Ήταν η κρυφή μας η ατέλειωτη δίψα (για λίγη δόση ζωής)

Εχθές έκλεισε για εμένα ο κύκλος των συναυλιών του καλοκαιριού. Απολογισμός, ήρθε σαν φιλί, σαν φλόγα, σαν μία αθάνατη επανάσταση να μας ξαναγεννήσει από τις στάχτες 2 περιοριστικών χρόνων. Μία λύσσα, μία δίψα, μιαν ανάγκη.

Νεαρά παιδιά που τελείωσαν μόλις το σχολείο στεκόντουσαν όρθια μπροστά στις σκηνές, περιμένοντας να γίνουν ένα σώμα, με τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες ανησυχίες, να φωτιστούν τα πρόσωπα τους, να ιδρώσουν και να πετάξουν νερά στον αέρα, να ζήσουν τρεις ώρες παραπάνω, να ξανανιώσουν.

Φοιτητές στερούμενοι τέχνης σε μια μόνιμη αγανάκτηση για την αστυνομία στις σχολές, αντιμέτωποι με την ανεργία και την αστάθεια, εκστασιασμένοι χωρίς να έχουν πάρει έκστασι, ύψωσαν πυρσούς και τραγούδησαν στιχάκια που από το πάθος φτάσανε στ’ άστρα. Μεγαλύτεροι στις κερκίδες κουνούσαν τους φακούς των κινητών τους και θυμόντουσαν, τότε που είχαν αναπτήρες ανά χείρας.

Σε κάθε συναυλία η ίδια ανατριχίλα, καλλιτέχνες επί σκηνής να σχολιάζουν τις τραγικές εξελίξεις της επικαιρότητας, να παίρνουν ξεκάθαρη θέση, να εμπνέουν, να συμπονούν, να δίνουν το τέμπο για την αναζωογόνηση, κοινό διψασμένο να ανασαίνει μαζί τους, οι στίχοι να έχουν περισσότερο νόημα από ποτέ να βγαίνουν εκ βάθος ψυχής.

Για αγάπες που χάθηκαν, γι ανθρώπους που έφυγαν, για τον κόσμο που δεν μας χωρά, για τις παλιές πληγές, για τους περιορισμούς, για την αστάθεια και το απόλυτο σκοτάδι των καιρών. Όλοι θυμούνταν, όλοι αισθάνονταν, όλοι δάκρυζαν, όλοι χόρευαν, όλοι σώπαιναν, αλλά πάντα μαζί.

Φέτος παρακολούθησα καλλιτέχνες αγαπημένους και άλλους που δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω, σε όλες τις συναυλίες με αγκάλιαζε το ίδιο συναίσθημα. Σαν να μου φωνάζει κάποιος “ξύπνα”, σαν να με ταρακουνάει από τον μόνιμο φόβο της καθημερινότητας, σαν να μας σηκώνουν κύματα που ξεκινούσαν από την σκηνή και γινόντουσαν τρικυμία στο τέλος κάθε τραγουδιού.Είχαμε την ανάγκη να εκφραστούμε σε μία χώρα που το κάνει μέσω της οθόνης, είχαμε την ανάγκη να ξυπνήσουμε, είχαμε την ανάγκη να αναπνεύσουμε.