Je suis Grec!

Του Γιώργου Τούλα Εικόνες: Ορχάν Τσολάκ

Μου τηλεφώνησε χθες στο ραδιόφωνο μια γνωστή μου κυρία. Επιχειρηματίας. “Ξέρεις εγώ ανήκω στους άλλους. Αλλά αυτές τις μέρες νιώθω την ανάγκη να είμαι κοντά σε αυτούς, είναι εθνικό καθήκον. Και αισθάνομαι ξαφνικά και δυνατή και αισιόδοξη”. Δεν ξέρω αν είναι μόδα, ανάγκη ή απλά επιταγή της στιγμής αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες είναι πραγματικά ενδιαφέρον και επίσης άξιο να αναλυθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Πέντε σχεδόν χρόνια κρίσης, άπειρα ζόρια, εθνικές ταπεινώσεις, χιλιάδες δημοσιεύματα, αποφάσεις, μνημόνια, μέτρα, απόγνωση δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τέτοιο κλίμα αλληλεγγύης που κατάφεραν οι κινήσεις των τελευταίων δεκαπέντε ημερών. Δεν μπορώ να φανώ προφήτης, δεν είμαι καθόλου καλός και στα οικονομικά για να ξέρω πού θα πάει το πράγμα, τι πιθανότητες επιτυχίας έχει η διαπραγμάτευση, αυτό που θέλω να πω είναι ότι μια εθνική ανάταση τη νιώθεις όμως. Μια συστράτευση την αισθάνεσαι, άσχετα με το τι λένε επισήμως, πολλές φορές και κομπλεξικά, οι ηγεσίες των κομμάτων που δεν είναι στην κυβέρνηση.

Η Ελλάδα ξανάγινε talk of the universe ως ένα σύμβολο όχι υποταγής αυτή τη φορά αλλά μιας κρυφής ελπίδας για επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Βλέποντας τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης από τη Βραζιλία μέχρι τη Νέα Υόρκη και φυσικά όλη την Ευρώπη, αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό το κύμα που ξυπνά βουβά δεν έχει να κάνει μόνο με τη συμπαράσταση στη χώρα που δίνει μια μάχη αλλά με μια θεμελιώδη ανάγκη των σιωπηλών πολιτών της Δύσης να προστατεύσουν την ισοπεδωτική ταύτισή τους με αριθμούς, με ευημερούντες δείκτες, με στόχους που τίθενται σε γραφεία αδιαφορώντας για τις τύχες των ανθρώπων που αφορούν.

Αυτό το κύμα συμπαράστασης στον τρόπο χειρισμού της διαπραγμάτευσης που φτάνει στο εσωτερικό της χώρας το 75%, ποσοστό πρωτόγνωρο, δείχνει την ανάγκη πάνω από όλα για ελπίδα. Η ανάγκη των ανθρώπων να ενταχθούν σε αυτό το ποσοστό, ακόμα και αν αγγίζει τα όρια ανάγκης για δημοσιότητα, όπως συμβαίνει σε καραμπινάτες δηλώσεις επωνύμων πρόσωπων που για χρόνια έζησαν μακριά από τέτοιου είδους κοινωνικές αναζητήσεις, δείχνει πως υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο από τον φανερό πόθο να απαλλαγούμε από τα μνημόνια. Υπάρχει η ανάγκη να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν μηχανές εκπλήρωσης ανθρωποφάγων προγραμμάτων. Και αυτό τείνει να γίνει πολύ εύκολα ένα τσουνάμι που θα παρασύρει το δυτικό κόσμο. Ίσως για αυτό στη Γερμανία τις τελευταίες μέρες μετρούν καθημερινά σε δημοσκοπήσεις τις αντιδράσεις του μέσου πολίτη απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Κάτι ξέρουν παραπάνω…