Ήμουν νιος και γέρασα

Έχω μια εικόνα καρφωμένη στο μυαλό μου από καλοκαίρι στο δρόμο της Χαλκιδικής. Πηγαίνουμε με φιλικό αυτοκίνητο Σαββατοκύριακα στις Φώκιες. Δυο οικογένειες σε ένα αμάξι, εμείς δεν είχαμε δικό μας. Το αυτοκίνητο είχε μαγνητόφωνο. Εκείνες τις παλιές μαγνητοταινίες μουσικές. Σαν μεγάλες κασέτες. Παίζει το Υπάρχω του Καζαντζίδη. Ο δρόμος είναι μια σταλιά. Κάνουμε ώρες να φτάσουμε. Λίγο πριν τα Μουδανιά έχουμε σταματήσει ώρα ατέλειωτη, έχουν βγει όλοι έξω στα χωράφια και κάθονται. Ο Καζαντζίδης τελειώνει και ξαναρχίζει, δεν υπήρχε άλλη μαγνητοταινία και έπαιζε σε επανάληψη. Εκείνο το Σαββατοκύριακο μίσησα το Υπάρχω και το δρόμο της Χαλκιδικής. Από τότε πέρασε ένας αιώνας. Ο δρόμος διαπλατύνθηκε, δεκάδες υπουργοί άλλαξαν αλλά το να πας στη Χαλκιδική εξακολουθεί να είναι μια περιπέτεια.

Από τότε που ήμουν παιδί έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια. Μερικοί καινούργιοι δρόμοι προστέθηκαν όμως τα πόδια της Χαλκιδικής παραμένουν απροσπέλαστα τα Σαββατοκύριακα και οι ηρωικές έξοδοι απαιτούν ατσάλινα νεύρα και Ιώβεια υπομονή. Συζητώντας με δυο φίλους που ταξιδεύουν συχνά λόγω καταγωγής στην Καλαμάτα μου περιέγραφαν τις εξαιρετικές οδηγικές συνθήκες του ταξιδιού Αθήνα-Καλαμάτα. Την άνεση του νέου δρόμου.

Εδώ πάλι, άλλο ένα καλοκαίρι, μας βρίσκει σε συνθήκες Βαλκανικών δρόμων. Μια σειρά ‘’έργων’’ γίνονται αυτή τη στιγμή λίγο μετά τη Ραιδεστό προς τη Γαλάτιστα, άλλα ‘’έργα’’ συμβαίνουν πριν την Ποτίδαια και μερικά ακόμα ευτυχώς τελείωσαν με την προσέγγιση της Κασσανδρείας με παράκαμψη της Φώκιας και της Αθύτου.

Στο πρώτο πόδι η διακοπή των εργασιών στο κομμάτι Μουδανιά-Ποτίδαια και η αναζήτηση νέου εργολάβου, ενώ διανύουμε ήδη τον Αύγουστο επιτείνει  το χάος δημιουργώντας χιλιόμετρα ασφυξίας.

Για να φτάσεις στην πύλη του Αγίου Όρους χρειάζεσαι ανάλογα την περίσταση μέχρι και τρεις ώρες ενώ ο γυρισμός από τα βάθη της Σιθωνίας μια Κυριακή βράδυ μπορεί να αποδειχθεί ανάλογα με το μποτιλιάρισμα αγώνας υπομονής. Ή όπως έλεγε και ο αείμνηστος Μιχάλης Φωτιάδης ”ο μαραθώνιος της επιστροφής”.

Πριν μερικά χρόνια ένα τρομερό σχέδιο είχε ανακοινωθεί για ένα φοβερό και δρόμο που θα έσκιζε το βουνό στη μέση και θα βρισκόταν κανείς στο δεύτερο πόδι από τη Θέρμη σε μισή ώρα. Από τότε πέρασε καιρός, υποσχέσεις πολλές και άπειροι πολιτικοί άνδρες που εξελέγησαν στη Θεσσαλονίκη και φάνηκαν πολλοί λίγοι να υπηρετήσουν στην πραγματικότητα τις ανάγκες μιας πόλης ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που το καλοκαίρι στην πλειοψηφία της εξυπηρετείται από τον δημοφιλέστερο προορισμό της τη Χαλκιδική. Αν προσθέσεις σε αυτό τον πληθυσμό όσους φέρνει στη Χαλκιδική η Εγνατία από όλους τους νομούς της Βόρειας Ελλάδας, όσους έρχονται οδικά από τα Βαλκάνια αλλά και όσους προσγειώνονται στο αεροδρόμιο Μακεδονία από παντού στον κόσμο και μετά βγαίνουν στον πηγαιμό της Χαλκιδικής, τότε μπορείς να αντιληφθείς το σύνολο του παζλ.

Η πρόσβαση στη Χαλκιδική και αυτό το καλοκαίρι μοιάζει άθλος. Για εκατό ή εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μπορεί να απαιτούνται μέχρι και 4 ώρες μια Κυριακή βράδυ. Τα χαμένα χρόνια, τα χαμένα κονδύλια, οι χαμένες ευκαιρίες και οι φωστήρες που εξελέγησαν κατά καιρούς ως βουλευτές και υπουργοί σε τούτη την περιοχή της Ελλάδας φρόντισαν για αυτό δεκαετίες.

Σε μια πόλη που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο κατοίκους και μερικούς ακόμα όμορους νομούς που η βασική τους διέξοδος στη θάλασσα είναι η Χαλκιδική, αφού η έξοδος στο Αιγαίο ήταν σχεδόν απαγορευμένη χωρίς πλοία, έως πρόσφατα, οι οδικές υποδομές παραμένουν μεσαιωνικές.

Πριν λίγες μέρες κατευθυνόμουν στη Χαλκιδική από το δρόμο των Βασιλικών. Εκεί πριν δυο καλοκαίρια ξεκίνησε μια μικρή παράκαμψη στο ύψος της Αγίας Αναστασίας, λίγων εκατοντάδων μέτρων παράκαμψη. Πέρασαν δυο καλοκαίρια. Ο δρόμος έχει την ίδια εικόνα που είχε και πρόπερσι. Τις ίδιες πινακίδες. Την ίδια παράκαμψη. Διαβάζω το ρεπορτάζ της εφημερίδας Μακεδονία εδώ. Νέες καθυστερήσεις λέει σε οδικά έργα στο πρώτο πόδι και παραδόσεις τμημάτων το καλοκαίρι του 2017!

Μοιάζει πια εντελώς κωμικό. Την ίδια στιγμή που ακούς ας πούμε οι πόλεις της νότιας Πελοποννήσου να έρχονται όλο και πιο κοντά στην Αθήνα με έργα εντυπωσιακά η Χαλκιδική παραμένει το άπιαστο όνειρο. Η τιμωρία μιας πόλης. Το καλοκαιρινό της σπίτι γίνεται ένα επίπονο μαρτύριο για δεκαετίες. Οι εξαγγελίες τόσων και τόσων πολιτικάντηδων που εκλέχθηκαν εδώ ότι θα εκσυγχρονίσουν το οδικό της δίκτυο αποδεικνύονται παχιά λόγια. Άλλο ένα καλοκαίρι ταλαιπωρίας ξεκινά. Καλώς ήρθατε στη κόλαση…