Ίσα μέτρα, ίσα σταθμά

Την ΧΑΝΘ την αγαπώ, όπως και πολλοί μεγαλύτεροι και μικρότεροι από εμένα που έζησαν στους κόλπους της. Η επαφή μου με την ΧΑΝΘ ξεκίνησε όταν την ασπρόμαυρη δεκαετία του εβδομήντα μαθητή του δημοτικού η μητέρα μου με έγραψε στις ακαδημίες μπάσκετ της Αδελφότητας…. Τότε προπονήσεις κάναμε εκεί που είναι σήμερα η πισίνα, οι μπασκέτες ήταν ξύλινες και το δάπεδο μωσαϊκό. Εκατοντάδες παιδιά μαθαίναμε τα μυστικά του αθλήματος, με παπούτσια Αλυσίδα Εβιέλα και φόρμες από τις τοπικές βιοτεχνίες που τότε ανθούσαν.

Καθώς μεγάλωνα το δέσιμο μου με την ΧΑΝΘ γινόταν δυνατότερο… τα εφηβικά μου καλοκαίρια τα περνούσα στην κατασκήνωση, στο Άγιο Νικόλαο. Επιπρόσθετα από τις ακαδημίες έφτασα να παίζω στο παιδικό και μετά στο εφηβικό, από τα μωσαϊκά ανεβήκαμε στο κλειστό με ξύλινο παρκέ και στο ιστορικό ανοιχτό γήπεδο με τις κερκίδες ( το πρώτο γήπεδο μπάσκετ στην Ελλάδα), που σήμερα δεν υπάρχει πια.

Μέσα στην ΧΑΝΘ, έμαθα να συμμετέχω στην ομάδα, να συνυπάρχω, να αγωνίζομαι, να ελίσσομαι… έμαθα τι σημαίνει να αντέχω, να πειθαρχώ, τι σημαίνει νίκη και τι ήττα… το πιο σημαντικό όλων όμως, έμαθα τι σημαίνει φιλία…

Το ιστορικό αυτό κτίριο ήταν η φωλιά των καλύτερων στιγμών των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Θυμάμαι θρυλικές ιστορίες για παίκτες που πέφτανε σε δυσμένεια και ο coach κολλούσε το δελτίο τους στον τρούλο του κτιρίου σαν ένδειξη ότι δεν θα ξαναπαίξουνε ποτέ για την ομάδα…το πώς μαζεύαμε χρήματα από το χαρτζιλίκι μας για να αγοράσουμε στολές και φόρμες αφού η ΧΑΝΘ δεν ήθελε χορηγούς και διαφήμιση στην φανέλα.

Έκτοτε έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες…. τα γήπεδα μπορεί να άλλαξαν, να εκσυγχρονίστηκαν, η ακίνητη περιουσία να αναπτύχθηκε με βάση σύγχρονα χρηματοοικονομικά κριτήρια και εργαλεία αλλά η μυρωδιά του κτιρίου, η ατμόσφαιρά και ενέργεια του παρέμεναν μέχρι πρότινος αναλλοίωτα στον χρόνο… Και λέω μέχρι πρότινος γιατί περνώντας από την πλατεία της ΧΑΝΘ πριν από λίγες μέρες είδα το βιασμό του κτιρίου και της ιστορίας του μπροστά μου … ένα τεράστιο banner κυριαρχεί στην μισή πρόσοψη του κτιρίου, οπού το ένα τρίτο του έχει διαφήμιση του χορηγού… ένα πλαστικό τεράστιο banner ασελγεί πάνω στην κάθε αριστοτεχνική καμπύλη του κτιρίου, ρυπαίνει οπτικά ένα από τα κτίρια εμβλήματα της πόλης μας.

Και εδώ έρχεται η ασυνέπεια της Δημοτικής Αρχής. Έχει κάποιους μήνες τώρα που ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει ξεκινήσει ένα κυνηγητό ενάντια στις ταμπέλες επαγγελματιών που βρίσκονται σε προσόψεις πολυκατοικιών με σκοπό τον ευπρεπισμό της χαοτικής πόλης μας… Εν μέσω σφοδρής οικονομικής κρίσης ο Δήμος αναγκάζει επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται σε ορόφους να κατεβάζουν τις ταμπέλες τους ενεργοποιώντας έναν ξεχασμένο νόμο περί παράνομης διαφήμισης… Φαίνεται όμως ότι στην περίπτωση του κτιρίου της ΧΑΝΘ, ενός από τα εμβλήματα αυτής της πόλης αυτό δεν ισχύει… ισχύει για όλους τους άλλους… «Μα η ΧΑΝΘ έχει ανάγκη τους χορηγούς» μου είπε ένας φίλος, «προσφέρει έργο η ΧΑΝΘ, χρειάζονται χρήματα»… Εντάξει, να το δεχτώ… τότε όμως ας επιτρέψουμε και το Δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου που δεν έχει χρήματα ούτε για πετρέλαιο να βρει έναν χορηγό και να βάλει ένα αντίστοιχο banner που θα καλύπτει το μισό κτίριο… το ίδιο να κάνει και το Δικαστικό μέγαρο, είναι σε καλό σημείο θα πιάσει καλή τιμή, και γιατί όχι και στο Λευκό Πύργο θα συνεισφέρει στο να μειωθούν τα ελλείμματα του Δήμου. Πού είναι η αρχή και πού το τέλος;

Δεν είμαι ενάντια στους χορηγούς, ούτε στην ιδιωτική πρωτοβουλία… Σε αυτήν την δυσμενή οικονομική συγκυρία, όμως, είναι σημαντικό για το κοινό αίσθημα η δημοτική αρχή να αποφασίσει τι τελικά θέλει και αυτό να ισχύσει για όλους χωρίς να υπάρχουν επιλεκτικές εξαιρέσεις.