Ισταμπούλ – Θεσσαλονίκη

Ισταμπούλ, στη διαδρομή από το αεροδρόμιο Ατατούρκ προς το κέντρο, 25 χιλιόμετρα απόσταση. Ο ταξιτζής μας καλωσορίζει. Λιακάδα και θαλασσινή αύρα. Τριαντάφυλλα και μπιγκόνιες στα ολάνθιστα παρτέρια, αναρίθμητες ζαρντινιέρες με λουλούδια σε όλα τα χρώματα στις κολώνες, μα ποιος, πώς και πότε τα ποτίζει; Eνα μήνα πριν ήταν όλα γεμάτα ανθισμένες τουλίπες, η Πόλη με το «φεστιβάλ τουλίπας» γιόρταζε την άνοιξη και το λουλούδι που χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας -, πότε πρόλαβαν να τα αντικαταστήσουν με τόσα τριαντάφυλλα; Περιποιημένα γαλήνια πάρκα μπροστά στη θάλασσα του Μαρμαρά ανοιχτά στον καθένα, πεντακάθαρα όλα παντού, απίστευτη καθαριότητα για μια πόλη είκοσι εκατομμυρίων. Ανάμεσα τους μικρά περίπτερα για καφέ ή τσάι. Εκατοντάδες πλοία περιμένουν να πληρώσουν για να περάσουν τα στενά του Βοσπόρου. Καραβάκια και θαλάσσια ταξί στις σκάλες έτοιμα να σε μεταφέρουν στην Ασία ή τα νησιά. Η υπέροχη βιτρίνα της Πόλης υποδέχεται τους ξένους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Η τόση ομορφιά κάνει τα μάτια σου να πονάνε.

Κατεβαίνεις στο κέντρο, στο Πέραν. Είναι Σαββατοκύριακο και είναι γιορτή. Χιλιάδες άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι ξεχύνονται στους δρόμους, κατακλύζουν τα πάντα, μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα που είναι ανοιχτά κανονικά μέχρι τις δέκα το βράδυ, αλλά πολλά και μέχρι τα μεσάνυχτα. (Δείκτης ανάπτυξης + 11%). Και το τελευταίο σκαμνάκι στα απειράριθμα μαγαζιά κάθε είδους είναι κατειλημμένο. Με μια μπύρα και στραγάλια μπροστά τους, κόστος ούτε ένα ευρώ, κουβεντιάζουν, γελάνε, τραγουδούν, από παντού ακούγονται μουσικές, κρουστά και ούτια, πλανόδιοι οργανοπαίχτες τριγυρνούν στα τραπεζάκια… Η ζωντάνια και το κέφι παρασέρνει και τους πιο αδιάφορους… Τα ξημερώματα θα βγουν τα δημοτικά αυτοκίνητα με τις βούρτσες να εξαφανίσουν και τα τελευταία ίχνη της διασκέδασης.

Θεσσαλονίκη, επιστροφή, στη διαδρομή από το αεροδρόμιο Μακεδονία προς το κέντρο, δέκα χιλιόμετρα απόσταση. Στο ταξί ο αοιδός διατείνεται πώς «θα γκρεμίσει το σπίτι, θα κατεδαφίσει το σπίτι», ή κάτι τέτοιο. Χαμηλό βαρομετρικό και ψιχάλα. (Στον καταραμένο τόπο Μάη – και Ιούνη – μήνα βρέχει!). Η θάλασσα αόρατη. Ξερόχορτα παντού, ξεπατωμένα κράσπεδα, χορταριασμένα και γεμάτα σκουπίδια τα όποια δενδρύλλια, γόπες και ξερά φύλλα στην άκρη του δρόμου. Στο Φοίνικα και στο Βότση έχει μήνες να περάσει σκούπα. Στις κολώνες ο Γονίδης, η Βίσση, ένας Οικονομόπουλος και άλλοι που ονομάζουν διεθνή καριέρα την αναβάθμιση από τα πανηγύρια του χωριού τους στις πίστες των σκυλάδικων της Θεσσαλονίκης. Εγκατάλειψη, αδιαφορία, ακαλαισθησία και βρωμιά, απίστευτη βρωμιά για μια πόλη ενός μόνο εκατομμυρίου -, υποδέχονται τους όποιους επισκέπτες και τους ντόπιους στη βιτρίνα της πόλης. Η τόση ασχήμια κάνει την ψυχή σου να πονάει.

Κατεβαίνεις στο κέντρο, διακόσια μέτρα από το Λευκό Πύργο. Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, κάδοι ξέχειλοι και όχι μόνο από σκουπίδια, αλλά και σπασμένα έπιπλα, αντικείμενα κάθε είδους, ενδεικτικά της συμπεριφοράς των πολιτών. Ακόμη κι αν τα δημοτικά αυτοκίνητα περάσουν για να τα μαζέψουν είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ποτέ δεν θα βγουν βούρτσες για να πλύνουν τους δρόμους, που από τη γλίτσα με την πρώτη ψιχάλα θα μετατραπούν πάλι σε τσουλήθρες. Κλειστά μαγαζιά, όχι μόνο λόγω κρίσης, αλλά και λόγω ωραρίου πολυτελείας, διήμερων και τριήμερων.(δείκτης υπανάπτυξης – 3, – 4, ή – 4,5%) Αν τα παπούτσια σου έχουν τακούνια τ’ ακούς να χτυπούν στο πεζοδρόμιο. Η ερημιά και η εγκατάλειψη μπορεί να καταβάλει και τους πιο αισιόδοξους. Θέλεις απλώς να κλειστείς μέσα, να μη βλέπεις και να μην ακούς… Κι εκεί δυστυχώς θα σε περιλάβουν ο Δρίτσας, ο Στρατούλης και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.