Ήταν 21 Απριλίου 1967…
Η ανάμνηση μιας δύσκολης ημέρας...
Λέξεις: Θόδωρος Παπαϊωάννου
Στην επαρχιακή κωμόπολη όπου πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, το καφενείο αποτελούσε τον βασικό χώρο αναψυχής για τον ανδρικό πληθυσμό. Υπήρχαν συνολικά τέσσερα.
Ο αριθμός δεν ήταν τυχαίος. Οι θαμώνες τους ήταν κατανεμημένοι ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, έτσι ώστε οι εν λόγω χώροι να αντιστοιχούν στις τρεις πολιτικές παρατάξεις, τη Δεξιά το Κέντρο και την Αριστερά, ενώ στο τέταρτο στεγάζονταν οι πιο light, οι αναποφάσιστοι θα λέγαμε.
Βέβαια, υπήρχε μια σχετική ευελιξία και κινητικότητα αλλά η συστηματική παραμονή σε κάποιο συγκεκριμένο σηματοδοτούσε και την πολιτική ταυτότητα του θαμώνα.
Εκείνο το βραδάκι, γυρίζοντας από τον καθιερωμένο ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της “πάνω” και της “κάτω” γειτονιάς (που δεν τελείωνε ποτέ αν η μια ομάδα δεν πετύχαινε 12 τέρματα σε βάρος της αντιπάλου…εξ’ ου και το προχωρημένο της ώρας) πέρασα έξω από το “καφενείο των αριστερών”.
Ο πλέον επώνυμος εκπρόσωπος του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου βρισκόταν στην είσοδο. Βλέποντάς με, με παρεκάλεσε να “πεταχτώ να του αγοράσω την ΑΥΓΗ” δίνοντάς μου ένα δίδραχμο έναντι της 1,50 δραχμής που ήταν η τιμή της.
Έτρεξα στο σχετικό βιβλιοπωλείο (χώρο διανομής οποιουδήποτε εντύπου) και ζήτησα την εφημερίδα. Η γυναίκα που βρισκόταν στο γκισέ έπεσε από τα σύννεφα! Δεν μπορούσε να πιστέψει σε μια τέτοια παραγγελία, με δεδομένη την πολιτική θέση του πατέρα μου που απείχε πολύ από το να είναι (ή να γίνει) αναγνώστης της ΑΥΓΗΣ…
Εξήγησα στην εμβρόντητη ιδιοκτήτρια ποιός με είχε στείλει και με ανακούφιση μου παρέδωσε το έντυπο. Επιστρέφοντας τα ρέστα των 50 λεπτών στον παραλήπτη δεν τα δέχτηκε, αμοίβοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τον κόπο μου.
Την επόμενη μέρα, πηγαίνοντας για το σχολείο πληροφορηθήκαμε ότι οι Πασχαλινές διακοπές θα διαρκούσαν μια μέρα περισσότερο. Γυρίζοντας περιχαρής (και έτοιμος για παιχνίδι) είδα στην κεντρική πλατεία τον ευεργέτη της προηγούμενης βραδιάς, να επιβιβάζεται σε ένα στρατιωτικό τζιπ για “διακοπές διαρκείας” (όπως έμαθα) σε κάποιο Αιγαιοπελαγίτικο νησί, δημοσία δαπάνη. Ήταν 21 Απριλίου 1967…
ΥΓ. Τον συγκεκριμένο συμπατριώτη τον είδα μετά απο πολλά χρόνια στον κινηματογράφο «Αλκυονις», στην προβολή της ταινίας… «Ο Λένιν τον Οκτώβρη»! 🙂
