Ήταν η συναυλία του καλοκαιριού!

Κυριακή απόγευμα πέντε και μισή. Στο λόφο της Σάνης ο ήλιος καίει το χορτάρι. Στη σκηνή για το sound check έχει ανέβει η θεότητα των 68 χρόνων που ακούει στο όνομα Dee Dee Bridgewater. Ζεσταίνεται. I want a cold beer, λέει ρυθμικά. Η φράση γίνεται ολόκληρος αυτοσχεδιασμός. Τραγούδι ολόκληρο. Όσοι είναι εκείνη τη στιγμή στην πρόβα αντιλαμβάνονται τι πρόκειται να ακολουθήσει το βράδυ!

Δέκα παρά. Ανεβαίνει στη σκηνή φορώντας ένα βεραμάν sixties μίνι φόρεμα, ένα καπέλο παναμά και γιαλί χρυσό, πεταλούδα. Καλησπερίζει στα ελληνικά, είναι η τρίτη φορά που ανεβαίνει στο Λόφο. Η πρώτη ήταν το 2000, η δεύτερη το 2007 και τώρα η τρίτη. Που έμελλε να είναι η καλύτερη της 3 φορές βραβευμένης με Grammy μεγάλης κυρίας της αμερικάνικης μουσικής.

Το πρόγραμμα ξεκινά και είναι αφιερωμένο στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Το Μέμφις. Που δεν είναι μόνο δική της πατρίδα, αλλά και πατρίδα μερικών από τους σπουδαιότερους μουσικούς του κόσμου και μια από τις πόλεις που γέννησαν τη σύγχρονη αμερικάνικη μουσική.

Η συναυλία που θα παρακολουθούσαμε επρόκειτο να είναι ένα μάθημα. Για την εξέλιξη της μαύρης μουσικής στην Αμερική, από τη τζάζ, στα μπλούζ και από κει στη σόουλ, το rock n roll και τη ραπ. Και μαζί ένα μάθημα περηφάνιας και διεκδικήσεων, ενός ολόκληρου τμήματος του αμερικάνικου έθνους, των αφροαμερικάνων, που διεκδίκησαν μια καλύτερη ζωή μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, δικαιώματα και σεβασμό.

Η Dee Dee ξεκινά το ταξίδι και οι θρύλοι παρελαύνουν ο ένας μετά τον άλλο. Η Gladys Night, ο Booker T, ο Rufus Thomas, στην μπάντα του οποίου έπαιζε ο πατέρας της Matthew Garrett και μαζί η κόρη του Κάρλα, ο All Green, o B. B. King, η Tina Turner, τον Otis Redding. Κομμάτια που στοίχειωσαν στη δική της παιδική και εφηβική ηλικία, θρύλοι της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Από το Thril is gone στο Stormy Monday. Μαζί με μια εκπληκτική μαύρη μπάντα, τη Memphis Symfony Orchestra, ξετυλίγει μέσα σε δυο ώρες το πανόραμα μιας ολόκληρης εποχής. Και φτάνει στη λευκή του μετεξέλιξη. Στον Έλβις.

Το ταξίδι στις ρίζες της, στα ραδιόφωνα που έπαιζαν τη μουσική που άκουγε παιδί, στις μπάντες που έπαιζαν στα θρυλικά κλαμπ, εκεί στον ποταμό Μισισιπή, ανάμεσα στη Νέα Ορλεάνη και το Σεντ Λιούις, εκεί που ο κόσμος χρωστά τους μουσικούς θησαυρούς δεκαετιών, εκεί μας γύρισε για μια νύχτα αυτή η σύγχρονη θεότητα, που δεν σταμάτησε ποτέ στην καριέρα της να ψάχνει και να αναζητά. Και μας χάρισε το πιο σπουδαίο μουσικό δώρο του φετινού καλοκαιριού, μια συναυλία από αυτές που θυμάσαι για πάντα. Ένα εκρηκτικό και τόσο αισθαντικό κράμα δυναμισμού, νοσταλγίας, αισθαντικότητας και διδαγμάτων για τη δύναμη της μουσικής σε κείνη την πόλη. Και ήταν ο καλύτερος τρόπος για το Sani Festival να γιορτάσει την 25η του διοργάνωση.

Νοιώθω ευλογημένος που έζησα αυτή τη νύχτα. Την πιο όμορφη για μένα νύχτα αυτού του καλοκαιριού. Μας αποχαιρέτησε με μια από τις σπουδαιότερες εκτελέσεις του Purple Rain που έχω ακούσει. Φόρος τιμής στον Prince που έφυγε…