Υποκειμενικό

Οκτώβριος 1979. Πρώτη παράσταση με το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Θέατρο Άδωνις της Ρούλας Πατεράκη. Χρήστος Αρνομάλλης, Νίκος Σεργιανόπουλος, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Βαρβάρα Μαυρομάτη, Κωστής Σφυρικίδης, Λένα Κουρούδη, Γιάννα Τσόκου, Σωκράτης Τερζόπουλος, κι εγώ. Σκηνοθεσία Κόλιν Χάρρις. Το ταξίδι ξεκινά: Μέσος όρος ηλικίας των επιβατών 23. Ευτυχώς ο Νικηφόρος πάντα ανέβαζε λίγο το μέσο όρο. Απ’ αυτήν την πρώτη παρέα, ήδη τρεις μας χαιρετούν από ψηλά. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί τότε (μόλις ξεκινούσαμε τα θεατρικά μας βήματα) το πόσο μεγάλο θα ήταν αυτό το ταξίδι. Πόσους πολλούς σταθμούς θα είχε. Πόσοι επιβάτες θα κατέβαιναν και πόσοι θα ανέβαιναν. Για να γίνουν σύντροφοι και συνοδοπόροι. Για να κατέβουν πάλι κάποιοι και ν’ ανεβαίνουν διαρκώς καινούργιοι. Κάποιοι στέριωσαν για τα καλά. Είναι σα να ξεκινήσαμε μαζί από τότε. Η Μένη (σχεδόν από την πρώτη μέρα), ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Ελένη, ο Στάθης. Υπήρξαμε πράγματι πολλοί τυχεροί.  Δίπλα μας βρέθηκαν άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί μας μια μεγάλη περιπέτεια. Ο Νίκος Χουρμουζιάδης, η Ιωάννα Μανωλεδάκη, ο Απόστολος Βέττας, ο Ηρακλής Πασχαλίδης, ο Κώστας Βόμβολος, η Έρση Βασιλικιώτη, η Γλυκερία Καλαϊτζή, ο Νίκος Αρμάος, ο Πέτρος Ζηβανός, η Λίλα Καρακώστα, η Στέλλα Μιχαηλίδου, ο Γιάννης Μόσχος, ο Στράτος Κουτράκης. HΘάλεια και η Δώρα, η Λένα (κι αυτή μας άφησε νωρίς), ο Αντρέας κι ο Γιώργος, οι δύο Γιάννηδες, ο Νίκος και η Έλενα και ο Γλαστράκος. Αλλά και η Νατάσα και ο Βασίλης, και η Μαρία, και η Ρία  και η Σάντυ και ο Στέφανος, κι ο Μήτσος και ο Γιώργος. Κι έπειτα οι νεότεροι, οι περισσότεροι μαθητές μας: η Άννα, η Νανά, ο Γιάννης,ο Πρόδρομος και ο Χρηστάκης. η Αθηνά, ο Κυριάκος, ο Μάριος, ο Γιώργος, η Μαρίτα, η Μαριέττα, η Μομώ, αλλά και οι Μαρίες, η Χριστίνα και η Δήμητρα, η Όλγα και τώρα οι τελευταίοι, ο Ηλίας και η Άννα και η Σοφία, και άλλοι, πολλοί άλλοι που μαζί μάθαμε, κι ύστερα μαθαίναμε σε κάποιους νεότερους αυτά που μάθαμε εμείς από τα λάθη μας κι απ’ τα σωστά μας. Πολύ μακρύς, κι ας είναι  γεμάτος παραλείψεις,  ο κατάλογος των ανθρώπων που πέρασαν από το θέατρο Αμαλία.

Κι επειδή τελικά «τίποτα δεν πάει χαμένο», ας κρατήσουμε αυτά τα 32 και κάτι χρόνια  σαν ένα πολύτιμο δώρο που μας χαρίστηκε.

Σίγουρα σε κάποιες σχολές  κάποια παιδιά που ετοιμάζονται να βγουν στο θέατρο σήμερα μέσα σ’ αυτήν την Ελλάδα  (και που έχουν μέσο όρο ηλικίας το 23) δεν ξέρουν, όπως δεν ξέραμε τότε κι εμείς, ότι αυτά θα κάνουν «να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση».