Ήταν μια Μαγεμένη Βασιλοπούλα που αναρωτιόταν γιατί την κοιτούσαν έτσι…

Αυτή η Βασιλοπούλα ήταν η μητέρα μου η Άγλα που έδωσε 10ετή μάχη με τη μανιοκατάθλιψη (ίσως κ αδιάγνωστος, άρα και αδιαχείριστος διπολισμός) μια μάχη που έληξε με την απόφαση της να θέσει τέρμα η ίδια στη ζωή της ένα μεσημέρι Τρίτης.

Αυτό όμως δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι στη μανιοκατάθλιψη δεν υπάρχει επιστροφή. Υπάρχει επιστροφή. Όπως και σε κάθε ψυχική νόσο, σε κάθε ψυχική κατάσταση.

Μόνο να μην υπάρχει στίγμα. Το στίγμα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής της μάχης.

Προσωπικά έχω περάσει κι εγώ  μαύρες μέρες και κρίσεις πανικού . Και το μοιράστηκα και ζήτησα βοήθεια. Δε ντράπηκα.

Να μην αμελούμε λοιπόν την ψυχή μας,  καθώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τρίπτυχου Σώμα Ψυχή Πνεύμα και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Κι ας είναι και λαβωμένα.

Να μη ντρεπόμαστε για τις λαβωματιές και τις πληγές καθόλου. Να τις αποδεχόμαστε και να τις παραδεχόμαστε.

Να είμαστε οι εαυτοί μας.

Να παλεύουμε καθημερινά γιατί η ζωή είναι ωραία, πολύ ωραία.

Όταν με έμπνευση και επιθυμία κυρίως του Κωνσταντίνου Ρόδη, που έχει και τα γενέθλια του σήμερα, αφού του εξιστόρησα αυτό  το κομμάτι από τη ζωή της Άγλας, γράφτηκε από κοινού  ο μονόλογος “Μαγεμένη Βασιλοπούλα” που μετεξελίχθηκε σε “Τι με Κοιτάς έτσι;” με πρωταγωνίστρια τη δασκάλα μας Αθηνά Παππά , ένιωσα ότι απελευθερώνω το φάντασμα του θυμού και του πένθους για την αυτοχειρία και την απώλεια της μητέρας μου.

Μια διαδικασία χρονοβόρα και επώδυνη.

Αλλά και ανακουφιστική γιατί μετά από χρόνια ήμουν ειλικρινής.

Το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ή να μην παραδεχόμαστε την αλήθεια είναι εν τέλει ακόμη πιο επώδυνο και αδιέξοδο.

Θυμάμαι όταν έβλεπα , ή άκουγα πιο πολύ  την Αθηνά στις πρώτες παραστάσεις στο Θέατρο Φλέμινγκ της Θεσσαλονίκης  , καθώς εκτελούσα τους φωτισμούς του Βαγγέλη Ρασσιά, υπήρχαν στιγμές που μου θύμιζε την Άγλα. Κι όχι μόνο αυτό, μου το είχαν πει και φίλοι μου που τη γνώριζαν. Ήταν πολλές φορές τόσο αληθινό που γινόταν ανατριχιαστικό.

Η παράσταση στη συνέχεια ανέβηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα, όπου η Αθηνά έπαιξε σε όλες τις παραστάσεις καθισμένη, καθώς είχε υποστεί κάταγμα λεκάνης στις πρόβες φωτισμού. Άλλωστε η ηρωίδα της παράστασης , που παρέπεμπε στη μανα μου, ήταν καθισμένη σε αναπηρική καρέκλα. Ήταν τυχαίο ή μοιραίο ;;;

Η παράσταση όμως εξελίχθηκε με το χρόνο  και ωρίμασε κι έτσι τροποποιήθηκε ως κείμενο και άλλαξε ο τίτλος. “Τι με κοιτάς έτσι ;” Παρμένος από μια ατάκα της ηρωίδας.

Ανέβηκε τότε στο Θέατρο Έαρ Βικτώρια στην Αθήνα  και μετά ταξίδεψε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, στο Θέατρο Περί Τεχνών της Χαλκίδας και στο κατάστημα κράτησης γυναικών στους Ελαιώα της Θήβας, όπου η εμπειρία ήταν εντελώς διαφορετική.

Ολοκλήρωσε το ταξίδι της, εγώ λέω προς το παρόν , γιατί ποτέ δεν ξέρεις, στο Θέατρο Αλκμήνη.

Η αλήθεια είναι οτι όταν το πρωτογράφαμε με τον Κωνσταντίνο σκεφτόμασταν να το ηχογραφήσουμε ως Θέατρο στο Ραδιόφωνο με τη Μαίρη Χρονοπούλου. Αυτό δεν έγινε ποτε, αλλά ο ρόλος τελικά ήταν για την Αθηνά την Παππά. Και τι πιο όμορφο και λυτρωτικό αλλά και δίκαιο ένας ρόλος άρρηκτα συνδεδεμένος με τη μητέρα μου να ερμηνεύτηκε από τον άνθρωπο που με έβγαλε στο Θέατρο.

*Ο Γιάννης Κυφωνίδης είναι ηθοποιός και δημοσιογράφος