Ημερολόγια Καραντίνας 13: Η μάχη (μου) με τον κορονοϊό

Λέξεις: Eλένη Χατζημαυρουδή

Ψέματα λοιπόν η αίσθηση ακτινοβολίας στα δόντια σαν να βρίσκομαι σε μηχάνημα ελέγχου σε αεροδρόμιο −το πρώτο σύμπτωμα. Σαν να σκανάρει ο ιός τον οργανισμό, για να εντοπίσει ευάλωτα σημεία. Αναρωτιέμαι −υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει; Ψέματα το 38.3 που δίνει όμως την αίσθηση υψηλού πυρετού. Ψέματα ο μόνιμος πονοκέφαλος. Ψέματα οι πόνοι σε όλο το σώμα. Ψέματα το ανυπόφορο βάρος στο στομάχι. Ψέματα η πλήρης αποχή από το φαγητό. Με αγώνα να τρώω τα τρία τέταρτα μιας φρυγανιάς και να είναι σαν να έχω καταβροχθίσει γουρουνόπουλο. Ψέματα και η παντελής αδυναμία να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Μετά από τη βελτίωση κάποιων ωρών που μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι αρχίζει η ανάρρωση επανέρχεται ο πυρετός δριμύτερος. Αρχίζει η αντίστροφη πορεία. Τα φάρμακα λειτουργούν σαν καραμέλες. Ο ιός έχει νικήσει κατά κράτος. Στην εβδομάδα επάνω πέφτει το οξυγόνο. Μονόδρομος το νοσοκομείο. Για ψέμα μοιάζει πολύ αληθινό.

Το ίδιο βράδυ στο νοσοκομείο, όπου πλέον έχω μόνιμο οξυγόνο, μου κόβεται η αναπνοή. Ψέμα κι αυτό; Τρομακτικό. Η νοσηλεύτρια με καθοδηγεί απ’ έξω: κάθομαι και πίνω νερό. Μετά από αρκετή ώρα ηρεμώ. Χωρίς οξυγόνο δυσκολεύομαι να πάω στην τουαλέτα. Βήχω και πονώ έντονα στο στήθος. Ψέμα κι αυτό;

Κάποια στιγμή κουράζομαι. Δυσκολεύονται ακόμη και οι φλέβες να ανταποκριθούν. Ψάχνουν οι νοσηλεύτριες, τρυπούν, αδιέξοδο. Πολύ επώδυνο ψέμα αυτό −τα χέρια μου ακόμη πονούν και είναι μελανιασμένα. Μένω για δύο μέρες ουσιαστικά χωρίς ορό. Δεν αντέχω άλλο να παλέψω. Η διπλανή μου έχει ήδη επιδεινωθεί και μεταφέρεται στην Παθολογική. Ο θάνατος καραδοκεί. Σε φίλο που έτυχε να μου στείλει μήνυμα τη στιγμή εκείνη τον παρακαλώ να έχουν κατά νου και τα παιδάκια μου. Αναγνωρίζω τον νικητή ιό.

Και αφήνομαι στα χέρια του Θεού. Προσπαθώ να προσευχηθώ. Σε πλήρη διάλυση. Και κλείνω τα μάτια. Και τα ξανανοίγω σε μια ύστατη προσπάθεια να το παλέψω. Ευτυχώς!

Για όσους δεν πιστεύετε στην ύπαρξη ή τη σοβαρότητα του ιού αυτή είναι η δική μου αλήθεια, αφιερωμένη σε δύο γιατρούς: τον ξάδελφό μου Γρηγόρη Χατζημαυρουδή και τη σύζυγό του Παναγιώτα Ναλμπάντη, που παρακολουθούσαν το κάθε μου σύμπτωμα 24 ώρες το 24ωρο και με καθοδηγούσαν σαν αδέλφια!

Και προχωρώ την ιστορία με μία αναδρομή στην εισαγωγή στο νοσοκομείο έχοντας κατά νου τους ασθενείς που νοσηλεύονται λόγω του συγκεκριμένου ιού. Γιατί και μόνο η εισαγωγή στο νοσοκομείο καθαυτή επενεργεί σαν ένα σοκ. Μπαίνει κανείς, χωρίς να ξέρει αν θα μπορέσει να ξαναβγεί. Στην πραγματικότητα μπαίνει με τον φόβο ότι δεν θα ξαναβγεί.

Τρίτη πρωί 10.11 πέφτει το οξυγόνο. Μονόδρομος το νοσοκομείο. Εφημερεύει το ΑΧΕΠΑ. Το ΕΚΑΒ υπερφορτωμένο. Δίνουμε τον αριθμό αυτοκινήτου στο ΕΚΑΒ, για να έχουμε δικαίωμα μετακίνησης. Φεύγω με ένα μικροσκοπικό σακίδιο του Δημήτρη χωρίς τα απαραίτητα και μια κάρτα που έσπευσε να μου ετοιμάσει η Ματίνα. Καθοδόν ενημερώνω γονείς μου. Ο πατέρας μου πρόσφατα εγχειρισμένος. Δεν τους είχα πει ότι είμαι άρρωστη και χρειάζεται να τους αποκαλύψω ότι κατευθύνομαι προς το ΑΧΕΠΑ.

Στην κεντρική πύλη όπου με αφήνει ο Γιάννης τα κανάλια. Τώρα; Ούτε τα παπούτσια μου δεν φορώ κανονικά. Έτοιμη να λιποθυμήσω. Εντοπίζω έναν υπεύθυνο ασφαλείας. «Θετική, με χαμηλό οξυγόνο», καταφέρνω να ψελλίσω. «Στο μπαλκονάκι», μου λέει. Αδυνατώ να καταλάβω. Πλήρης αποσυντονισμός. Το κατανοεί εγκαίρως και με οδηγεί ο ίδιος. Επιβίβαση στο πλοίο για μετανάστευση στην Αυστραλία. Χωρίς τίποτε. Χωρίς ελπίδα. Στο μπαλκονάκι ουρά. «Θετική, με χαμηλό οξυγόνο», ψελλίζω.

Μετά από κάποια ώρα βρίσκω τον δρόμο για το αμφιθέατρο. Τουλάχιστον 20 άτομα μέσα, όλοι θετικοί. Ήταν ακόμη νωρίς. Ελάχιστοι είχαν πράγματα μαζί τους. Ένας λιποθυμά και τον μεταφέρουν με φορείο. Η Γιώτα μού θυμίζει: «Πες για το οξυγόνο!» Πού και σε ποιον; Φωνές, χαμός. Κι απ’ έξω που έρχονται για το τεστ. Μετά από κάποια ώρα μπαίνει μια γιατρός και αρχίζει να καταγράφει τα στοιχεία μας. «Έχω χαμηλό οξυγόνο» , ψελλίζω. Με παραλαμβάνει άμεσα. Με μεταφέρει σε ένα ιατρείο. Καταγράφει το ιστορικό και αρχίζει η υποστήριξη με οξυγόνο. Τέλος πρώτου συναγερμού. Ευτυχής συγκυρία −αποδεικνύεται παλιά μου μαθήτρια: Μυρσίνη Μελλίδου. Όχι ότι θα με φρόντιζε λιγότερο αν ήμουν μια άγνωστη. «Τώρα είμαι στα δικά σας χέρια», της εξομολογούμαι. Με καθησυχάζει.

Έναρξη νοσηλείας. Εξετάσεις: καρδιογράφημα, εξέταση αίματος, ακτίνες, αξονική. Οργάνωση απίστευτη για την πίεση που δέχεται το νοσοκομείο. Παντού μόνιμη στήριξη με οξυγόνο. Ένας τραυματιοφορέας για κάθε ασθενή. Και όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος των εξετάσεων −ακροβολίζονται υπεύθυνοι σε όλους τους διαδρόμους, για να μεταφερθεί ο ασθενής σε πτέρυγα covid, χωρίς κίνδυνο να εκτεθούν και άλλοι σε επαφή μαζί του. Σαν σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας.Στο τέρμα της διαδρομής μία πτέρυγα covid: Α΄ νευρολογική –απομόνωση στο δωμάτιο 7 χωρίς ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον.

Και κλείνω την ιστορία με τη ματιά στραμμένη στους συγγενείς και φίλους όσων νοσηλεύονται λόγω του κορονοϊού. Γιατί κι αυτοί περνούν τον δικό τους Γολγοθά. Χωρίς τη δυνατότητα να συναντήσουν τους αγαπημένους τους από κοντά αναγκάζονται να αρκεστούν στην τηλεφωνική ή διαδικτυακή επικοινωνία και, όταν κι αυτή είναι ανέφικτη, περιορίζονται στην τακτική ενημέρωση που έχουν από τους γιατρούς. Για όσους καταλήγουν οι συγγενείς ενημερώνονται με ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Σκεφτείτε ότι δεν είναι και λίγα τα αντίστοιχα τηλεφωνήματα τον τελευταίο μήνα.

Μία λέξη-κλειδί επενεργεί σαν φάρμακο για όσους παλεύουν στα νοσοκομεία με τον κορονοϊό: επικοινωνία. Προφανώς το αντιλήφθηκαν εξαρχής και οι γιατροί και φροντίζουν, παρά το εξαιρετικά βαρυφορτωμένο τους πρόγραμμα, να ενημερώνουν καθημερινά όχι μόνο τον ασθενή αλλά και κάποιον στενό συγγενή του.

Για μένα η επικοινωνία λειτούργησε θεραπευτικά και σε σύνδεση με τον έξω κόσμο αλλά και μέσα στον τετράκλινο θάλαμο. Μόλις ανέκτησα την επαφή με το περιβάλλον, άρχισα να ακούω με προσήλωση τις ιστορίες που αφηγούνταν οι κυρίες δίπλα μου. Σε ένα μεταβατικό στην ουσία στάδιο ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω κόσμο, αφού δεν ξέρει κανείς εκ προοιμίου αν θα τα καταφέρει, θαρρείς πως βιάζεται να διηγηθεί τη ζωή του.

Εκμυστηρεύσεις που θα χρειάζονταν χρόνια φιλίας προκύπτουν μέσα σε λίγες ώρες ή και στιγμές. Λέγονται εκεί, για να μείνουν εκεί. Κάποιες φορές με άγχος, με το άγχος του επαπειλούμενου μοιραίου.

Παράλληλα, βίωσα απίστευτη στήριξη των πάντων, συγγενών και φίλων. Που μου φέρνουν περισσότερα και από τα απαραίτητα, όταν δεν μπορεί να περάσει κανείς από το δικό μου σπίτι που είναι βεβαρημένο με ιικό φορτίο. Που μου φέρνουν περισσότερα και από αυτά που ζητάω επιστρατεύοντας τη δική τους πείρα, όταν είμαι ακόμη αποσυντονισμένη. Που τα αφήνουν στην πύλη, για να τα μεταφέρουν οι τραυματιοφορείς στην πτέρυγα και οι νοσοκόμες στον θάλαμο ακόμη κι όταν έχει παρέλθει το προβλεπόμενο ωράριο. Και που επικοινωνούν μαζί μου καθημερινά, για να με ενθαρρύνουν. Να μην παρασυρθώ από τον θάνατο στο διπλανό δωμάτιο. Να μην τα παρατήσω. Να το παλέψω. Ένα μεγάλο τμήμα του εξιτηρίου το οφείλω στη δική τους φροντίδα. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για το κάθε μήνυμα και αγάπη για τον καθένα που το έστειλε. Ακόμη και γι αυτούς που δίστασαν και μου έστειλαν με άλλους την έγνοια τους.

Έχετε κάποιον έστω μακρινό γνωστό στο νοσοκομείο αυτή τη στιγμή; Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί του. Σκεφτείτε ότι μπορεί ακόμη και μία σας λέξη να είναι το φάρμακο που χρειάζεται στην κατάλληλη στιγμή.

Έχετε τον τρόπο να επικοινωνήσετε με τη διοίκηση κάποιου νοσοκομείου και να ρωτήσετε τι χρειάζονται; Γιατί τα κρούσματα μπορεί να μειώνονται, αλλά σκεφτείτε ότι προστίθενται σωρευτικά σε όσους ήδη νοσηλεύονται. Και καταλαβαίνετε ότι οι μέρες νοσηλείας δεν είναι περιορισμένες. Για μένα χρειάστηκαν δύο εβδομάδες. Αντίστοιχο είναι το διάστημα για τους περισσότερους. Σκεφτείτε ότι πρόκειται για μία κατάσταση που μας ξεπερνά ούτως ή άλλως.

Κι αν δεν έχετε κάποιον γνωστό, μακρινό έστω, κι αν δεν έχετε τρόπο να βοηθήσετε, μπορείτε να το πετύχετε με τον δικό σας τρόπο: ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ. Γιατί η δική σας διασκέδαση, το δικό σας φαγοπότι δεν θέλετε να στοιχίσει τον θάνατο κάποιου άλλου. Δεν αρρώστησα, όταν πήγαινα στο σχολείο. Αρρώστησα, όταν ένας μαθητής πήγε στο τμήμα του Δημήτρη στο φροντιστήριο με συμπτώματα. Αν δεν είναι ανάγκη να βγείτε, ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ. Αν έχετε ακόμη και το απλούστερο σύμπτωμα, ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ. Για να βγούμε όσο γίνεται περισσότεροι, όταν πλέον περάσει όλο αυτό. Γεροί και αγαπημένοι. Και πιο ανθρώπινοι.

*Η Eλένη Χατζημαυρουδή, είναι φιλόλογος στο Κολλέγιο Ανατόλια και νοσηλεύτηκε στο ΑΧΕΠΑ

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.