Ιούλιος

Ιούλιος. Στο αυτοκίνητο. Τζάμια κατεβασμένα. Στο δρόμο για τη θάλασσα. Παράξενο καλοκαίρι, οι μεγάλες κάψες δεν έπιασαν ακόμα. Τα εξώφυλλα των περιοδικών που μίλαγαν για σεξ παντός τύπου, πάντα τα καλοκαίρια, σώπασαν. Ούτε οδηγίες, ούτε ντιρεκτίβες. Στην άμμο, κάτω από κάτι αρμυρίκια απλωμένα φαγητά. Οικογένειες ξανά. Σαν να περίμεναν την κρίση να μονιάσουν, να πάνε με ένα αυτοκίνητο στην παραλία, να κολυμπήσουν παρέα. Να μοιραστούν. Οι γιγαντοαφίσες με τις στάρλετ λιγόστεψαν, όπως και τα επαρχιακά καλλιστεία που έβγαζαν ένδοξα τη Μις Ψακούδια, πριν το φεγγάρι του Αυγούστου πιαστεί για τα καλά. Μια παλιά βίζιτα, ξεθωριασμένη, ξέμεινε στη λεωφόρο. Ερημιά.

Ιούλιος στο αυτοκίνητο. Παίζει ένα τραγούδι αμήχανο. Ψάχνω σταθμό. Βρίσκω κάτι με παρεμβολές. Παίζε ένα τραγούδι. Ποιοτικό το λες, αλλά του λείπει η έμπνευση. Σαν να στέρεψαν και οι σύνθετες. Διασχίζω τα ατέλειωτα χωριά του πρώτου ποδιού. Ενωμένα, ατέλειωτα. Πουλάνε γούνες στα ρώσικα, σπίτια στα ρώσικα, μέλλον στα ρώσικα. Ενδιάμεσα καφετέριες με πλαστικούς φοίνικες, φωτισμένους πράσινους. Φωσφορίζουν. Έξω από μπουγατσατζίζιδικα ταμπέλες μεγάλες. Καφές ενάμιση ευρώ. Και δώρο το νερό. Εκπτώσεις. Στα πάντα. Στο δελτίο ειδήσεων λένε πως η κυριαρχία των Ελλήνων τέλειωσε. Το λένε επίσημες ανακοινώσεις. Εντάξει. Το ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει αιγιαλούς κλειστούς για τους ιθαγενείς. Το έχω δει στην Κούβα. Οι τουρίστες χαλαροί σε χιλιόμετρα ακτής και οι ντόπιοι πίσω από συρματοπλέγματα στοιβάζονταν σε πέντε μέτρα άμμου. Στη γιορτή της κατασκήνωσης οι γονείς παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις κόρες μας να μεταμορφώνονται σε Las Divinas. Βαμμένα, στολισμένα, κουνιούνται προκλητικά, θέλουν να ξεχωρίσουν, να γίνουν σαν την τηλεόραση. Να λάμψουν. Χορεύουν σαν απέναντι τους να είναι μια επιτροπή. Που θα τις ξεχωρίσει και θα τις περάσει στον επόμενο γύρο.

Ιούλιος. Τα κανάλια προειδοποιούν ότι θα βλέπουμε επαναλήψεις μέχρι τέλος Οκτώβρη. Η πόλη γίνεται ράθυμη. Τις νύχτες τα ψηφιακά καντηλάκια του facebook καίνε μόνα στα δωμάτια. Άνθρωποι υποδηλώνουν τις μοναξιές τους, μοιράζονται λύπες και χαρές με 100 χαρακτήρες. Αμηχανίες ξεδιπλωμένες σε οθόνες. Στα μπαλκόνια δεν κάθεται κανείς. Οι Έλληνες εγκατέλειψαν τα μπαλκόνια τα τελευταία χρόνια. Οι ζωές τους οπισθοχώρησαν στα living room. Στα έπιπλα τα αγορασμένα με άτοκες δόσεις από grande επιπλάδικα. Ακόμα και σε γειτονιές με μεγάλους κήπους. Τους χαίρονται μονάχα οι κηπουροί. Κόσμος που γυρίζει στη χώρα για διακοπές μετά από μήνες στο εξωτερικό σοκάρεται. Μας τα έλεγαν, λένε, δεν τα πιστεύαμε. Άλλη χώρα. Στο σούπερ μάρκετ για πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να αγοράζουν το καρπούζι με τη φέτα. Θυμάμαι ένα σκηνικό των παιδικών μου χρόνων. Κατέβηκα να πάρω ένα καρπούζι. Οι γονείς μου με παρακολουθούσαν από το μπαλκόνι. Το καρπούζι ήταν 14 κιλά. Δεν μπορούσα να το κουβαλήσω και έκλαιγα. Θα μεγαλώσεις μου λέγανε, θα γίνεις άντρας θα μπορείς να το κουβαλάς. Μεγάλωσα.

Ιούλιος. Σε ένα beach bar μας ρωτούν διστακτικά αν έχουμε κάνει κράτηση. Γελάμε, η ξιπασιά  υποχωρεί. Κοιτάω τον κόσμο που αρνείται να κολυμπήσει. Πλατσουρίζουν όλοι πέντε μέτρα από την ακτή. Ξεμακραίνω. Όλο και πιο πολύ. Η θάλασσα είναι η μεγάλη μας περιουσία. Το μέγα καθαρτήριο. Παρατηρώ από μέσα το πηγαινέλα στην ακτή.

Ιούλιος. Πριν δυο καλοκαίρια κατέβηκα στις Κυκλάδες. Μετά από άπειρα χρόνια. Το εισιτήριο κοστίζε πιο πολύ από το να πας στην Ευρώπη. Φέτος όμως η Ευρώπη μας πέφτει μακριά και άβολα. Τότε ήταν ο γάμος ενός φίλου και είχα αφορμή. Του το χρώσταγα. Τώρα δεν έχω τίποτα να με τραβάει προς τα κάτω.  Οι απώλειες των φίλων που φεύγουν μακριά, μια κρίση βαρβάτη στο μυαλό, μια μέση ηλικία που καιροφυλακτεί και μια αιφνίδια ανεργία. Το συγκρότημα στη Χαλκιδική είναι παράξενα έρημο, η παραλία σχεδόν άδεια. Κλείνω τα μάτια με πείσμα. Θέλω όταν τα ανοίξω όλοι όσοι αγαπώ να είναι πιο ήσυχοι. Πιο γαλήνιοι. Συνήθως τα κατάφερνα να λειτουργώ σαν prozac για τους τριγύρω. Φέτος το έχασα. Ιούλιος. Ζόρικα περνάει.