Ημερολόγιο (ημι-) εγλεισμού. Ημέρα 10η

7:00 Ημέρα της εβδομάδας ή Σαββατοκύριακο, εγκλεισμός ή μη, 7 το πρωί το βιολογικό μου ρολόι με σηκώνει από το κρεββάτι. Η ρουτίνα γίνεται άγκυρα όταν τα πάντα έχουν ξεχαρβαλωθεί. Στην κουζίνα μισότυφλος ακόμη από τον ύπνο, φτιάχνω καφέ. Βάζω να μουλιάσω φακές για το μεσημεριανό φαγητό. Με την πρωινή αδεξιότητα μου πέφτουν οι μισές στο πάτωμα. Τις μαζεύω σπυρί-σπυρί. Δεν είναι καιροί για να πετάμε πράγματα κι ας έχω οκτώ κιλά όσπρια στα ντουλάπια μου.

8:00 Facebook. Αριθμοί κρουσμάτων, διασωληνομένων και νεκρών ανά χώρα. Προσπερνώ τις χειρότερες ειδήσεις και πηγαίνω σε όσες έχουν μια ακτίνα ελπίδας.

9:00 Δουλειά. Ανοίγω email. Απαντώ μηνύματα που κανονικά θα αγνοούσα. Ευκαιρία να στείλω στην επιμελήτρια και τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου. Κοιτάζω να δω τι μου έχουν στείλει οι συγγραφείς μας και ανοίγω και τα 67 αρχεία. Είμαι ευγενής με τους αγενείς, υπομονετικός με τους βιαστικούς, εργατικός με τους τεμπέληδες. Μπαίνω στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, αναζητώ στο google, συμπληρώνω ελλείψεις στην βιβλιογραφία, διορθώνω κείμενα. Please delete, please delete, please delete. Ένα ίχνος κανονικότητας.

12:00 Facebook. Η Γερμανική κυβέρνηση θα αποφασίσει μετά από αυτό το Σάββατο αν θα μας βάλει σε κατ’οίκον περιορισμό. Εξαρτάται από το αν θα είμαστε καλά παιδιά και δεν θα απλωθούμε σε μεγάλες παρέες στα πάρκα. Η καγκελάριος-μητερούλα. Δύσκολο σε μια χώρα σαν την Γερμανία με τραύματα δικτακτορίας να πεις στον κόσμο «σας κλείνουμε σπίτι». Δεν πιστεύω πως θα πάρουν τέτοιο μέτρο, κι αν το πάρουν, δεν θα είναι απόλυτο.

13:00 Βάζω να γίνονται οι φακές. Μετά μια ματιά στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Μεταφορά χρημάτων από τον ένα στον άλλο για να βγάλουμε το μήνα. Τον επόμενο μήνα βλέπουμε. Πάγωμα του λογαριασμού της επιχείρησης. Έχουν σταματήσει όλες οι δουλειές μέχρι το καλοκαίρι. Δηλαδή, μισός χρόνος χωρίς το παραμικρό έσοδο από κει.

14:00 Facebook. Αποθηκεύω άρθρα για τον κορονοϊό και τον νεοφιλελευθερισμό που μπορούν να μου χρησιμεύσουν στο μάθημα. Σε αντίθεση με τη συνήθειά μου δεν τσακώνομαι με κανέναν διαδικτυακά. Κατεβαίνω στο deli της γειτονιάς ακριβώς από κάτω: «Παρακαλούνται οι πελάτες να μπαίνουν ένας-ένας στο κατάστημα». Μέσα μια μαύρη γραμμή στο πάτωμα, να κρατάει απόσταση ανάμεσα σε μένα και την πωλήτρια. Έπειτα από δέκα χρόνια γνωριμίας μιλάμε για προσωπικά ζητήματα (στο όριο που επιτρέπει το Γερμανικό πρωτόκολλο, δηλαδή: «Σε ποιο πανεπιστήμιο διδάσκεις;», «Πού σπούδασες», και με λίγη παράβαση των αυστηρών Γερμανικών κανόνων «Πώς είναι η μητέρα σου στην Αθήνα;» – αντιστρόφως «Πώς πηγαίνει η δουλειά; Έχετε προβλήματα;»). Αγοράζω γαύρο, ψωμί κι ελιές για τις φακές. Κάνω ακροβατικά για να βάλω το PIN στο μηχάνημα χωρίς να πατήσω την πένθιμη γραμμή και καώ.

15:00 Πολύ καλές οι φακές. Έχω ανάγει το φαγητό σε πρώτη προτεραιότητα. Το σκέφτομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ: Τι θα φάμε σήμερα; Τι να ψωνίσω για να φάμε αύριο; Φακές. Φασόλια. Ρεβύθια. Μπιζέλια. Φάβα.

16:00 Το βιβλίο μου στον καναπέ. André Aciman « Enigma Variations ». Πράγματα που συμβαίνουν εκεί έξω, σε έναν κανονικό κόσμο. Φλερτ, επιθυμία, έρωτες, χωρισμοί. Επιστημονική φαντασία δηλαδή.

17:00 Διαδικτυακό pub με τους συναδέλφους από την Αγγλία, μόνον που οι Άγγλοι αν δεν έχουν πιει πραγματικές μπύρες δεν είναι και η τρελή παρέα. Κλείνω γρήγορα για να μην ακούω τα συνεχή κενά όταν δεν έχουν τι να πουν.

18:00 Zoom. The real thing. Με τις φίλες μου από την Αθήνα. Μετά από τις τεχνικές δυσκολίες βρισκόμαστε μόνον τέσσερις και μιλάμε. Για τον κορονοϊό φυσικά. Μεγάλη ανακούφιση να βλέπω τα πρόσωπα των φίλων μου και να ακούω τις φωνές τους, κι ας γκρινιάζουν και η Ε. και η Ε. πως δεν έχουν βάψει τις ρίζες τους. Η παραμόρφωση της εικόνας μέσα από το διαδίκτυο μας κάνει όλους να είμαστε και πραγματικοί και φανταστικοί ταυτόχρονα. Υποσχεθήκαμε πως όταν περάσει όλο αυτό (θα περάσει) θα κάνουμε ένα τραπέζι υπερπαραγωγή, σαν αυτό της Ε. στη βεράντα τέρμα Ασκληπιού. Που είναι ένας τόπος κάπου αλλού. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.

19:00 Εγκαταλείπω τις φίλες μου για να βγω για τρέξιμο. Ας τα πούνε μεταξύ τους σαν κορίτσια χωρίς εμένα στη μέση. Στη γειτονιά είναι ανοιχτά λίγα εστιατόρια, χωρίς κόσμο. Από τα μισοφωτισμένα παράθυρα βλέπω τα πακέτα στον πάγκο έτοιμα για παράδοση. Ενώ αγκομαχώ να ανέβω τον ανήφορο, προσπερνώ μια ομάδα νέων, που όχι απλά δεν κρατούν απόσταση, αλλά αγγίζονται προκλητικά συνέχεια. Μου έρχεται να τους πω τίποτα πολύ χοντρό, αλλά μετα το ξανασκέφτομαι: ας μήν γίνομαι και εντελώς Γερμανός.

20:00 Τηλεφωνήματα. Με τον αδερφό μου στην Κρήτη. Με τη έγκλειστη ογδοντάχρονη μαμά στο Ελληνικό. Με την έγκλειστη ενενηντάχρονη Έλσα στο Μιλάνο. Με την έγκλειστη Μαργαρίτα στην οδό Μετσόβου. Μου κάνει καλό να ακούω φωνές. Ακόμη μεγαλύτερο καλό μου κάνει να βλέπω μάτια και χαμόγελο.

21:00 Ξαναπιάνω τον Aciman. Κοιτάζω την στοίβα με τα βιβλία δίπλα μου και ανακουφίζομαι πως δεν θα πεινάσω απ’ αυτό τουλάχιστον. Με όσπρια και βιβλία θα επιζήσω.

23:00 Πριν κλείσω το φως σκέφτομαι πώς θα γιορτάσουμε τα 17 χρόνια σχέσης την επόμενη εβδομάδα. Ίσως με φασολάδα.

Αρης Καλαντίδης, Βερολίνο, Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020