Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Έχει κανείς συχνά την ψευδαίσθηση ότι οι πολιτικοί δεν είναι άνθρωποι. Είναι εκλεκτά πλάσματα. Ήρθαν στον κόσμο για να τον σώσουν με τις αρετές τους. Με την πληρότητα του χαρακτήρα τους. Το αδέκαστο πνεύμα τους. Τα προτερήματά τους. Τις γνώσεις τους. Την επάρκειά τους. Τι, όχι;

Ο Λευτέρης ο Αυγενάκης, αυτός ο γίγαντας της ελληνικής πολιτικής ζωής εκλήθη να καταπολεμήσει τη βία ως υπουργός. Δεν τα πολυκατάφερε, δεν έχει και πολλή σημασία, πήγε σπίτι του με συνοπτικές διαδικασίες. Προφανώς όμως από την εμπλοκή του με το αντικείμενο κάτι του ‘μεινε.

Έφτασε λοιπόν στο αεροδρόμιο την Παρασκευή, στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας κάπως αργοπορημένος. Μπέρδεψε και τις πύλες εξόδου, φώναζαν μάταια τα μεγάφωνα το όνομα του, εκείνος με το πάσο του. Όταν έφτασε στη σωστή πύλη το σιδερένιο πουλί είχε πετάξει και ο Λευτέρης προφανώς θα ήθελε να το κατεβάσουν για πάρτη του. Όταν αντιλήφθηκε ότι δεν παίζουν με τα αεροπλάνα άρχισε να ωρύεται, έριξε και μια σβουριχτή στον υπάλληλο της αεροπορικής. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί είναι παράγοντας. Γιατί νομίζει ότι είναι παντοδύναμος. Γιατί νομίζει ότι έχει το ακαταδίωκτο. Γιατί γεννήθηκε πιο πάνω από τους άλλους.

Για κακή του τύχη το αεροδρόμιο έχει κάμερες. Το υλικό από τις κάμερες το παρακολουθούν συνάδελφοι του έρμου υπαλλήλου στην πύλη. Και δεν άφησαν το θέμα έτσι. Ο γίγαντας Λευτέρης είπε μια συγνώμη και την ατάκα του αιώνα, την απάντηση του ενός εκ. ευρώ: Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα!!!

Ναι ρε μεγάλε, όντως. Κάθε μέρα ο καθένας από μας σηκώνεται από το κρεβάτι του έτοιμος να δείρει έναν υπάλληλο. Ή οποιονδήποτε άλλον θεωρεί υπεύθυνο για τα δικά του λάθη. Έτσι μας μεγάλωσαν οι γονείς μας. Με την αίσθηση του τιμωρού. Φεύγουμε από το σπίτι μας κάθε μέρα και όποιον πάρει ο χάρος.

Το πιο τραγικό σε αυτούς τους ανθρώπους σαν τον Λευτέρη δεν είναι ότι το λένε. Είναι ότι το πιστεύουν πως η κοινωνία και ο κόσμος είναι φτιαγμένα για ανθρώπους σαν αυτούς. Ότι το δικό τους επίπεδο είναι και δικό μας. Ότι τα δικά τους ιδιωτικά βίαια βίτσια που βαφτίζονται δημόσιες αρετές είναι και ο δικός μας βίος.

Όχι μεγάλε. Δεν είμαστε όλοι σαν εσένα. Ευτυχώς, όχι ακόμα…

ΥΓ: 24.695 άνθρωποι στις εκλογές του 2023, ψήφισαν τον Λευτέρη τον Αυγενάκη.

*Ο τίτλος είναι ταινία του Μίκλος Γιαντσό