Ημέρα Μουσικής-Μια χαμένη ευκαιρία

Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα στο Βερολίνο κατακαλόκαιρο. Δεν είχα τύχει ποτέ στο εξωτερικό την Διεθνή Ημέρα Μουσικής. Αυτό που έζησα ήταν μια κοσμογονία.

Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε κάθε πάρκο και πλατεία της πόλης, όχι μόνο στο κέντρο της αλλά σε κάθε γειτονιά, κάτω από γέφυρες, σε ξέφωτα, σε γειτονιές μεταναστών, σε σκοτεινούς δρόμους που κάνουν πιάτσα εκδιδόμενες γυναίκες αλλά και σε κανάλια και παραπόταμους ένα απίστευτο μουσικό πανδαιμόνιο περίμενε τον πολίτη της πόλης αλλά και τον επισκέπτη. Ένα εκπληκτικό πανόραμα όλων των ειδών της μουσικής, από όπερα μέχρι φλαμέγκο στα πιο αναπάντεχα σημεία. Πρόγραμμα οργανωμένο από μήνες εμφανώς, με χορηγούς, φορείς, υποστήριξη και ένα άρτιο αποτέλεσμα. Το ίδιο συμβαίνει σε δεκάδες πόλεις της Ευρώπης. Από το Παρίσι που ξεκίνησε τη διοργάνωση ως Fête de la Musique, επί υπουργίας πολιτισμού του Ζακ Λανγκ το 1982 μέχρι 120 χώρες στον πλανήτη που το υιοθέτησαν.

Έτυχε να βρεθώ σε συζητήσεις τα τελευταία έξι χρόνια αρκετές φορές στη Θεσσαλονίκη για το πως θα μπορούσε να οργανωθεί σωστά η γιορτή αυτή στην πόλη. Μερικές φορές μάλιστα και σε σοβαρές συζητήσεις. Στο Δήμο ή το Μέγαρο Μουσικής. Όλες όμως κατέληξαν σε ναυάγιο. Παρότι ιδέες ωραίες κατατέθηκαν και σκέψεις για πόρους και, και, και…

Οι προθέσεις έμειναν προθέσεις και οι εκδηλώσεις είναι πάντα φτωχές και τοποθετημένες στις συνήθεις πλατείες του κέντρου της πόλης. Τα θυμήθηκα όλα αυτά την προηγούμενη εβδομάδα όταν είδα μια ανακοίνωση της αντιδημαρχίας πολιτισμού που καλεί όποιον μουσικό ή σχήμα ενδιαφέρεται να παίξει φέτος δωρεάν αυτή τη μέρα να δηλώσει συμμετοχή. Κάτι λιγότερο από ένα μήνα και φυσικά χωρίς κανένα σχέδιο. Ρίχνεις δίχτυ και ότι πιάσεις.

Μια ιδέα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει όλο το καλλιτεχνικό δυναμικό της πόλης, να συμβεί σε κάθε γειτονιά, εκεί που ποτέ δεν πηγαίνει ο πολιτισμός και οι γιορτές, να γίνει μια μεγάλη οικουμενική γιορτή απλωμένη στα πιο απομακρυσμένα σημεία, στις πιο αποκλεισμένες γειτονιές που δεν φτάνει ποτέ καμία αίσθηση πολιτιστικής άνοιξης, να γίνει ένα κάλεσμα ουσιαστικό, ονομαστικό, σε δυνάμεις και δημιουργούς που αγνοούνται ή δεν καλούνται ποτέ να αποτελέσουν μέρος της γιορτής ή της έκφρασης, θα γίνει πάλι ένα αναμενόμενο event με συνήθεις καταναλωτές. Η Παναγία Φανερωμένη, η Γιαννιτσών, η Άνω Τούμπα, η Δελφών, η Τριανδρία και δεκάδες άλλες γειτονιές δεν θα πάρουν χαμπάρι τι θα συμβεί. Και εκατοντάδες μουσικοί που δεν θα έχουν διαβάσει το δελτίο τύπου-πρόσκληση δεν θα γίνουν επίσης κομμάτι της. Γιατί απλά για άλλον ένα χρόνο όλα θα γίνουν στο παραπέντε. Χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα. Χωρίς συνεργασίες και συνέργειες. Για ένα γεγονός που θα μπορούσε να είναι ακόμα και τουριστικό δέλεαρ για γειτονικούς νομούς ή και χώρες…