Ιστορίες coming out που σου δίνουν τη δύναμη να ακούσεις την αγάπη!

Ίσως ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια που έχουν να αντιμετωπίσουν τα άτομα της LGBTQI+ κοινότητας, είναι η στιγμή του coming out.

Εκείνη την στιγμή που το παιδί σου ή ο/η/το φίλ@ σου θα αποφασίσει να σου μιλήσει για την αγάπη, την σεξουαλική του ταυτότητα, την έκφραση του, εν ολίγοις την ελευθερία σου οφείλεις να σωπάσεις και τον ακούσεις. Καταπιέστηκε χρόνια, γιατί ζει σε μία κοινωνία που δεν του έχει δώσει το ελεύθερο να είναι ο εαυτός του και τώρα, ήρθε η ώρα, να αποτάξει τα στερεότυπα, να ξεκλειδωθεί και να σου μιλήσει για την δική του ιστορία.

Τι είναι το Coming Out;

Το coming out είναι η διαδικασία με την οποία ένα άτομο αποκαλύπτει στους άλλους ότι είναι λεσβία, ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, τρανς, κουήρ ή ανήκει σε άλλη σεξουαλική ή έμφυλη μειονότητα. Αυτή η αποκάλυψη μπορεί να γίνει σταδιακά ή ξαφνικά και μπορεί να απευθύνεται σε φίλους, οικογένεια, συναδέλφους ή ακόμα και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Η σημασία του Coming Out

Η διαδικασία του coming out έχει μεγάλη σημασία για την ψυχική και συναισθηματική ευημερία των ατόμων LGBTQ+. Μέσω αυτής της πράξης, τα άτομα επιβεβαιώνουν και αποδέχονται την ταυτότητά τους, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερα επίπεδα αυτοεκτίμησης και μειωμένα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης.

Το coming out μπορεί επίσης να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και στην καταπολέμηση των προκαταλήψεων και των διακρίσεων. Όταν περισσότερα άτομα είναι ανοιχτά για τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή την ταυτότητα φύλου τους, η ορατότητα των LGBTQ+ ατόμων αυξάνεται, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη αποδοχή και υποστήριξη από την κοινωνία.

Προκλήσεις και Αντιδράσεις

Παρά τη σημασία και τα οφέλη του coming out, η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Πολλά άτομα αντιμετωπίζουν φόβο απόρριψης, κοινωνικού στιγματισμού ή ακόμα και βίας. Οι αντιδράσεις των άλλων μπορεί να κυμαίνονται από την πλήρη αποδοχή και υποστήριξη μέχρι την άρνηση, την αποξένωση ή τη φυσική βία.

Μην βιαστείς, πάρε τον χρόνο σου, σκέψου τι είναι καλύτερο για εσένα, ζήτα βοήθεια, υπάρχει μπόλικη εκεί έξω και μίλα στα άτομα που είναι πραγματικά και ουσιαστικά κοντά σου, εκείνα θα σε αγκαλιάσουν και θα χαρούν με όλα όσα είσαι!

Η συνεχής ανάγκη να κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό, με ξανά έφερε στα πρόθυρα της κατάθλιψης.

“Ήμουν περίπου 17 ετών όταν άρχισα να καταλαβαίνω για πρώτη φορά τη σεξουαλικότητά μου. Κατά τη διάρκεια του Covid απέκτησα το πρώτο μου crush σε αγόρι, ο οποίος τελικά κατέληξε να γίνεται και η πρώτη μου σχέση με άτομο του ίδιου φύλου. Τα συναισθήματα που βίωσα ήταν καινούργια και συναρπαστικά και μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν είχα κατανοήσει πλήρως μέχρι τότε.

Η πανδημία με ανάγκασε να είμαι στο σπίτι με την οικογένειά μου 24 ώρες το 24ωρο, δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο έπρεπε να κρύβω αυτήν μου την σχέση. Ήταν μια αγχωτική και συναισθηματικά φορτισμένη περίοδος για εμένα, ειδικά όταν η σχέση μου έληξε κατά τη διάρκεια μίας εκ των πολλών, καραντίνας. Η συνεχής ανάγκη να κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό, με ξανά έφερε στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Κατά τη διάρκεια της τρίτης καραντίνας, έφτασα σε αδιέξοδο. Συνειδητοποίησα ότι για να αποφύγω να ξαναπέσω στην κατάθλιψη, έπρεπε να είμαι ειλικρινής με την οικογένειά μου για το ποιος είμαι.

Αποφάσισα να μιλήσω πρώτα στη μητέρα μου. Ήξερα πως θα με καταλάβαινε και θα με βοηθούσε. Όταν της το είπα, ήταν συγκινημένη, αλλά και εξαιρετικά υποστηρικτική. Μου είπε πως με αγαπάει άνευ όρων και πως για αυτήν, δεν είχε σημασία ποιον αγαπούσα.

Στη συνέχεια, μίλησα στον μπαμπά μου. Η σχέση μας δεν ήταν πολύ σταθερή και δεν ήμουν σίγουρος για το πώς θα αντιδρούσε. Προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν επίσης πολύ υποστηρικτικός. Μου είπε ότι ήταν περήφανος για το άτομο που είχα γίνει και ότι η σεξουαλικότητά μου δεν άλλαζε τον τρόπο με τον οποίο με έβλεπε. 

Φυσικά δεν έλειψε το coming out στους φίλους μου. Οι περισσότεροι από αυτούς υποψιάζονταν ήδη ότι δεν ήμουν straight, οπότε οι αντιδράσεις τους ήταν ξεκαρδιστικές. Προσπάθησαν να το παίξουν έκπληκτοι, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι το ήξεραν από την αρχή.

Κοιτάζοντας πίσω, το coming out μου, ήταν μια από τις πιο δύσκολες και συγχρόνως πιο απελευθερωτικές στιγμές της ζωής μου. Μου επέτρεψε να αγκαλιάσω τον πραγματικό μου εαυτό και ενίσχυσε τις σχέσεις μου με την οικογένεια και τους φίλους μου. Σε όποιον σκέφτεται να κάνει coming out, η συμβουλή μου είναι να το κάνει με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Να περιτριγυρίζεστε με υποστηρικτικούς ανθρώπους και να θυμάστε ότι η ταυτότητά σας είναι πολύτιμη για τους ίδιους τους εαυτούς σας.”

*Κωνσταντίνος

Να είστε περήφανοι που είστε αληθινοί

Το coming out σε γενικές γραμμές μπορεί να πει κάποιος ότι είναι μια διδακτική διαδικασία. Προσωπικά έχω χρόνια που βγήκα από την ντουλάπα και μοιράστηκα αυτό το μυστικό με τους ανθρώπους. Από την μια μεν ξελαφρωσα αλλά από την άλλη κατάλαβα πως όλο αυτό είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα. Δεν χρειαζόταν στην περίπτωση μου να κάνω coming out για να μου αναγνωρίσουν την διαφορετικότητα αλλά ήθελα να εκδηλώθω ώστε να νιώθω και εγώ ένα ίσο μέλος της οικογένειας. Συνεχώς παλεύεις με το μέσα σου σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά πίστεψε με όταν μοιράζεσαι κάτι μ κάποιον ελαφρύνεις αμεσως. Σε όλη αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος που με βοήθησε ήταν η γιαγιά μου και την ευχαριστώ πολυ καθώς έπαιξε ρόλο για το τι ανθρωπος είμαι σήμερα αλλά και την ευαχριστω που με αγαπάει άνευ ορων ξαι με υποστηρίζει είτε κατανοεί τον κογο είτε όχι.. γιατί αυτός είναι σκοπός να αγαπαδε και να αγαπιέστε άνευ όρων χωρίς ανταλαγμα. Προς όλους τους μικρότερους εκεί έξω να ξέρετε ποτέ δεν είναι αργά. Βλέπω με τον καιρό αλλάζουν τα πράγματα και η αποδοχή και η συμπερίληψη μεγαλώνει και χαίρομαι γιατί στα χρόνια τα δικά μου και πιο πίσω ακόμα υπήρχε μια άρνηση προς αυτή την κατεύθυνση της κοινωνίας. Τέλος να είστε περήφανοι γιατί πετύχατε τους στόχους και πραγματοποιήσατε τα όνειρα, να είστε περήφανοι που είστε αληθινοί και έχετε ανθρώπους γύρω σας να σας στηρίζουν και να σας αγαπάνε και όχι γιατί είστε άνθρωποι.

*Μίνως

Όλα έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ελεύθερα

“Μεγάλωσα σε μία μικρή πόλη, όλοι γνωριζόμασταν με όλους. Από μικρή ήμουν εξωστρεφής. Έκανα παρέα περισσότερο με αγόρια πάντα, αγαπούσα το ποδόσφαιρο και τα αυτοκίνητα. Όταν ξεκίνησα να ντύνομαι μόνη, αγόραζα περισσότερο φαρδιά ρούχα, αυτά με βόλευαν. Πέρασα φάσεις που φορούσα φορέματα και βαφόμουν – και μεταξύ μας σε αυτή την φάση είμαι μέχρι σήμερα. Υποψιάστηκα πως κάτι τρέχει με εμένα στην εφηβεία, όταν όλες μου οι φίλες μιλούσαν για αγόρια και φλερτ και σε εμένα δεν άρεσε κανένας. Δεν είχα κανένα απολύτως ενδιαφέρον απέναντι στα αγόρια, παρά μόνο φιλικό. Ήταν εύκολο να πω για κάποιο άτομο ό,τι είναι όμορφο αλλά μέχρι εκεί.

Στην πρώτη Λυκείου, πήγα κατασκήνωση, εκεί γνώρισα το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα, κάναμε κολλητή παρέα και ήμασταν όλη την ημέρα μαζί, μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι πως τα συναισθήματά μου δεν ήταν καθαρά φιλικά. Πήρα την απόφαση να το μοιραστώ κι εκείνη ανταποκρίθηκε το ίδιο. Τότε έδωσα το πρώτο μου φιλί και αναπτύξαμε για λίγο καιρό μία ερωτική σχέση. Τότε αντιλήφθηκα πως ερωτικά με ελκύουν οι κοπέλες. Ήθελα να το μοιραστώ, αλλά μου πήρε πραγματικά πολύ καιρό για να το κάνω. Πίστευα πως αν το μοιραστώ θα μου το καταστρέψουν, θα με κάνουν να ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι και τελικά η αγάπη και ο έρωτας δεν θα είναι αγαθές έννοιες στο μυαλό μου.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, στα οποία και υποκρινόμουν, άλλες φορές μιλούσα για αγόρια του Λυκείου, άλλες έλεγα πως μιλάω στο Facebook με φανταστικούς τύπους. Είχα βγει και ένα ραντεβού με ένα παιδί από το σχολείο, που κάπως έτσι γίναμε και φίλοι μέχρι σήμερα- αυτός ήταν και ο πρώτος που έμαθε για εμένα. Και ενώ περίμενα να θυμώσει ήταν πολύ υποστηρικτικός και με ενθάρρυνε στο να μιλήσω στην οικογένεια μου και την παρέα μου.

Μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο και λίγο πριν αλλάξω πόλη, είχα πάρει την απόφαση να το πω στους δικούς μου. Γνωρίζοντας πως η αντίδραση του πατέρα μου δεν θα είναι καλή- αν σκεφτούμε πως έχει το κλασικό πρότυπο άντρα σε επαρχία. Μαζεύοντας λοιπόν και τις τελευταίες κούτες για να μετακομίσω στην Θεσσαλονίκη, είπα στην μαμά μου να βγούμε στο μπαλκόνι για να κάνουμε ένα τσιγάρο. Δεν θυμάμαι καν πως της το είπα, γιατί το άγχος μου και η ντροπή μου με κατέβαλλαν. Θυμάμαι όμως πως δάκρυσε, με πήρε αγκαλιά με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε: «Άννα, σε αγαπάω όπως είσαι. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένη όλα τ’ άλλα δεν με αφορούν, η ζωή είναι δική σου κι εγώ θα είμαι δίπλα σου». Δεν περίμενα σε καμία των περιπτώσεων τέτοια αντιμετώπιση, διότι, όλο το διάστημα που προσπαθούσα να προετοιμαστώ, διάβαζα hate comment στα σχόλια που έλεγαν “καλύτερα φασίστας παρά αδερφή”.

Η μαμά μου με βοήθησε να το επικοινωνήσω και στον πατέρα μου και μάλλον τον είχε ήδη προετοιμάσει (δεν θα το μάθουμε ποτέ) γιατί ήταν σαν να περιμένει να ακούσει. Ο μπαμπάς μου έμεινε σιωπηλός σταύρωσε τα χέρια του και με κοιτούσε στα μάτια για αρκετή ώρα- εκείνη την ώρα δεν με ενδιέφερε η αντίδραση του- αισθανόμουν ελεύθερη. Μέχρι που, σηκώθηκε ήρθε δίπλα μου στον καναπέ και είπε: “Εντάξει λοιπόν. Πάντα θα ‘σαι κόρη μου.” Ακόμη γελάω όταν το σκέφτομαι. 

Τότε, ένιωσα ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από τους ώμους  μου. Η αποδοχή και η υποστήριξη της οικογένειάς μου μου έδωσαν τη δύναμη να μιλήσω και στους φίλους μου, όσοι αντέδρασαν άσχημα αυτομάτως διαγράφηκαν.  Αλλά ίσως καλύτερα έτσι, γιατί τώρα ξέρω πως οι γύρω μου ξέρουν ποια είμαι πραγματικά. Και στα 30 μου δεν κρύβομαι, αλλάζω τον χρόνο τόσο με την οικογένεια μου όσο και με την σύντροφο μου. Και είμαι ευτυχισμένη, τώρα που κάποια άτομα θέλουν να κουκουλώσουν την αγάπη θέλω να τους απαντήσω πως όλα έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ελεύθερα και φιλάκια!”

*Άννα