Ημερολόγια Καραντίνας 7: Νίκησα τον ιό αλλά φοβάμαι

Λέξεις: Αλίκη Νικολαΐδου

Πενταμελής οικογένεια. Σύζυγοι, δύο έφηβοι κι ένα παιδί Δημοτικού. Στην καραντίνα πειθαρχήσαμε εύκολα, με το κλείσιμο της εστίασης βρεθήκαμε σπίτι χωρίς αντικείμενο και πολύ γρήγορα τα 2 παιδιά Λυκείου έμειναν και αυτά στο σπίτι με τηλεκπαίδευση.

Ωραία! Πάμε πάλι. Ως πότε; Δεν πειράζει, θα δούμε… θα το κάνουμε, αν δεν αρρωστήσει η γιαγιά, τίποτα άλλο δεν μας τρομάζει. Απλώς θα περάσει. Ας περάσει μόνο! Κι αν γίνεται, ας δουλέψουμε λίγο, ξέρω, δεν γίνεται όλον τον χειμώνα, λίγο όμως; Με μέτρα, ναι.

Και ξαφνικά νοσήσαμε! Όχι, από το μαγαζί που φοβόμουν μήνες αλλά από την αγκαλιά μικρού αγαπημένου παιδιού, αυτά τα μικρά παιδιά που ευτυχώς δεν νοσούν σοβαρά αλλά μεταδίδουν και διασπείρουν στα σίγουρα.

Στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα αρχίζουν και αγριεύουν, τα νούμερα ανεβαίνουν επικίνδυνα. Μετά την πρώτη αμηχανία του θετικού τεστ, όλα συμβαίνουν γρήγορα αλλά ελεγχόμενα .

Εύκολη πρόσβαση σε γιατρό, αγαπημένο φίλο που αμέσως ανταποκρίνεται. Τεστ, φάρμακα, οδηγίες όλα τα έκανε εύκολα και δεν χρειάστηκε να χαθούμε στον λαβύρινθο του ΕΟΔΥ. Μου εξηγεί πως παίρνω νοσοκομειακή αγωγή και φροντίδα στο σπίτι. Το θερμόμετρο και το οξύμετρο είναι τα νέα αγαπημένα μας γκάτζετ. Αυτό λέγεται (και είναι ζηλευτό στις μέρες μας) πρόσβαση σε Πρωτοβάθμια περίθαλψη!

Νιώθω ασφαλής και προσπαθώ να μην πανικοβληθώ. Πυρετός και βήχας ελεγχόμενα. Δύο μέρες μετά με ξεκάθαρα συμπτώματα ακολουθεί ο Άκης και μια μέρα μετά η 16χρονη Καλλιόπη. Γελάω και πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι καλά, η καριέρα μου ως ασθενούς του κορονοϊού μάλλον τελείωσε (αραίωσαν και οι πυρετοί), ξεκινώ καριέρα νοσηλεύτριας στο σπίτι. ΄Εχω να φροντίσω τους άλλους. Νιώθω καλά, καθαρίζω, μαγειρεύω, καθαρίζω ξανά, δεν φοράμε μάσκες πια μέσα στο σπίτι. θεωρητικά έχουμε όλοι νοσήσει. Θα το περάσουμε μάλλον εύκολα, η γιαγιά στον επάνω όροφο ευτυχώς ακόμα καλά!

Και ξαφνικά το βράδυ πυρετός 40+. Ο κορεσμός κάτω από 90, ο πυρετός δεν υποχωρεί… Ο φίλος γιατρός είναι νοσοκομειακός, για άλλη μια φορά τα κάνει όλα εύκολα. Τα παραπάνω κιλά μου είναι κόκκινο πανί μαζί με τα υπόλοιπα. Μέσα σε λίγες ώρες είμαι στο νοσοκομείο, μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακριβώς την κατάσταση. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν που τους αφήνω όλους άρρωστους. Ποιος θα φροντίσει το μικρό; Τι έχει στο ψυγείο; Ρούχα καθαρά άφησα; Μήπως τρόμαξαν τα παιδιά;

Μέσα σε λίγες ώρες κατέρρευσα και τις τρεις πρώτες μέρες τις θυμάμαι θολά. Θυμάμαι όμως πως όλα ήταν υπερβολικά δύσκολο να γίνουν ακόμα και το να συρθώ ως την τουαλέτα. Θυμάμαι, επίσης, τον άδειο σχεδόν παγωμένο θάλαμο, η πτέρυγα του covid 3 στο νοσοκομείο πρέπει να έχει μόλις ανοίξει. Όλοι είναι σε πανικό.

Φλέβα, ακτινογραφία, ορός, οξυγόνο, φλέβα ξανά για αιματολογικά, αρτηρία για κάποια πιο εξειδικευμένα αιματολογικά, όχι πολλές κουβέντες, να θυμάμαι απαγορεύεται να βγω από τον θάλαμο και για ό,τι θελήσω να παίρνω τηλέφωνο. Παντού χαρτιά τοιχοκολλημένα με υποδείξεις. Είμαι μόνη σε ένα θάλαμο τεσσάρων, δεν έχω νερό, δεν έρχεται κανείς. Διστάζω να ενοχλήσω, δεν ανάβω ούτε το φως, ακούω μόνον γρήγορα βήματα στον διάδρομο. Μετά από ώρα αποφασίζω να καλέσω. Προσπαθώ να ακούγομαι ευγενική και όχι απαιτητική… χρειάζομαι κουβέρτα, παγώνω και έχω τρομερό ρίγος. Και νερό, δεν έχω πιει νερό εδώ και ώρες. Έρχεται κάποιος, μού μοιάζει ντυμένος με χίλιες ρόμπες, τριπλές μάσκες, προσωπίδα, γάντια και σκουφί. Μου εξηγεί τον τρόπο που θα συμβαίνουν τα πράγματα. Θερμοκρασία, οξυγόνο, πίεση, θα παίρνω μόνη μου τις μετρήσεις, μπορώ, και θα ενημερώνω τηλεφωνικά. Νερό και κουβέρτα θα μου αφήσουν έξω από την πόρτα και θα χτυπήσουν να απλώσω μόνον τα χέρια να τα πάρω. Θα μπαίνουν στο θάλαμο μόνο για συγκεκριμένες νοσηλείες. Αλλά όλα θα πάνε καλά, υποπτεύομαι πως χαμογελά. Α! και να τηλεφωνώ όποτε θέλω, για το παραμικρό.

Μέχρι το πρωί έχει έρθει δίπλα μου η Γεωργία, 65 χρονών με υποκείμενα νοσήματα και ήδη πνευμονία. Νομίζω δεν έχω νιώσει δεσμό να αναπτύσσεται πιο γρήγορα. Με ένα βλέμμα συμφωνήσαμε πως θα στηριχτούμε η μία στην άλλη. Ήταν ανακουφιστικό που ήρθε. Τα πρωτόκολλα άλλαζαν ξαφνικά, σημάδι πως στο νοσοκομείο προσπαθούσαν πολύ και δοκίμαζαν τρόπους. Σε δύο μέρες είχαν οργανωθεί καλύτερα. Το ένιωθα αλλά πια ξεχώριζα και τον πανικό. Κρατώ ακόμα σαν αίσθηση το χάδι στο πρόσωπο και στα χέρια κάθε φορά που χρειάστηκε να με τρυπήσουν ή να με εξετάσουν. Χάδι βιαστικό, μπορεί και ως οδηγία αλλά χάδι. Επαφή. Μήνυμα: «Όλα θα πάνε καλά». Αργότερα στον θάλαμο ήρθε και η κυρία Ασημίνα ετών 85. Με εκκρεμότητες, σε κρατούν οι εκκρεμότητες, βάζεις τα δυνατά σου.

Φοβήθηκα. Αυτό είπα στους δικούς μου μόλις άρχισα να επικοινωνώ. Αιφνιδιάστηκα και φοβήθηκα. Όλα τα υπόλοιπα απλώς συνέβησαν: φάρμακα, οξυγόνο και ο χρόνος. Κατάλαβα πως αυτό που φοβόντουσαν περισσότερο οι γιατροί ήταν η υποτροπή. Σε μια τόσο αχαρτογράφητη κατάσταση, ένας ιός απρόβλεπτος, όλα θα μπορούσαν να συμβούν. Έφυγα μετά από 1 εβδομάδα νοσηλείας, αφού ήμουν ιατρικώς καλά. Μετά την 12^η μέρα της νόσου, απύρετη για πάνω από 3 εικοσιτετράωρα, ικανοποιητικό αναπνευστικό κορεσμό, χωρίς οξυγόνο και με καλά αιματολογικά.

Πίσω στο σπίτι είχαν μείνει όρθιοι. Ταλαιπωρημένοι αλλά καλά. Ένα μεγάλο δίχτυ ασφάλειας και αγάπης είχε απλωθεί από συγγενείς και φίλους. Με τις πρώτες εύκολες ανάσες στολίσαμε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. «Αντιστροφή ψυχολογίας» το είπαμε.

Νιώθω τυχερή αλλά έχω και μια αμηχανία από το πρώτο κιόλας βράδυ στο σπίτι. Τα νούμερα στη Θεσσαλονίκη είναι εφιαλτικά. Εμείς τελειώσαμε, μονολογώ συνέχεια. Περάσαμε μέσα από τη φωτιά. Δεν ησυχάζω όμως. Τα νέα από φίλους που νοσούν, από γονείς φίλων που νοσηλεύονταν, συγγενείς μακριά που κινδύνευσαν κι αυτοί δεν είναι καλά. Τα νούμερα πια είμαστε εμείς. Μαθαίνω καθημερινά για απώλειες, διασωληνωμένους, κρούσματα. Δεν μου φτάνει που ήμουν τυχερή.

Νίκησα τον κορονοϊό αλλά τώρα απέναντι στέκεται ο φόβος. Χαρτογραφημένος, παλιός γνωστός αλλά ανίκητος εχθρός. Να βγω έξω; Να αγκαλιάσω έστω αυτούς τους δέκα που αγκάλιαζα και πριν; Είναι ηθικό να νιώσω πιο άνετα; Τα νούμερα στις 6 το απόγευμα με ισοπεδώνουν. Μου λείπουν οι αγκαλιές των φίλων, τα τρανταχτά γέλια και η ανεμελιά. Δεν θέλω να φοβάμαι.

Ήθελα να το πω.

*Η Αλίκη Νικολαΐδου νοσηλεύτηκε στο 424 δίνοντας μάχη με τον ιό

**Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.