Υπαίθρια γιορτή

Σήμερα είναι η γιορτή μου. Μου το θύμισε η παχουλή, καλοσυνάτη κυρία, που τα μεσημέρια μου σερβίρει σε πλαστικά τάπερ το φαγητό πίσω από τη Ροτόντα. Το είχα ξεχάσει. Δε ξέρω γιατί. Το φαγητό ήταν φακές. Δε θα ταίριαζε σ’ ένα καθωσπρέπει γιορτινό τραπέζι αλλά με το κρύο, νομίζω, ήταν μια καλή επιλογή. Και ψωμί, μπόλικο ψωμί που μ’ αρέσει, κι ένα γλυκό με σοκολάτα. Επειδή ήταν η γιορτή, όπως μου ψιθύρισε. Τελευταία φορά που με είδε γιατρός, πάει καιρός, μου είπε να τα αποφεύγω. Δε θυμάμαι γιατί.

Τα παιδιά άκουσαν τα «χρόνια πολλά» και άρχισαν τις ευχές. Δε θυμάμαι τα τελευταία χρόνια που γνωριζόμαστε να συνέβη το ίδιο πράγμα. Συνήθως συναντιόμαστε για το φαγητό, μιλάμε λίγο για τον καιρό κι αφού φάμε χωρίζουμε ξανά. Ορισμένοι παίρνουν κι έναν υπνάκο στο γρασίδι, κατά την άνοιξη που έχει ήλιο και ζεσταίνει η μέρα. Σήμερα καθίσαμε μέχρι το σούρουπο λόγω της γιορτής. Κάποια στιγμή ο ψηλός χάθηκε. Έτσι τον φωνάζουμε όλοι• δε ξέρω το όνομα του αν και κάποιοι λένε ότι παλιά ήταν πλούσιος με καλούς τρόπους και λεφτά. Μετά από λίγο γύρισε κρατώντας δυο μπουκάλια ρετσίνα και με σέρβιρε πρώτη. «Για την κυρία που γιορτάζει σήμερα» είπε και γέμισε ξέχειλα το πλαστικό ποτήρι. Τρέμει λίγο και μου έβρεξε το μανίκι. Ανταλλάξαμε ξανά ευχές, σημεία με φαγητό για το βράδυ και «καταφύγια» για την περίπτωση που χιονίσει γιατί κάποιος επέμενε ότι το διάβασε στα χθεσινά σκουπίδια.

Όταν χαιρετηθήκαμε, είχε για τα καλά πλέον βραδιάσει, είπα να κατεβώ μια βόλτα προς τη θάλασσα, γιατί στις γιορτές συνηθίζεται να κάνεις πράγματα ξεχωριστά. Μετά την Αριστοτέλους, που παίζαμε τις Κυριακές σαν ήμασταν παιδιά, είδα έξω από ένα πολυκατάστημα στη στοά να διαφημίζουν κρεβάτια και στρωσίδια με ωραία χρώματα πλάι στο δρόμο. Θυμήθηκα τη γιορτή μου όταν ήμουν δεκατρία. Η μάνα μας, αφού με φίλησε στο μέτωπο για την ευχή, μου ανακοίνωσε όλο επισημότητα ότι στο εξής θα έφευγα από το δωμάτιο με τα μικρότερα αδέρφια μου. Δεν ήμουνα πια παιδί παρά γυναίκα κανονική και θα έμενα με τη γιαγιά στο μεγάλο δωμάτιο, σε κρεβάτι δικό μου. Αυτό σήμαινε δουλειές για το σπίτι και τέρμα το σχολείο.

Ψέματα να μην σας πω, μου πέρασε απ’ το μυαλό να ξαπλώσω για λίγο. Όταν ο φύλακας δε θα κοιτάζει από αυτή τη μεριά. Κουράστηκα απ’ το περπάτημα, δεν είναι και δίπλα η Ροτόντα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα είναι πολύ μαλακό και η μέση μου θα πιαστεί, άσε που θα έχει και πολύ φασαρία εδώ πέρα. Κάνει και ρεύμα, και δεν είναι η ηλικία μου για τέτοια. Δεν σας είπα πόσο χρονών είμαι; Α, όπως θα έλεγε και ο ψηλός, η ερώτησή σας είναι πολύ αδιάκριτη. Εσείς, μήπως έχετε ώρα; Ξέρετε, μένω εδώ, λίγο πιο πάνω, και ο υδραυλικός με έχει στήσει και τον περιμένω μέσα στο κρύο• εδώ και πολλή ώρα.