Ικαρία: Ένα καραφάκι κρασί και μια βεράντα

Λέξεις / Εικόνες: Άκης Λουμπουρδής

Υπάρχει μια φήμη που ακολουθεί την Ικαρία. Αυτή των πανηγυριών, του ξέφρενου χορού και του κρασιού που ρέει άφθονο μέχρι το πρωί.

Και είναι αλήθεια. Το ζήσαμε στο Γιαλισκάρι, εκεί που γίναμε ένα με ντόπιους και επισκέπτες. Πιάσαμε όλοι μαζί τον χορό, και η ουρά όλο μάκραινε και μεγάλωνε. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα ζευγάρι απλωμένα χέρια.

Ωστόσο, η Ικαρία είναι πολλά παραπάνω. Είναι η διαδρομή για τις Σεϋχέλλες, που μοιάζει με μικρή περιπέτεια καθώς κατεβαίνεις το μονοπάτι. Και στο τέλος, έρχεται η αποκάλυψη: τα λευκά βράχια να αγκαλιάζουν τα πιο διάφανα νερά που έχεις δει και να σε αποζημιώνουν.

Είναι η απέραντη, χρυσή άμμος της Μεσακτής, όπου με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο το κύμα παίρνει μακριά κάθε σου σκέψη. Αλλά είναι και η ηρεμία του Να, εκεί που ο ποταμός Χάλαρης σμίγει με τη θάλασσα. Και δίπλα, στα ερείπια του ναού της Αρτέμιδας,είναι σαν ο ήλιος να περιμένει για να βουτήξει στο πέλαγος.

Οι μέρες κύλησαν ανάμεσα στην παραλία και τις ταβέρνες με το καλομαγειρεμένο φαγητό, τα ντόπια προϊόντα και τις σαλάτες που μύριζαν κήπο. Το βράδυ, ο χρόνος στην Ικαρία μετράει διαφορετικά, με τον δικό του τρόπο, σε πείσμα της υπόλοιπης Ελλάδας. Αρκεί να ανεβείς στον Χριστό Ραχών, το χωριό όπου η ζωή ξεκινάει όταν αλλού τελειώνει, με τα μαγαζιά του να ανοίγουν αργά και την πλατεία του να σφύζει από ζωή μετά τα μεσάνυχτα.

Για το τέλος, μια ιστορία που ίσως συμπυκνώνει όλο το vibe του νησιού. Ένα βράδυ, καθόμασταν στον Αρμενιστή, ένα μπαράκι με μια βεράντα που βλέπει στη θάλασσα. Πανέμορφη βραδιά. Η ώρα πέρασε, το μαγαζί άδειασε και η ιδιοκτήτρια ήρθε να μας πει ότι κλείνει. Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε, αλλά εκείνη μας καθησύχασε. «Καθίστε όσο θέλετε», μας είπε. «Απολαύστε τη θέα». Μας άφησε ένα καραφάκι κρασί, κέρασμα, και το μόνο που ζήτησε ήταν να αφήσουμε τα ποτήρια στον πάγκο φεύγοντας.

Αυτή είναι η Ικαρία. Δεν είναι μόνο ο χορός. Είναι η εμπιστοσύνη και η ανεπιτήδευτη φιλοξενία. Είναι η αίσθηση ότι ανήκεις κάπου που ο χρόνος δεν σε κυνηγάει. Είναι ίσως ένα μάθημα ζωής: τι τελικά είναι αυτό που έχει ουσία;

Μήπως ξεχάσαμε την ομορφιά του απλού; Ακόμη και αν δεν ξαναπάω στην Ικαρία, ξέρω ότι θα επιστρέφω εκεί πάντα…