Οι καυγάδες στον ΟΑΣΘ είναι εκείνοι που θα σε ξυπνήσουν το χάραμα, όταν με το ζόρι κατάφερες να αποχωριστείς την ζεστασιά του κρεβατιού σου μία μουντή Δευτέρα για να πας στην δουλειά. Επί κοροναϊού αυτοί οι καυγάδες έχουν πάρει μία μεγαλύτερη έκταση. Καθώς ο κόσμος έχει αποκτήσει εντονότερα το αίσθημα του φόβου. Το θέμα μάσκα κυριαρχεί. Πριν λίγες εβδομάδες λοιπόν, ένας νεαρός τσακωνόταν με μία ηλικιωμένη μέσα στο 3Κ επειδή εκείνος δεν φορούσε μάσκα. Μετά από την έντονη λογομαχία σε κάποια στιγμή ”έκρηξης” γυρνάει ο τύπος και της λέει ”Κυρία μου, μην φοβάστε για τον κοροναιό , εσείς έτσι κι αλλιλώς με το ένα πόδι στον τάφο ειστε” (το γνωστό σεβόμαστε τους μεγαλύτερους). Και το κερασάκι έπεσε στο τέλος, όπου λίγο πριν κατέβει ο τύπος από το λεωφορείο έφτυσε την ηλικιωμένη.

04:00 ξημέρωμα Σαββάτου, χειμώνας πρώτου έτους. Περιμένουμε στο κρύο το αστικό. Μπαίνοντας βλέπουμε μία κενή θέση πίσω στην μηχανή. Η φίλη μου αποφασίζει να καθίσει. (Που να ξερέ τι την περιμένει…) λίγες στάσεις αργότερα μπαίνει ένας τύπος ο οποίος με το ζόρι περπατάει. Κάθεται δίπλα της και διακριτικά βγάζει μία σύριγγα. Εμείς σαστίζουμε… Την κοιτάμε της λέμε να φύγει εκείνη ψύχραιμη μας κοιτά και γυρνά το κεφάλι της. Ο τύπος καρφώνει την σύριγγα στη φλέβα του. Κανονική πρέζα, χωρίς κανένα δισταγμό. Όλο το λεωφορείο έχει κοκκαλώσει αλλά τι να κάναμε όλοι φοιτητές. Δεν αντέδρασε κανείς. Να κάτι τέτοια σκηνικά μου θυμίζουν τα λόγια της μαμάς μου για το 78αρι. Ότι ακούσετε γι αυτό το λεωφορείο αληθεύει δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας.

Νοέμβρης 2019. Περιμένωντας υπομονετικά (ατέλειωτες ώρες) το 29 για να φτάσω στην πρόβα για το θεατρικό που συμμετείχα τότε. Αφού έχει περάσει ένα μισάωρο και το λεωφορείο ήταν άφαντο, ξαφνικά αποφασίζει να κάνει μία guest εμφάνιση. Δεν θα σχολιάσω την καθυστέρηση γιατί μετά από αυτά που ακολούθησαν, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε. Καθώς προχωράμε, δύο παιδιά στην επόμενη στάση δεν προλαβαίνουν να μπουν. Έτσι αποφασίζουν να χτυπήσουν με δύναμη την πίσω πόρτα. Γυρίζει το μάτι του οδηγού, τραβάει χειρόφρενο, κατεβαίνει από το λεωφορείο και αρχίζει να τα βρίζει. Εκεί κατάλαβα, πως δεν θα προλάβω ούτε την υπόκλιση στην πρόβα. Μπαίνει με τα πολλά μέσα ο οδηγός (πάλι καλά λέω θα φτάσουμε κάποια στιγμή) και 100 μέτρα μετά τρακάρει με ένα αμάξι! Μένουμε περίπου 10 λεπτά όλοι μέσα στο λεωφορείο γιατί οι πόρτες ήταν κλειστές και ύστερα μας ανακοινώνει πως δεν θα συνεχίσει το δρομολόγιο. Από ότι καταλάβατε το πήρα ποδαράτο έως το θέατρο (χάρη στον ΟΑΣΘ διατηρούμε την όποια φυσική κατάσταση έχουμε).

Υ.Γ Με τα πόδια αν το έπαιρνα εξ’ αρχής πιο γρήγορα θα έφτανα.

Υ.Γ1 Θυμάμαι ποιος οδηγός είναι και αν έχω επιλογή τον αποφεύγω.

Δείτε επίσης: Δέκα τύποι επιβατών στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ

#Διαδρομή 69

Είναι δυο κυρίες πάνω από 80 ετών στο λεωφορείο προς Επανωμη. Πρωί – πρωί για μπανάκι. Φοράνε τα μαγιό τους τα τεράστια γυαλιά τους ,τις ψάθες τους φυσικά τις μάσκες τους και δύο τεράστια καπέλα. Μπαίνουν από ΙΚΕΑ και κάθονται μπροστά μπροστά για να μην ζαλίστουν λέει. Ως γνωστόν σαυτήν την ηλικία δεν ακούνε καλά και φωνάζουν. Όποιος έμπαινε σχολίαζαν τι φοράει και αν είναι μεγάλος η μικρός. Αφού έχουν θάψει όλους όσους ήμασταν μέσα μπαίνει ένας κύριος από το Πλαγιάρι χωρίς να’χει εισιτήριο. Ρωτάει λοιπόν ο άνθρωπος αν έχει κάποιος να του δώσει. Αυτές φωναχτά η μια στην άλλη λένε ότι έχουν αλλά δεν τον εμπιστεύονται ότι θα τους δώσει το ευρώ. Εκείνος βγάζει 2ευρω και λέει στην μια να του δώσει και να κρατήσει το 2ευρώ. Εκείνη λοιπόν το παίρνει του δίνει το εισιτήριο και με χαρά γυρίζει στην άλλη και της λέει αχ να αυτά είναι τα τυχερά Ρούλα μου….. αύριο κερνάω εγώ τον καφέ στα ΚΑΠΗ…Τις λάτρεψα… (Και το μπάνιο τους κάνανε, και τον καφέ τους τον ήπιανε.)

#Διαδρομή 2Κ

Δεκέμβρης 2018. Δευτέρα, ώρα 08:50. Εγώ αγουροξυπνημένη με γαλλικό ανά χείρας σκούφο και κασκόλ – κουβέρτα. Καθισμένη στην τελευταία θέση του λεωφορείου με ακουστικά, με προορισμό μου το κέντρο. Ξάφνου βλέπω μία κινητικότητα στην τελευταία πόρτα. Μπαίνει λοιπόν μια κυρία μεγάλης ηλικίας, κοντή με μαύρο αγορέ μαλλί. Φαινόταν νευρική. Απαιτεί λοιπόν από 2 παιδιά στην ηλικία μου να σηκωθούν για να καθίσει, τα παιδιά δίχως δεύτερη σκέψη σηκώνονται κάθεται και στις 2 θέσεις και αρχίζει επιθετικά και με μανία να δαγκώνει το φερμουάρ του μπουφάν της. Εκεί καταλαβαίνουμε όλοι πως κάτι τρέχει. Συνεχίζει με περισσότερη δύναμη. 2 στάσεις αργότερα ανεβαίνει μία μητέρα με ένα μικρό κοριτσάκι. Το κοριτσάκι με το ζόρι μπορεί να κρατήσει την ισορροπία του και η μητέρα ζητά από την κυρία αν μπορεί να παραχωρήσει την μία θέση. Εκείνη αρνείται. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χαστουκίζει το κορίτσακι, αναμενόμενο το κοριτσάκι έβαλε τα κλάματα και αγκάλιασε την μητέρα του. Όλοι εμείς είχαμε σαστίσει και κοιτούσαμε την κυρία με το μαύρο αγορέ μαλλί με το στόμα ανοιχτό. Εκείνη άρχισε να φωνάζει όταν από το σπίτι δεν τους μαθαίνουν την έννοια του ξύλου και του όχι θα το βρουν μπροστά τους. Η μητέρα κατέβηκε με την κόρη στην επόμενη στάση και ξάφνου όλο το λεωφορείο μεταφέρθηκε πιο μπροστά.

#Διαδρομή 5

Φεβρουάριος 2020. Λίγο πριν την πανδημία. Όταν ο ΟΑΣΘ ήταν στην χειρότερη του φάση.  Εκείνη την περιόδο θυμάμαι χαρακτηριστικά πως δούλευα στο κέντρο 9-5 και 6-11 είχα μάθημα στο Μέγαρο Μουσικής για το μεταπτυχιακό μου και έμενα Καλαμαριά. Εξαντλημένη από την καθημερινότητα από τα άπειρα δρομολόγια που είχα χάσει, από το βάρος της τσάντας που είχε μέσα laptop, ταπεράκια και σημειώσεις, από τις ελάχιστες ώρες ύπνου ένιωσα την ανάγκη ένα πρωί που το λεωφορείο ήταν γεμάτο να καθήσω. Κάθομαι λοιπόν ανακουφισμένη. (Να σημειωθεί ότι μόλις δω κάποιον μεγαλύτερο σηκώνομαι.) Έρχεται μία κυρία 50-60 κάνω την κλασική ερώτηση θέλετε να καθήσετε; Μου απαντά όχι κούκλα μου θα κατέβω σε 3 στάσεις. Ξαναβάζω τα ακουστικά μου και γέρνω το κεφάλι μου στο παράθυρο. Aρχίζουν λοιπόν δύο κυρίες γύρω στα 40 που καθόταν από πίσω μου να σχολιάζουν για το γεγονός του ότι δεν σηκώθηκα. Βγάζω τα ακουστικά και εκείνη την ώρα η κυριά (50-60) που ήταν από πάνω μου τις λέει: ”Δεν χρειάζεται να καθόμαστε, εμείς πάμε να πιούμε τον καφέ μας, αυτά τα παιδιά είναι όλη την ημέρα στο δρόμο με τα μαθήματα τους και την δουλειά τους. Και η εγγονή μου κάθε μέρα που μιλάμε στο τηλέφωνο μου περιγράφει πόσο ταλαιπωρείται κάθε μέρα στα αστικά.” Εκείνες δεν απαντούν τίποτα. Εγώ την κοιτάω σοκαρισμένη (ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΤΥΠΟΥ) της λέω ευχαριστώ και κατεβαίνω.

78Ν, ένα αστικό, μία ιστορία της πόλης. Το πλέον 1Ν και το μοναδικό νυχτερινό λεωφορείο της πόλης. Οκτώβριος 2019: ξημερώματα μετά από πάρτι που είχε πραγματοποιηθεί στην φιλοσοφική μπαίνουμε στο λεωφορείο, αφού φυσικά περιμέναμε το ακαδημαϊκό μισάωρο στην στάση. Διακρίναμε σε μια θέση κοντά στην τελευταία πόρτα του λεωφορείου έναν άνδρα μεγάλο σε ηλικία μέσα στα αίματα (κυριολεκτικά από πάνω μέχρι κάτω) . Το λεωφορείο δεν ξεκινούσε καθώς οι επιβάτες φώναζαν τον οδηγό να καλέσει την αστυνομία και το ασθενοφόρο. Ο αιμόφυρτος άνδρας επέμενε πως δεν χρειαζόταν να έρθει το ασθενοφόρο και η αστυνομία με την δικαιολογία πως δεν είχε συμβεί δα και κάτι τόσο σοβαρό, ένα μικρό καβγαδάκι με οπαδούς μιας άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας (τα γνωστά ακραία δράματα της πόλης). Το λεωφορείο σταμάτησε στην Εγνατία στο ύψος της καμάρας έως ότου να έρθει ασθενοφόρο να τον παραλάβει αφού ο ίδιος αρνούνταν πεισματικά να κατέβει από το λεωφορείο καθώς ήθελε να συνεχιστεί το δρομολόγιο για να “εξυπηρετηθούν” οι περίπου 100 (ίσως και περισσότεροι) επιβάτες. Ε να μην σας το πολυλογό μία ώρα μετά και ακόμα περιμέναμε. Ευτυχώς βρέθηκε ένας φίλος με το αμάξι και μας μάζωξε (γιατί αλλιώς πιθανόν να ξεροσταλιάζαμε ακόμα στην στάση Καμάρα).

Δείτε επίσης: Magic bus 78N

#Διαδρομή 8

Από ιστορίες ΟΑΣΘ άλλο τίποτα, εκείνη που θα θυμάμαι για πάντα είναι παλιά και διαχρονική. Ήμουν Δημοτικό πήγαινα να παραλάβω την αδερφή μου από το παιδικό σταθμό με την μαμά μου. Μπαίνουμε λοιπόν στο τότε 8αρι (δεν υπάρχει πια να ταν κι άλλο). Το λεωφορείο ασφυχτικά γεμάτο στεκόμαστε λοιπόν στην πρώτη πόρτα πίσω από τον οδηγό. Σε κάποια φάση βλέπω την μικρή (με το ζόρι 5) να ζορίζεται 5 δευτερόλεπτα αργότερα κάνει εμετό μπροστά στον οδηγό. Η μαμά να φωνάζει μία θέση στο παιδί, να μην σηκώνεται κανείς. Ώσπου σε κάποια φάση, πετάγεται μία κυρία και λέει ”Αν θέλει το κοριτσάκι ας κάτσει στα πόδια μου”. Η μαμά μου φρικαρισμένη της λέει ”τι λέτε κυρία μου.” Επικρατεί ένας μικρός καυγάς. Και μετά από τα χίλια μύρια όσα σηκώνεται μία κοπέλα και λέει μας πήρατε το κεφάλι ”Ας καθίσει εδώ το κοριτσάκι”. Συγνώμη κιόλας μαντάμ.