Η ζωή συνεχίζεται, όχι όμως όπως πριν…
Το πένθος θα διαρκέσει πολύ, ίσως για πάντα.
Λέξεις: Σπύργος Βούγιας/Εικόνα: pexels
Οι μέρες άρχισαν πάλι να κυλούν, τίποτα όμως δεν είναι όπως πριν. Το πένθος θα διαρκέσει πολύ, ίσως για πάντα.
Τα παιδιά δεν θα πάρουν τηλέφωνο, ούτε θα στείλουν μήνυμα όταν φτάσουν, και οι φοιτητές μας δεν θα έρθουν ποτέ στο μάθημα.
Αυτή τη φορά δεν πρόκειται απλώς για το χαμό κάποιων μακρινών αγνώστων. Θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση τους εμείς, που ταξιδεύαμε συχνά με το αγαπημένο μέσο, βλέποντας τα απέραντα τοπία να τρέχουν αντίθετα, τους συρμούς να περνούν και να χάνονται, τους σταθμάρχες με τις στρογγυλές πινακίδες να σφυρίζουν άλλη μια αναχώρηση.
Τώρα, δεν μπορούμε να μιλήσουμε, μόνο να ουρλιάξουμε ή να κλάψουμε σιωπηλά (“ντρέπομαι” είπε ο πρωταθλητής, για λογαριασμό μας).
“Ενα πλήθος, τόσοι πολλοί. Δεν ήξερα ότι ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς”, έγραφε ο Έλιοτ στην “Έρημη Χώρα”. Αλίμονο αν ή ζωή τόσων πολλών κρέμεται από μια κλωστή, από ένα αναπόφευκτο ανθρώπινο λάθος. Πρέπει ν’ αλλάξουν όλα και, μέχρι να γίνει αυτό, πρέπει να σταματήσουν να γίνονται έτσι.
Αρχίζοντας από τα τρένα, η κοινή μας ζωή δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως πριν.
