Η πόλη μου

Η πόλη μου δεν ήταν ποτέ δική μου. Δεν κατάφερα ποτέ μετά από τόσα χρόνια να την κερδίσω. Και η αλήθεια είναι τελικά πως ούτε εκείνη έκανε τίποτα για αυτό. Κατά καιρούς έμπαιναν τρίτοι σε αυτή τη σχέση και την αποδυνάμωναν. Άλλες πόλεις, άλλοι άνθρωποι, άλλα μπαλκόνια, άλλες πλατείες. Κι ύστερα πάλι από την αρχή. Να την περπατήσω να την μυρίσω να κάνω τα στραβά μάτια στα ελαττώματα της. Μια πόλη που δέχτηκε ότι ο καθένας ήθελε να της προσάψει. Μια εσάνς ερωτική. Πασπαλισμένη με μπόλικο ψεύτικο εναλλακτικό underground και ωραίες γυναίκες με τακούνια στην Τσιμισκή, ορχήστρες φεστιβάλ και ένας αγώνας να ‘σαι κουλτουρέλ σαλονικιός, εγχώριο σταρ σύστεμ, κουλούρι με σουσάμι και σαν την Χαλκιδική δεν έχει.

Η πόλη μου γεννούσε ήρωες που με τα χρόνια μεταλλάχθηκαν και φεύγοντας από την αγκαλιά της για την πρωτεύουσα πήραν το λάμδα το παχύ και λίγη γραφικότητα για να πουλήσουν. Και τους άφησε. Η πόλη μου δεν είναι πια αθώα. Ένας αυτόματος πιλότος, ένας ζορό και τώρα ένας επαναστάτης δείχνουνε τον δρόμο. Γεμάτο λακούβες και παρτέρια με λουλούδια απότιστα. Γεμάτο αδέσποτα και άστεγους. Γεμάτο μηχανάκια και αυτοκίνητα. Η πόλη μου δεν ήταν ποτέ δική μου ούτε θα γίνει γιατί δεν με ενδιαφέρει να την εκμεταλλευτώ.

Ούτε το λάμδα της ούτε το δήθεν εναλλακτικό της underground ούτε το πεζοδρόμιο της για να απλώσω τα τραπεζάκια μου ούτε το κοινό της για ταΐσω την πείνα μου για αναγνώριση ούτε τα πάρκα της για κάνει ο σκύλος μου την ανάγκη του. Δεν θέλω καν τη διάβασή της να παρκάρω το μηχανάκι μου. Και σίγουρα δεν μου χρειάζεται η θάλασσά της για να ρίξω τα σκουπίδια μου.Πόσο μάλλον το σταρ σύστεμ της για να νιώσω ότι υπάρχω.

Θεσσαλονίκη αυτό ήτανε. Μπορώ να κάνω από δω και πέρα ότι ζω αλλού. Να αφήσω άλλες πολιτείες να με ξεμυαλίσουν.Και να’ ρχομαι σ’ εσένα σαν τουρίστας. Που χαίρεται τα κάλλη σου χωρίς να εμβαθύνει περισσότερο. Αυτό ήτανε, θα σκέφτομαι, θα ζω και θα αναπνέω από δω και πέρα σαν πολίτης αυτού του κόσμου περαστικός. Και θα κρατήσω μόνο τα ωραία σου.

Την έξω καρδιά σου. Το ότι όλοι οι δρόμοι σου οδηγούν στη θάλασσα. Τα ανοιξιάτικα βράδια σου στο μπαλκόνι και τα καλοκαίρια με την πλάτη στον τοίχο και μια παγωμένη μπύρα στο χέρι στους πεζόδρομους. Πολίτης του κόσμου από δω και στο εξής. Που σημαίνει να μην ανήκεις πουθενά. Παρά μόνο σε αυτούς που αγαπάς. Να επιβιώνεις χωρίς να το κάνεις θέμα. Να μην έχεις ανάγκη καμιά πόλη για να νιώσεις ζωντανός.

Γιατί η πόλη σου είναι οι άνθρωποι της ζωής σου τα όνειρα και οι αναμνήσεις σου. Μόνο έτσι αντέχεις. Μόνο έτσι ανήκεις στον εαυτό σου και στον κόσμο εκεί έξω που σε περιμένει να τον ανακαλύψεις πριν σε καταπιεί μια πόλη που στα αλήθεια δεν είναι κανενός.

Και ας τους αφήνει όλους να φάνε κάτι απ’ ότι απέμεινε.