Ιδιωτικά ΑΕΙ: Εύφορα χωράφια που καλλιεργούν στείρα πνεύματα

«H αίθουσα του Πανεπιστημίου είναι σαν το ναό. Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις μόνο όταν το έχεις ανάγκη, παρακολουθείς με ευλάβεια στην διαδικασία και οποιαδήποτε στιγμή θέλεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος να αποχωρείς» μας δίδαξε ένας από τους σπουδαιότερους καθηγητές του ΕΚΠΑ, προκειμένου να μας μπολιάσει την ιδέα του ακαδημαϊκού γίγνεσθαι, να μας εξηγήσει τι σημαίνει σπουδή. Άθρησκος, μα ποιος νοιάζεται για δόγματα και κατευθύνσεις σε χώρους σαν τα δημόσια πανεπιστήμια που οι ιδέες διασκορπίζονται, μοιράζονται, αναζητώνται με τις ώρες, επανασυντίθενται.

Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που πιστεύουν πως επιστήμονες βγαίνουν κι από τα κρυφά σχολειά. Κοινώς όποιος και όποια πραγματικά θέλει να μελετήσει, είναι ταγμένος σε ένα αντικείμενο, αφιερώνει χρόνο από τη ζωή του για να βρει αυτό που ονειρεύεται, θα επιτύχει είτε τελείωσε ΤΕΙ, είτε ΙΕΚ, είτε ΕΠΑΛ, είτε Δημόσιο Πανεπιστήμιο, είτε μη κρατικό, είτε μικτό, είτε στα μεγαλύτερα Ιδρύματα του κόσμου. Η αντίστροφη άλλωστε διαδικασία, βγαλμένη από τη ζωή, πιστοποιεί την αλήθεια του επιχειρήματος. Η ουσιαστική διαφορά κατά την ταπεινή άποψή μου, έγκειται στο σημείο τομής που λέγεται μέντορας, δάσκαλος, πρότυπο. Είπαμε, το αν θα κάνει κανείς επιτυχημένα αυτό που σπουδάζει είναι ζήτημα προσωπικής αναζήτησης και επιμονής, σκληρής μελέτης και αφοσίωσης, μα οι επιμέρους διευκολύνσεις είναι σημαντικό κομμάτι της εξίσωσης. Συσχετίζονται με το επίπεδο του ιδρύματος φοίτησης, τις συνθήκες, τα χρήματα και κυρίως τους ανθρώπους που θα διδάξουν την οποιαδήποτε επιστήμη.

Βρέθηκα για 4 χρόνια σχεδόν κι εγώ σε Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο. Από ‘κεινα των κυβερνητικών επιχειρημάτων. Που οι 7 στους 10 δασκάλους δεν έχουν διδακτορικό, ούτε έχουν ασχοληθεί ποτέ με την έρευνα, που οι τάξεις συναποτελούνται από 2ψήφιο αριθμό φοιτητών και είναι πανεύκολο να στιγματιστεί κανείς για τις ιδέες του σε βαθμό που να επηρεάζεται άμεσα και ο βαθμός του ή η συμπεριφορά του διδάσκοντος προς το πρόσωπο του – Δηλαδή διακρίσεις κι ας πληρώνουμε όλοι τα ίδια- σε σημείο που σκεφτόμουν τακτικά “ρε Κερατά στα καλύτερα Πανεπιστήμια φοίτησες ώσπου να βρεθείς να διδάσκεις στην εποχή των Ιδιωτικών, εμένα γιατί με προσβάλλεις έτσι με μια ξεπέτα ώστε να πάρεις τον μισθό σου και να επιστρέψεις στην Ελλάδα για το σαββατοκύριακο; “.

Κατηγορία α): Εκείνοι που για να πουλήσουν ακριβότερα το τομάρι τους στον ομολογουμένως δύσκολο στίβο των επαγγελμάτων που έχουν κορεστεί στην Ελλάδα, βολεύονταν με το να κοτσάρουν στην κάρτα τους και ένα «Καθηγητής Πανεπιστημίου χ φήμης και υπόστασης, άρα πλήρωνε».

Κατηγορία β): Εκείνοι που λαμβάνουν ως δεδομένο, ότι έχουμε σχέση εργαζομένου – πελάτη αλλά εξυπηρετεί που η μπίζνα λαμβάνει χώρα εκτός Ελλάδας και ο ΔΟΑΤΑΠ επιτέλους δεν δημιουργεί ζητήματα. Εκείνος δηλαδή που έχει βγάλει τα μάτια του στα Διδακτορικά και τα πτυχία, διδάχθηκε από καλούς δασκάλους σε καλά Δημόσια Πανεπιστήμια, αλλά τώρα βαριέται να ανεβάσει τον πήχη σε ένα σαθρό σύστημα που εξυπηρετείται και με λιγότερο κόπο ή απλώς οφείλει από κάπου να ξεκινήσει το χτίσιμο ακαδημαϊκής καριέρας.

Κατητηγορία γ): Όσων η συνείδηση δεν επιτρέπει να είναι ασυνείδητοι σε καμία έκφανση της ζωής τους, αποδεικνύουν το ως άνω παράδειγμα του μελετημένου επιστήμονα και καθηγητή, ανεξαρτήτως του σημείου εκκίνησής τους και δίνουν το είναι τους προκειμένου το σύνολο του αμφιθεάτρου να μάθει. Κυρίως, όχι για να γίνουν όλοι καλοί επιστήμονες, αλλά γιατί έχει μαράζι να γίνουν όλοι καλοί ακαδημαϊκοί πολίτες, όπως έψαξε να γίνει κι ο  ίδιος. Να διαβάζει με πάθος, να σέβεται την διαφορετική ιδέα, να ακούει, να αντιμετωπίζει τους πάντες με ήθος και να είναι σε θέση να υψώσει ανάστημα όταν απαιτείται από τις περιστάσεις. Εξαίρεση. Γι’ αυτό και δεν μακροημέρευσαν τέτοιοι δάσκαλοι στα Πανεπιστήμια που οραματίζεται η Κυβέρνηση.

Η δυσπεψία του παράγοντα της αποτυχίας

Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων στην Ελλάδα, δεν είναι κατά της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κι αυτό, όχι λόγω άγνοιας – σε μεγάλο βαθμό- του επιπέδου που αυτή θα έχει στην Ελλάδα με πρότυπα Κύπρου. Κυρίως γιατί έμαθαν ότι τα παιδιά τους πρέπει να γίνουν επιστήμονες με κάθε κόστος. Με το χαμηλότερο δυνατό, εάν δεν επιτύχουν στις σχολικές εξετάσεις.

Άλλωστε, σε ορισμένες περιπτώσεις, περιμένουν οικογενειακές επιχειρήσεις από πίσω, γραφεία κοκ. Συνεπώς, ακόμα κι αν έχουν επίγνωση του επιπέδου επιμόρφωσης της Κύπρου, στο ζύγι δεν υπερισχύει η δυνατότητα καλλιέργειας ακαδημαϊκών πολιτών, αλλά ατόμων με πτυχίο. Κι ας γαλουχηθούν αργότερα ως επαγγελματίες απλώς.

Από την άλλη πλευρά, η αλυσιδωτή αυτή νοοτροπία σχετίζεται αφενός με την σύγχρονη κουλτούρα επαγγελματιών, αφετέρου με τη φύσει και θέσει υποβαθμισμένη αντιμετώπιση εργασιών που εξυπηρετεί να μοιάζουν ελιτίστικες συγκεκριμένες δουλειές. Γιατί για παράδειγμα να μην είναι εξίσου αποδεκτό κάποιος ή κάποια να θέλει να γίνει επιτυχημένος ή επιτυχημένη στην ηχοληψία, την κομμωτική και την μαγειρική και αυτού του είδους η γνώση να αφήνεται ευκολότερα στα επιτρεπόμενα, προσώρας ιδιωτικά ιδρύματα μορφής Κολλεγίων, αντί να συνιστά ως κατάσταση το πιο ισχυρό εφόδιο που σημαίνει πρόδηλα την ανάγκη να εκσυγχρονιστεί και να ισχυροποιηθεί η Δημόσια και Δωρεάν παιδεία σε οποιονδήποτε τομέα; Είναι λιγότερο χρήσιμος πολίτης δηλαδή ένας ηχολήπτης, ένας κουρέας και ένας μάγειρας; Ποιον εξυπηρετεί να φέρει για πάντα την ταυτότητα εκείνης που δεν έλαβε εξίσου πολυποίκιλη ακαδημαϊκή παιδεία μια κομμώτρια, μια μαγείρισσα, μια ηχολήπτρια. Τι είδους στερεότυπα συντηρεί;

«Η ψυχή έρχεται στον Άδη χωρίς να κουβαλάει τίποτε άλλο πέρα από την παιδεία της και την αγωγή της», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες που με τόση ζέση ευαγγελίζονται  όσοι σήμερα επιμένουν  να δημαγωγούν αναφορικά με το επίπεδο που θα έχουν τα Ιδιωτικά ΑΕΙ σε λίγο καιρό στην χώρα μας, με σκοπό να συντηρούνται οι ανισότητες και να διαιωνίζονται πάσης φύσεως στερεοτυπικές αντιλήψεις.