Και σας ενοχλούν οι σημαίες σε άλλο χρώμα…

Από την στιγμή που διάβασα για την γυναίκα που εξαφανίστηκε, από την στιγμή που είδα τον “σύντροφο” της να την ψάχνει στα κανάλια, ήξερα, πως οι πιθανότητες να βρεθεί ζωντανή είναι ελάχιστες. Και μάλιστα θυμάμαι πως μόλις “έσκασε” η υπόθεση, το συζητούσαμε με τις φίλες μου και είπαμε όλες “την σκότωσε”.

Και γιατί αυτό;

Γιατί έτσι ζούμε τα τελευταία χρόνια. Kάθε μήνα θρηνούμε μία ή δύο από εμάς και όλες έχουν κάτι κοινό στο νήμα της ιστορίας τους. Όλες έχουν τους δολοφόνους τους να βγαίνουν σε κοινή θέα και να τις ψάχνουν με αγωνία, ενώ ήδη γνωρίζουν που βρίσκεται το πτώμα τους.

Μία μάνα ενός έφηβου παιδιού, που κυοφορούσε ένα ακόμη, και βρέθηκε σε ένα μπαούλο πεταμένη στην Χαλκιδική.

Το διανοείστε αυτό;

Γιατί εγώ από εχθές που διαβάζω και ξαναδιαβάζω την είδηση, ένας κόμπος στο στομάχι με πιέζει και μου κόβει την ανάσα. Και δεν ξέρω αν έχει τέλος αυτός ο ματωμένος κύκλος της έννοιας “γυναικοκτονία” που μπήκε στην ζωή μας τα τελευταία χρόνια.

Αυτό που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι ότι η μία υπόθεση γίνεται πιο στυγερή από την άλλη.

Και σκέψου λοιπόν να μεγαλώνεις με τον φόβο του να είσαι η επόμενη. Σκέψου κάθε φορά που ακούς για ένα κορίτσι, για μία γυναίκα, που βρίσκεται όλο και πιο κοντά σου, που έχει κοινά στοιχεία με εσένα, που μένετε στην ίδια περιοχή. Ο νους σου να πηγαίνει στις φίλες σου και αν όντως είναι καλά στις σχέσεις του ή αν υπάρχουν πράγματα που σου κρύβουν και τα βάζουν κάτω από το χαλί με ένα “καλά είμαι”.

Σκέψου όμως να μεγαλώνεις και σε μία κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης της οποίας για μία εβδομάδα ασχολούνται αποκλειστικά με το θέμα, φέρνουν στην επιφάνεια λεπτομέρειες και το όνομα του θύματος και μετά πάλι σκοτάδι.

Σκέψου να ζεις σε μία κοινωνία που η θρησκεία και οι πολιτικοί δεν σε αφήνουν να έχεις την ελευθερία επάνω στο σώμα σου και στα θέλω σου.

Σκέψου να είσαι έφηβη και να βλέπεις στα social media αναρτήσεις του στιλ, “η γυναίκα ανήκει στον άντρα της”. Σκέψου όταν ήσουν μικρή στα καταστήματα παιχνιδιών που σου δινόταν οι επιλογές να παίζεις με παιδικές κουζίνες, σκούπες, σφουγγαρίστρες, γιατί αυτά έβλεπες στις διαφημίσεις και γιατί αυτός βασικά θα είναι ο ρόλος σου στο μέλλον (θέλεις δεν θέλεις).

Σκέψου να μεγαλώνεις σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο και να βλέπεις την μάνα σου να τρέχει σε δύο και τρεις δουλειές, να μαγειρεύει, να σε μεγαλώνει και ο πατέρας να μην συνεισφέρει πουθενά να κάθεται και να σαπίζει πίσω από ένα γραφείο και μετά να παρακολουθεί αγώνες στην τηλεόραση, χωρίς να έχει επαφή με την μητέρα σου ακόμη και με εσένα.

Σκέψου να είσαι 12 και να παρακολουθείς την υπόθεση του κοριτσιού από τον Κολωνό.

Ύστερα, στα 16, που θα συνάψεις την πρώτη σου σχέση, με τον πρώτο σου έρωτα, πώς θα τον έχεις διαμορφώσει στο μυαλό σου; Πώς θα μπορέσεις να του πεις όχι, σε μία κοινωνία που από την στιγμή που γεννιέσαι σε θέλει κατώτερη; Και γιατί να πεις όχι αφού, ο ρόλος σου είναι αυτός επί χρόνια και πηγαίνει από γενιά σε γενιά και δεν αλλάζει.

Πώς θα φύγεις από την κακοποιητική σου σχέση, όταν βλέπεις στα κανάλια να σχολιάζουν την ελληνική σημαία που για έργο τέχνης βάφτηκε ροζ; Και που να πας όταν ξέρεις πως θα συναντήσεις το γνωστό ρητό του Έλληνα: “τα θελε και τα παθε”.

Και σε ποιον να μιλήσεις όταν θα πεις για εκείνον που σήκωσε το χέρι του ή μαύρισε το είναι σου, να λέει “μα αποκλείεται είναι πολύ καλό παιδί, δεν κάνει τέτοια”. Και γιατί να φωνάξεις όταν ξέρεις πως θα σου πουν “και γιατί δεν έφυγες/και γιατί μίλησες τώρα”;

Και τι περιμένεις να αλλάξει; Με δυο ταινίες φεμινιστικές και πορείες που μαζεύονται εξήντα άτομα και φωνάζουν “δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, θέλω να είμαι ο εαυτός μου…” και τι να κάνουν αυτοί οι εξήντα που βγαίνουν στους δρόμους, επί χρόνια όταν μία ολόκληρη κοινωνία σωπαίνει και μένει στον καναπέ για δυο-τρεις μέρες και μετά ξεχνά;

Σωπαίνεις, μένεις σπίτι και μέρα με την μέρα ο δολοφόνος σου σε αποτελειώνει. Και ξέρεις πως θα βρεθείς πνιγμένη στην θάλασσα, σε ένα μπαούλο, στο σπίτι σου πνιγμένη, σε ένα ζαχαροπλαστείο με μία σφαίρα στην καρδιά, αλλά ελπίζεις πως θα είσαι η τελευταία, ή ελπίζεις πως κάποιος θα σε σώσει τελευταία στιγμή.

Όταν όμως βρεθείς δολοφονημένη, θα ακούς και πάλι πως ο θύτης σου ήταν υπεράνω υποψίας, ότι οι γείτονες σας άκουγαν φωνές, αλλά έπεσαν από τα σύννεφα.

Και όσο και να φωνάζουν ορισμένοι ότι είναι γυναικοκτονία, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα λένε “ναι ΑΛΛΑ, για τις ανδροκτονίες δεν έχετε πει κάτι τόσο καιρό.”

Και εκεί κάπου αφού είσαι ήδη κάτω από το χώμα, ελπίζεις για τις υπόλοιπες που επιβιώνουν εκεί πάνω.