα πλάσμα, ψάχνοντας απελπισμένα το επόμενο πρότυπο ανθρώπου, που θα σου χαρίσει τη δυνατότητα να γεννήσεις τη νέα σου ταυτότητα. Πότε όμως, δε θα είναι ουσιαστικά δική σου.

Από την άλλη, σε ένα δεύτερο σενάριο, έρχεται η στιγμή να ανακαλύψει πως μια φλόγα καίει μέσα του, διαφορετική από τις άλλες και πως οι δικοί του στόχοι αρχίζουν να παρεκκλίνουν από εκείνους των άλλων. Αρχίζει τότε ένας μαραθώνιος τύψεων, διλημμάτων και έρχεται αντιμέτωπος με την αναγκαιότητα ενός ψέματος – που ποτέ δεν είναι αρκετό-. Αντικρίζει κάτι δύσκολα διαχειρίσιμο και διστάζει να υποστηρίξει την άποψή του, να κυνηγήσει τα «θέλω» του, να απορρίψει τις γνώμες των άλλων, τις οποίες είχε καθολικές αξίες στη ζωή του.

Πλέον έχει εγκλωβιστεί σε μια ζωή που δεν επέλεξε συνειδητά. Παρόλα αυτά νιώθει πως δε του ταιριάζει και αποφασίζει να απελευθερωθεί.

Συνεπώς, αυτό που σου επιβάλει ή σε καθοδηγεί κάποιος να κάνεις, είναι αυτό που δε μπόρεσε ο ίδιος να καταφέρει στη δική του ζωή. Εκεί πρέπει να κάνεις το βήμα και να αποτραβηχτείς, να στηριχτείς στα πόδια σου και να σταματήσεις να ζεις εσύ τη ζωή κάποιου άλλου.

Ποτέ δεν είναι αργά να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μας θέλω, τα εγκλωβισμένα μας όνειρα και την χαμένη μας ιδιοσυγκρασία.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δική μας ζωή. Εξάλλου η ύπαρξή μας είναι μοναδική και γι’αυτό της αξίζει να είναι αυτόφωτη.

*Η Αγγέλη Χαρίνη είναι εκπαιδευτικός