Ικαρία: Έτσι όπως κυλά η ζωή
Στο νησί που εκπέμπει μια απίστευτη ενέργεια, εκεί που η ζωή κυλά με αργούς ρυθμούς, που οι κάτοικοι περπατούν ξυπόλητοι για να γίνουν ένα με τον τόπο τους
Λέξεις: Τάσος Ορφανίδης / Εικόνες: Κατερίνα Μαργέτη
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι, η Ικαρία είναι το νησί που έχει ενέργεια. Η μακροβιότητα των κατοίκων του, με τους αργούς ρυθμούς που κυλά εκεί η ζωή, είναι ένα από τα θέματα που προκαλούν το ενδιαφέρον. Συνηθίζεται, να κρεμούν τα παπούτσια τους και να περπατούν ξυπόλητοι, για να πάρουν από την ενέργεια του νησιού.
Κάπως έτσι και η Ελευθερία, είχε πιάσει ήδη τα 45 με τα σκαμπίλια στο πρόσωπο ατέλειωτα. Μόλις επισκέφθηκε το νησί, έπεσε στα τέσσερα, ασπάστηκε το χώμα που πατούσε, κρέμασε τα παπούτσια της σε μια πινακίδα παραπέρα και κίνησε ξυπόλητη να διαβεί το μονοπάτι, που οδηγούσε στην εκκλησιά.
Δεν υπήρξε ποτέ τόσο θεοσεβούμενη, αλλά κάτι την έσπρωχνε προς τα εκεί. Το βήμα της έγινε σταθερό, το τρέμουλο από τα χέρια εξαφανίσθηκε, ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπο γεμάτο αυτοπεποίθηση, κάτι της έλεγε ότι θα τα καταφέρει.
Πάει καιρός, που πάλευε να ισορροπήσει με τις επιθυμίες της. Ήθελε να φθάσει στο χωριό, να κρεμάσει τα παπούτσια της και να βρεθεί στο κύκλο του χορού στο πανηγύρι. Ένα κεράκι θα το άναβε έτσι κι αλλιώς, αλλά να κλείσει τον κύκλο του χορού ήταν απρόσμενο.
Τα μάτια της άστραψαν, η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, δεν έχασε βήμα, τα πόδια της πετούσαν μαζί με τη ψυχή της. Γνώριμα πρόσωπα αγαπημένα, την κοιτούσαν μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, σαν να της έλεγαν προχώρα μη σταματάς, κι άλλο , ακόμη ένα χορό, τον δικό σου χορό .
Στην αρχή γελούσε σιγανά, διστακτικά όπως τα βήματα της και μετά δυνατά, μέχρι που παρέσυρε και τους άλλους να γελούν μαζί της φωναχτά, με όση δύναμη της είχε απομείνει, στην προσπάθεια της να συναντήσει την ενέργεια των χωμάτων, που τη γέννησαν.
